ನಾನು ಮೇಘವಾದರೆ
ಕವನ
ನಾನು ಮೇಘವಾದರೆ..
-------------------
ನಾನು ಮುಗಿಲ ಮೇಘವಾದರೆ
ತೇಲಿ ನೋಡುವೆನೀ ಧರೆ.
ಕಂಡ ದೃಷ್ಯವು, ರಮ್ಯ ನೋಟವು
ಧಾತ್ರಿಯಿವಳು ಸುಂದರೆ.
ಹಾರುತೇರುತ ಸುತ್ತ ತಿರುಗುತ
ಗಗನ ಶರಧಿ ಈಜುವೆ.
ಸೀಮೆಯಿಲ್ಲದ ಜಗದ ನಾಡೊಳು
ನಿಯಮವಿಲ್ಲದೆ ಸಾಗುವೆ.
ಪವನ ಸ್ಯಂದನವೇರಿ ಹಾರುವೆ
ನೀಲ ರಂಗದಿ ಕುಣಿಯುವೆ.
ಉದಯಗಿರಿಯ, ಅಸ್ತಗಿರಿಯ
ಹೊನ್ನ ರಾಗದಿ ಮೀಯುವೆ.
ನಿಶೆಯ ಶಶಿಯ ಜೊನ್ನ ಪ್ರಭೆಯಲಿ
ಜಳಕಗೈಯ್ಯುತ ತೊಳಗುವೆ.
ಶೈಲಾದ್ರಿ ಶೃಂಗದ ವೃಕ್ಷ ತುಂಗಕೆ
ಆಪ್ತ ಚುಂಬನವೆಸಗುವೆ.
ಗಿರಿಯ ಶಿರದಲಿ, ಕಣಿವೆ ಕಾನದಿ,
ವಿಶ್ರಮಿಸಿ, ಧ್ಯಾನಿಸಿ ಮಲಗುವೆ.
ಮಲೆಯ ಗೆಳೆಯನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ
ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಮಾತಾಡುವೆ.
ಅಮೂರ್ತನಾದರು ಸ್ವಯಿಚ್ಚೆಯಂತೆ
ರೂಪ ಹಲವು ತಾಳುವೆ.
ಚಲುವನಂತೆ, ನೀರೆಯಂತೆ,
ಆನೆ, ಕುದುರೆ, ಆಮೆಯಂತೆ,
ಗಿರಿ, ನದಿ, ಮರುಭೂಮಿಯಂತೆ,
ರೂಪವೆತ್ತಿ ಅಭಿನಯಿಸುವೆ.
ವಿಹಗ ಸಖ್ಯರೊಡಗೂಡಿ ಬಾನಲಿ,
ದೇಶದೇಶಕೆ ಹಾರುವೆ.
ಕವಿಯ ಭಾವೋನ್ಮಾದ ಸೇರಿ,
ನಲ್ಗಬ್ಬ ಸಾಲಲಿ ಸೇರುವೆ.
ಕಡಲೊಳುಟ್ಟಿ, ನಭದಿ ಬೆಳೆದು,
ಸಿಡಿಲು ಗುಡುಗಳೊಡನೆ ಆಡುವೆ.
ಮಳೆಯಾಗಿ ಕರಗಿ, ಧರೆಗಿ ಸುರಿದು,
ಹೊನಲಾಗಿ ಕಡಲ ಸೇರುವೆ.
ಮೇಘವಾಗಿ ದಿವ್ಯ ಜೀವನ
ಭವ್ಯ ವಿಶ್ವದಿ ನಡೆಸುವೆ.
ಎನದು ಕಿರುಜೀವನವು ಆದರು,
ಸಂತೃಪ್ತನಾಗಿ ಅಳಿಯುವೆ.
- ಚಂದ್ರಹಾಸ ( ೦೬ - ೧೧ -೨೦೧೧ )