ಸಂಪದ ಪುಟಗಳು - ಲೇಖಕರ ಹೆಸರು ಅಥವಾ ಐಡಿ ಬಳಸಿ ಹುಡುಕಿ

ದೇಶದೆಲ್ಲಡೆಡೆ ಸ್ಲಂಡಾಗ್‌ನದ್ದೇ ಮಾತು.. ಸ್ಲಂ ಡಾಗ್‌ ಮೇನಿಯಾ.. ಜಯ ಹೋ ಸ್ಲಂ ಡಾಗ್‌.. ಹೀಗೆ ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನ ನಾಮಧೇಯದಿಂದ ದೃಶ್ಯಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ (ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮ) ಗಳು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಿವೆ. ಇದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಭಾರತೀಯರು ಹರ್ಷ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ವಿಚಾರವೇ ? ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸುಳಿಯದಿರದು.

ನನ್ನ ಕಡೆ ಒಂದು ವಾರೆ ನೋಟ ಬೀರು
ಒಂದು ಮುಗುಳ್ನಗೆಯನ್ನಾರು ತೋರು
ನನ್ನ ಮನದ ತವಕ ನಿನ್ನ ಮನದಲ್ಲೂ ಇದೆಯಲ್ವ
ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಬಾಯಿಂದ ಹೇಳಕ್ಕಾಗ್ತಯಿಲ್ವ

ನಿನ್ನಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಜೀವನ ಅಡಗಿದೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ
ನನ್ನ ತಳಮಳ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ
ನಿನಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವೇನು?

ನನ್ನ ಉಳಿಸೋದು ನಿನ್ನ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿದೆ
ನನ್ನ ಕಡೆ ಒಂದು ವಾರೆ ನೋಟ ಬೀರು

ವರಕವಿ ಬೇಂದ್ರೆ ಯವರ ಈ ಕವನದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಲು ಪ್ರೆರೇಪಣೆ ಬಂದಿದ್ದು ಎರಡು ಕಾರಣಕ್ಕೆ, ಒಂದು ನಮ್ಮ ಸವಡಿಯವರ ನೀ ಹಿಂಗ ನೋಡಬ್ಯಾಡ ನನ್ನ ಲೇಖನ ಮತ್ತು ರತ್ನಮಾಲ ಪ್ರಕಾಶ್ ಅವರ ಗಾಯನ(ಇದೇ ಕವನದ್ದು).

‘ಸರ್.. ಹೇಳಿ-ಕೇಳಿ ಅದು ಮಂಡಿಹಾಳ ಕೆರಿ. ‘ಮಂಡಿ’ ಹಾಳಾದವರು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕ್ರಿ..!? ನೀವು ಹೋಗೋದಲ್ದ ನನ್ನನ್ನೂ ಬ್ಯಾರೆ ಕರಕೊಂಡ ಹೋಗತೇನಿ ಅಂತೀರಿ’ ಗೆಳೆಯ ಛಾಯಾಪತ್ರಕರ್ತ ಗೋವಿಂದರಾಜ್ ತಮ್ಮ ಅಸಮಾಧಾನ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೇರೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋಣ ಎಂದೂ ತಮ್ಮ ವಾದ ಮಂಡಿಸಲು ಅನುವಾಗಿದ್ದರು. ಕಾರಣ.. ‘ಅಲ್ಲೇನೂ ಮಣ್ಣು ಸಿಗುದುಲ್ಲ. ಕಲ್ಲು ಮಾತ್ರ’ ಎಂಬುವುದು ಅವರ ವಾದ.
ಆದರೆ ಈ ಪ್ರವಾಸ ನಮಗೊಂದು ಅವಿಸ್ಮರಣೀಯ ಪ್ರಸಂಗ. ಬಹುಶ: ನಮ್ಮ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ನಾವು ಅನುಭವಿಸಲಾರೆವು. ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೇ ಆಯಾಚಿತವಾಗಿ ಬಣ್ಣ-ಬಣ್ಣದ ನುಡಿಚಿತ್ರ ನಮ್ಮೆದುರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿತ್ತು. ಬಿರು ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಬಸವಳಿದಿದ್ದ ನಮಗೆ ತಂಪೆರೆದಂತಹ ಅನುಭವ. ತೊಟ್ಟು ಹನಿ ನೀರು ಸಿಗುವ ಆಶಾವಾದಿತ್ವ ಉಡಿಗಿರುವ ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಓಯಾಸಿಸ್ ಸಿಕ್ಕಂತೆ ‘ಥ್ರಿಲ್’ ನಾವು ಅನುಭಸಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮ ರೊಟ್ಟಿ ಜಾರಿ ತುಪ್ಪದೊಳಗೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು!
ಗೆಳೆಯ ಛಾಯಾಪತ್ರಕರ್ತ ಗೋವಿಂದರಾಜ್ ಜವಳಿ ಹಾಗು ನಾನು ಗ್ರಾಮೀಣ ಕೆರೆಗಳ ಪುನರುಜ್ಜೀವನ ಕುರಿತು ವಿಶೇಷ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ತೆರಳಿದ್ದೆವು. ಧಾರವಾಡದಿಂದ ೧೩ ಕಿ.ಮೀ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಮಂಡಿಹಾಳ ಕೆರೆಗೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರವಾಸ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನದ ಮೇಲೆ.