ಮಳೆ ಇದ್ದು ನೀ ಜೊತೆ ಇಲ್ಲದಾಗ...

ಪವನಗಳು ಕವನ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದವು;

ಹಳದಿ ಪರ್ಣಗಳು ಉದುರಿದ್ದವು;

ಕಣಿವೆಯಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಹಸಲೆಗಳು

ನವಚೈತನ್ಯದಿಂದ ಚಿಗುರಿದ್ದವು;

ನೋಟ ಹಾರಿಸಿದ್ದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಹೊಗರು

ಥಾಳಥಳ್ಯ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು;

ಶ್ಯಾಮಲ ಮೇಘಗಳ ನಾವೆಯು

ಗಗನಾದ್ಯಂತ ಅಂಬುಧಿಯ ಮೇಲೆ

ತೆಲುತ್ತ ತೆಲುತ್ತ ವರ್ಷಿಸುತ್ತಿತ್ತು!

ಲಾವಣ್ಯಯುತ

ಕಾಮೋದ್ರೇಕತೆಗಳು ಎಬ್ಬಿದರೂ

ನೀ ಜೊತೆ ಇಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ,

ಎಲ್ಲವೂ ಔಚಿತ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಸಪ್ಪೆಯಾಗಿತ್ತು!

ಮೇಘರಾಜ ತಮ್ಮ ಕೃಪೆ ವರ್ಷಿಸಿದರೂ,

ಆ ವರ್ಷವು ಕೇವಲ ಅಶ್ರುಪೂರಿತ

ಕಣ್ಣೀರಿನ ಝರಿಯನು

ಅವಕುಂಠಿಸುತ್ತಿತ್ತು!!

-ಶಿಕ್ರಾನ್ ಶರ್ಫುದ್ದೀನ್ ಎಂ., ಮಂಗಳೂರು