ಹೋರಾಟದ ಬದುಕು
ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರದು ಒಂದೊಂದು ಥರಾ ಕಥೆ - ವ್ಯಥೆ . ಅದೇ ಜಗತ್ತಿನ ವಿಶೇಷವೇನೋ! ಒಂದೇ ಥರ ಇದ್ದರೆ ಸ್ವಾರಸ್ಯ ಎಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿತ್ತು ?
ಇಲ್ಲಿ ಉಪ್ಪಿನಂಗಡಿಯ ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡಿನಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸುವವನೊಬ್ಬನಿದ್ದಾನೆ. ಬಸ್ಸುಗಳು ಬಂದಾಗೆಲ್ಲ ಅವು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತವೆಯೆಂದು ಕೂಗಿ ಹೇಳುವುದು ಅವನ ಕೆಲಸ . ಮಂಗಳೂರಿಗೆ , ಸುಬ್ರಮಣ್ಯಕ್ಕೆ , ಧರ್ಮಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಮುಂತಾಗಿ ಇಡೀ ದೀನ ಕೂಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾನೆ . ಇದು ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಜನರಿಗೆ ಬಹಳ ಉಪಕಾರ . ಬಸ್ಸಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಅವನೊಬ್ಬ ಓಡಾಡುವ ಮಾಹಿತಿ ಕೇಂದ್ರ .
ಉದ್ದ ಕೂದಲ, ಸದಾ ಒದರುವ , ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರಥಮ ಬಾರಿ ನೋಡಿದಾಗ ಹುಚ್ಚನಂತೇ ಕಾಣುವುದು ಸಹಜ . ಮಕ್ಕಳು ಇವನ ಬಳಿ ಬರಲು ಹೆದರುತ್ತಾರೆ . ದೂರದಲ್ಲೇ ಪಿಳಿಪಿಳಿ ನೋಡುತ್ತ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾರೆ . ತಾಯಂದಿರು ಅವನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಮಕ್ಕಳ ಹೆದರಿಸುತ್ತಾರೆ . ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಓಡಾಡುವುದೇ ಅವನ ವೃತ್ತಿಯೆಂದು ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ಅವನನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಮಾತನಾಡಿಸಬೇಕೆಂದು ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ . ಅವನ ಅಂತರಂಗದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಬೇರೆಯೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆಯೆಂದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು . ಈಚೆಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಉಪ್ಪಿನಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಯಾವುದು ನಿಮ್ಮ ಊರು ಎಂದೆ - ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ . ಅಂಥ ಒಂದೇ ಒಂದು ಮಾತು ಕೇಳದೇ ಎಷ್ಟು ದಿನವಾಗಿತ್ತೋ , ಗಳಗಳ ಅಳುತ್ತ ತನ್ನ ಕೆಥೆಯನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟ .
ಅವನು ಮೂಲತಃ ಕೆ. ಎಸ್ . ಆ.ಟಿ .ಸಿ . ಯ ನೌಕರನಾಗಿದ್ದನಂತೆ . ೩೩ ವರ್ಷ ಅಲ್ಲಿ ದುಡಿದಿದ್ದು ನಿಜ. ಆದರೆ "ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ಜೊತೆ ವಾದ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಬಿಳಿ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ಸಹಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ರಾಜೀನಾಮೆ ಅಂತ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರು. ನನಗೆ ಅದು ಗೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ . ಅಂದು ನಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಫಿಟ್ಟರ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ನಿನ್ನ ರಾಜೀನಾಮೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ ಎಂದುಬಿಟ್ಟರು.
ನನಗೆ ಸಂಸಾರವೂ ಇದೆ ತಿಪಟೂರಿನಲ್ಲಿ . ಹೆಂಡತಿ , ಮಗಳು ಮಾವನ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ - ಕೊಬ್ಬರಿ ಕಾರ್ಖಾನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ. ನಾನು ದುಡ್ಡು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರೆ ಪ್ರವೇಶ . ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಇಲ್ಲ. " ನಿಜ. ಅವನು ಹೇಳಿದ ಕಥೆ ನಂಬುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು . ಆದರೆ ನಾನು ನಂಬಿದರೂ , ಬಿಟ್ಟರೂ ಅವನಿಗೇನೂ ಲಾಭ - ಲೂಕ್ಸ್ಯಾನು ?
ಅದೇನೇ ಇದ್ದರೂ ನನಗೆ ಖುಷಿಯಾದದ್ದು ಸೋಲೊಪ್ಪದ ಅವನ ಛಲ. ಪುತ್ತೂರಲ್ಲಿಯೂ ಅವನು ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಕೂಗುತ್ತಾ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದ . ಪ್ರತಿ ಬಸ್ಸಿನ ಕಂಡಕ್ಟರುಗಳೂ ತಮ್ಮ ಬಸ್ಸಿನ ಹೆಸರು ಕೂಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವನಿಗೆ ಚಿಲ್ಲರೆ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ . ಅದರಿಂದ ಅವನ ಜೀವನ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಪುತ್ತೂರಲ್ಲಿ ಹಾಗೇ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಶುರುವಾಯಿತಂತೆ ! ಇನ್ನೆರಡು ಜನ ಹಾಗೇ ಬದುಕಲು ಬಂದಾಗ ಪುತ್ತೂರು ಬಿಟ್ಟು ಉಪ್ಪಿನಗಂಡಿಗೆ ಬಂದ !
ಅವನ ಹೆಸರು ಗೋವಿಂದಪ್ಪ . ಈಗ ಉಪ್ಪಿನಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವನು ಜನಜನಿತ. ರಾತ್ರಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗುವುದು , ಬೆಳಗಾದರೆ ಕೂಗಲು ಹೋಗುವುದು - ರಾತ್ರಿಯವರೆಗೆ . ತುಂಬಾ ನಿಯಮಿತ ಜೀವನ ಅವನದು.
ಇಂಥ ಹೋರಾಟದ ಬದುಕಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗುವುದು ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಹುಷಾರಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ . ಮೈ ಗಟ್ಟಿ ಇರುವವರೆಗೆ ಇವರ ಜೀವನ ನಿಶ್ಚಿಂತೆಯದು . ನಿನ್ನೆಯ ನೆನಪಿಲ್ಲ . ನಾಳೆಯ ಕನಸಿಲ್ಲ . ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲೇ ಬದುಕುವ ಜನರಿವರು ಇವತ್ತಿಗಾದರೆ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಸುಖಿಗಳು . ನಾಳೆ ಒಂದು ವೇಳೆ ಹುಷಾರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ , ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಕೈಕಾಲು ಮುರಿದು ದುಡಿಯಲಾಗದಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಇವರ ಗತಿ ಯಾರಿಗೂ ಬೇಡ . ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಮಿಕರು, ಕೃಷಿ ಕುಳಿಗಳ ಬದುಕೂ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೇ ?
ಆದರೆ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪುಣ್ಯಮಾಡಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಜನವೇ ಬೇರೆ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅಂಥವರಿಗೆ ಹುಷಾರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸರ್ಕಾರವೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ . ಕೆಲವರ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಾಗಿ ಬೇಕಾದರೆ ಫಾರಿನ್ನಿಗೂ ಕೆಳಿಸುತ್ತದೆ . ಪಬ್ಬುಗಳಲ್ಲಿ ಕುಡಿದದ್ದಕ್ಕೆ , ಕ್ಲಬ್ಬುಗಳಲ್ಲಿ ಕುಣಿದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕೂಡ ಕೆಲವರಿಗೆ ಸರ್ಕಾರವೇ ಕೊಟ್ಟರೆ , ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಮಾಡಿಟ್ಟ ಆಸ್ತಿ . ಅಂಥವರಿಗೆ ಜೀವ ಹೋದರೂ ಅವರ ಫ್ಯಾಮಿಲಿಗಳಿಗೆ ಲಾಭವೇ ! ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಗೋವಿಂದಪ್ಪನಂಥವರು ಇಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ರಾಜರು . ನಾಳೆ ಶಕ್ತಿಗುಂದಿ ಸೊರಗಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಯಾರಿಗೆ ಯಾರುಂಟು ಯರವಿನ ಸಂಸಾರ ....
ಮತ್ತೆ ಹೊರಟಲ್ಲಿಗೇ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಜಗತ್ತು ರಂಗಾಗಿರುವುದೇ ಇಂಥ ತರತರದ ಜನಗಳಿಂದ. ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದ್ದಾಗಲೇ ಒಂದೊಂದು ಬಣ್ಣದ ಯೋಗ್ಯತೆ - ಸಾಧ್ಯತೆ ಗೊತ್ತಾಗುವದು. ಎಲ್ಲವೂ ಬಿಳಿಯೋ, ಕರಿಯೋ ಆಗಿದ್ದರೆ ಏನು ವಿಶೇಷ ಇತ್ತು ?
ಆದರೆ... ಗೋವಿಂದಪ್ಪನಂಥವರ ಬದುಕು ಉಳಿದವರಿಗೆ ತಮಾಷೆಯ ಅಥವಾ ಮರುಕಪಡುವ , ಮಕ್ಕಳ ಬೆದರಿಸುವ ವಸ್ತುವೇನೂ ಆಗಬೇಕಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಆಗಿದೆ ಎಂಬುದೇ ವಿಷಾದನೀಯ.