ಒ೦ದು ಬೆಚ್ಚನೆಯ ನೆನಪು..

ಈಗ್ಗೆ ಸುಮಾರು ೧೫ ವಸ೦ತಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಒ೦ದು ದಿನ. ನಾವು ಶಿವಮೋಗ್ಗದ ರಾಜೇ೦ದ್ರನಗರದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆಲ್ಲ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿ೦ದ ಹಬ್ಬದ ಸಡಗರ. ಬೇಗ ಬೇಗ ಉಳಿದ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಮು೦ಚೆ ತಿ೦ಡಿ ತಿ೦ದು, ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಮಣ್ಣು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ಹಳೆಯ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ತಯಾರಾಗಿದ್ದೆವು. ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯಿ೦ದ ಬ೦ದ ಸುಮಾರು 300 - 400 ಸಸಿಗಳು ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಳೆಯಿಸುತ್ತಾ ಕೋಮಲವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಅ೦ಗಳದಲ್ಲಿ ಬಳುಕುತ್ತಿದ್ದವು..
ವಿಷಯ ಇಷ್ಟೆ, ಅವತ್ತು ನಾವು ರಾಜೇ೦ದ್ರ ನಗರದ ಮಕ್ಕಳು ವನ ಮಹೋತ್ಸವ ಆಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯವರು ಉಚಿತವಾಗಿ ಸಸಿಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು, ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರೆಲ್ಲಾ ದುಡ್ಡು ಹಾಕಿ ಅವಕ್ಕೆ ಬೇಲಿಗಳನ್ನು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬ೦ದು ಸೇರಿದರು. ಮಕ್ಕಳ ಸೈನ್ಯ ದಿಗ್ವಿಜಯಕ್ಕೆ ಹೊರಟ ಯೋಧರ೦ತೆ ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕತ್ತಿಯ ಬದಲು ಒ೦ದೊ೦ದು ಸಸಿ ಹಿಡಿದು ನಡೆದೆವು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಾವೊ೦ದಿಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳ ಅಪ್ಪ೦ದಿರು..ಒ೦ದಿಷ್ಟೇನು ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಎಲ್ಲಾ ಅಪ್ಪ೦ದಿರೂ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಗುದ್ದಲಿ ಸಲಾಕೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗೆ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ತಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಾ ಬ೦ದರು. ಬರಲು ಅನುಮಾನಿಸುತ್ತ ಗೇಟಿನಲ್ಲಿ ನಿ೦ತು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ೦ದಿರನ್ನು ಹೊರಟವರು ’ಇರಲಿ ಬಾರೋ ಇವುಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಗಿಡ ನೆಡಿಸಿ ಬರೋಣ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವರನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿಕೊ೦ಡು ದೊಡ್ಡ ದೊ೦ಬಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೊರಟೆವು..ಬೆಳಗಿನ ಹೂಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೇ ಕ್ರಾಸ್ ನಿ೦ದ ಗಿಡಗಳನ್ನು ನೆಡುತ್ತಾ ಬ೦ದೆವು. ಆ ಗು೦ಪಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳ ಮನೆ ಬ೦ದರೆ ಅವರೆ ಗಿಡ ನೆಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅ೦ತೂ ಇಡೀ ರಾಜೇ೦ದ್ರ ನಗರ ಹೀಗೇ ಮರಗಳಾಗುವ ಗಿಡಗಳನ್ನು ನೆಟ್ಟೆವು.
ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮು೦ದೆ ನೆಟ್ಟ ಮರ ನಾನೇ ನೆಟ್ಟದ್ದು. ನಾನು ಅಕ್ಕ ಇಬ್ಬರೂ ಇದ್ದೆವು ಆದರೆ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ನಾನು ಮುದ್ದಿನ ತ೦ಗಿ ಆದ್ದರಿ೦ದ ಅವಳ ಪಾಲಿಗೆ ನಾನು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ’ಬೆಸ್ಟ್’ (ಈಗಲೂ ಅವಳು ಅದೇ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾಳೆ ಬಿಡಿ..) ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ನೆಟ್ಟರೆ ಆ ಮರ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಬೆಸ್ಟ್ ಆಗುವುದರಿ೦ದ ಅದನ್ನು ನೆಡುವ ಸುಯೋಗ ನನಗೇ ಬ೦ತು. ನಮ್ಮ ಮನೆ ಮು೦ದೆ ನೆಟ್ಟದ್ದು ಹಳದಿ ಹೂವು ಬಿಡುವ ರೈನ್ ಟ್ರೀ.

ಅ೦ದಿನಿ೦ದ ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಮೊದಲ ಕೆಲಸ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ’ನಮ್ಮ’ ಗಿಡ ನೋಡುವುದು..ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಮಕ್ಕಳಿ೦ದ ಹುಡುಗಿಯರ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಬರುವ೦ತೆಯೇ ನಮ್ಮ ಗಿಡ ಪುಟ್ಟ ಮರವಾಯಿತು..ನಾವು ಪುಟ್ಟ ಹೆ೦ಗಸರಾದೆವು, ಅದು ದೊಡ್ಡ ಮರವಾಯಿತು..ಅಣ್ಣ ಅ೦ದರೆ ನಮ್ಮ ತ೦ದೆ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ದನ ಕರು ಎಮ್ಮೆ ಕತ್ತೆಗಳು ನೀರು ಕುಡಿಯಲೆ೦ದು ಒ೦ದು ನೀರಿನ ತೊಟ್ಟಿ ತ೦ದಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಮರದ ನೆರಳು ಕುಡಿಯಲು ತಣ್ಣನೆ ನೀರು ಹಾಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮರದ ಮು೦ದೆ ಸದಾ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಒ೦ದು ಹಿ೦ಡೇ ಇದ್ದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯೇ ದೊಡ್ಡಿಯ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಪಾಠ ಓದಲು ಸದಾ ಸೋಮಾರಿತನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅಣ್ಣ ಹೋಗು ದನ ಕಾಯಕ್ಕೆ ಮನೆ ಮು೦ದೆನೇ ಟ್ರೈನಿ೦ಗ್ ಸೆ೦ಟರ್ ಇದೆ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.
ಇನ್ನು ಹೂ ಬಿಡುವ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಹೊನ್ನಿನ ಬಣ್ಣದ ಹಳದಿ ಹೂವು ಮನೆಯ೦ಗಳದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಚೆಲ್ಲಾಡಿ..ಅಬ್ಬಾ ಆ ಸೊಗಸಿಗೆ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟು ಅದನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲಾರೆ..ಕಾರಣಾ೦ತರಗಳಿ೦ದ ಆ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಅದಕ್ಕೆ ನಾಲ್ಕು ಮನೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಿದೆವು. ಆದರೂ ಆ ಮರದ ಮು೦ದೆ ಹಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ಕಡೆ ಪಕ್ಷ ಒ೦ದು ಅಭಿಮಾನ ಪೂರಿತ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನಾದರೂ ಬೀರದೆ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ನಾವು. ಮೊನ್ನೆ ಬಾಣ೦ತನಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿ೦ದ ಬರುವ ಮು೦ಚೆ ನನ್ನ ಹೊಸ ಕ೦ದನಿಗೆ ಅದರ ನೆರಳುಣಿಸಿ ಅದರ ತ೦ಪು ಇದರ ಕಣ್ಣೊಳಗಿಳಿಸಿ, ಅದರ ಒರಟು ದಪ್ಪ ಕಾ೦ಡದ ಪ್ರೇಮಮಯ ಸಾನ್ನಿಧ್ಯವನ್ನು ಅದಕ್ಕೆ ಊಡಿಸಿ ಬ೦ದೆ.
ಮೊನ್ನೆ ಅಣ್ಣ ಗುದ್ದಲಿಯಲ್ಲಿ ಅಗೆದ, ಅಮ್ಮ ನೀರು ಹಾಕಿದ, ನಾನು ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಕೈಯಿ೦ದ ನೆಟ್ಟ, ಆಕ್ಕ ಬೇಲಿ ಹಾಕಿದ ಆ ಕೂಸನ್ನು, ಎರೆಡು ಓತೀಕ್ಯಾತ ದ೦ಪತಿಗಳಿಗೆ, ಲಕ್ಷಾ೦ತರ ಇರುವೆಗಳಿಗೆ, ಸಾವಿರಾರು ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಮನೆಯಾದ ಆ ಅಮ್ಮನನ್ನು, ದಣಿದ ಕತ್ತೆಗಳಿಗೆ, ತಬ್ಬಲಿ ಹಸುಗಳಿಗೆ, ತಿರಸ್ಕೃತ ಎಮ್ಮೆಗಳಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗಿದ್ದ ನೆರಳನ್ನು ಕೊಡಲಿಯಿ೦ದ ಅನಾಮತ್ತು ಕಡಿದು ಹಾಕಿದರ೦ತೆ....
ನಾನಿನ್ನೂ ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಶಿವಮೋಗ್ಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ..ನನಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಬೆಳಕು ಇಷ್ಟ ಆದರೆ..ನನ್ನ ಮರ ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬೆಳಕು ಈಗ ಅಹ೦ಕಾರದಲ್ಲಿ ಬ೦ದಿಳಿಯುವುದನ್ನು ನೋಡಲಾರೆನೇನೋ..ನನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ’ಲಾಸ್ಯಾ.....’ ಎನ್ನುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಅದರ ವಯ್ಯಾರದಿ೦ದ ಕೊ೦ಕುವ ಹಳದಿ ಹೂವುಗಳದೇ ಚಿತ್ರ...ಹೇಗೆ ಹೋಗಲಿ ನಾನೀಗ ತವರಿಗೆ?