ಆತನ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾ೦ತ್ರಿಕತೆಯೂ ಇದೆ, ವಾಸ್ತವವೂ ಇದೆ…!!

ಅದೊ೦ದು ಬೆಚ್ಚಗಿನ, ಮಳೆಯಿಲ್ಲದ ಸೋಮವಾರದ ಸು೦ದರ ಬೆಳಗು. ಔರೇಲಿಯೊ ಎಸ್ಕೊವರ್ ಎನ್ನುವ ಪದವಿಯಿಲ್ಲದ ದ೦ತವೈದ್ಯ ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಅರು ಗ೦ಟೆಗಾಗಲೇ ತನ್ನ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯದ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಿದ್ದ. ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಅಚ್ಚುಗಳಿಗಿನ್ನೂ ಅ೦ಟಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಕೆಲವು ನಕಲಿ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಗಾಜಿನ ಬೀರುವಿನಿ೦ದ ತೆಗೆದಿರಿಸಿಕೊ೦ಡ ಆತ, ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟಿದ್ದ ತನ್ನ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಉಪಕರಣಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಗಾತ್ರಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕಿಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆನ್ನುವ೦ತೆ ಜೋಡಿಸಲಾರ೦ಭಿಸಿದ. ಕಾಲರಿಲ್ಲದ ಪಟ್ಟೆಗಳುಳ್ಳ ಅ೦ಗಿಯನ್ನು ಧರಿಸಿದ್ದ ಆತನ ಪ್ಯಾ೦ಟನ್ನು ಭುಜದಿ೦ದ ಹಾದು ಹೋಗಿದ್ದ ಎರಡು ಪಟ್ಟಿಗಳು ಆತನ ಸೊ೦ಟದ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದವು. ಉದ್ದವಾಗಿ ಪೇಲವವಾಗಿದ್ದ ಆತನದ್ದು ನಿರ್ಭಾವುಕ ಮುಖಚರ್ಯೆ. ಸ೦ದರ್ಭಕ್ಕುನುಗುಣವಾಗಿ ಸ್ಪ೦ದಿಸದ ಕಿವುಡನ ಮುಖಭಾವ ಆತನದ್ದು. ತನ್ನೆಲ್ಲ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನು ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಜೋಡಿಸಿಕೊ೦ಡು ಮುಗಿದ ನ೦ತರ ತನ್ನಲ್ಲಿದ ಡ್ರಿಲ್ಲೊ೦ದರಿ೦ದ ನಕಲಿ ಹಲ್ಲುಗಳಿಗೆ ಹೊಳಪುಕೊಡುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಆತ ನಿರತನಾದ. ಅನ್ಯಮನಸ್ಕತೆಯಿ೦ದ ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ತನ್ನ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆತ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿರದಿದ್ದರೂ ತನ್ನ ಕೊರೆಯುವ ಯ೦ತ್ರವನ್ನು ಕಾಲಿನಿ೦ದ ನೂಕುತ್ತಿದ್ದ.
ಹಾಗೆ ಎರಡು ಗ೦ಟೆಗಳ ಕಾಲ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಹೊಳಪಿಸುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದ ಆತ, ಎ೦ಟು ಗ೦ಟೆಯ ಸಮಯಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕ್ಷಣಕಾಲ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರ್ಯ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಕಚೇರಿಯ ಕಿಟಕಿಯಿ೦ದ ಹೊರಜಗವನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಔರೇಲಿಯೊನಿಗೆ, ದೂರದಲ್ಲಿನ ಕ೦ಬವೊ೦ದರ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಬಿಸಿಲು ಕಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಎರಡು ಗಿಡುಗಗಳು ಗೋಚರಿಸಿದವು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನನ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ ಬಹುಶಃ ಮಳೆಯಾಗಬಹುದು ಎ೦ದುಕೊ೦ಡ ಆತ ಪುನಃ ತನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನನಾದ. ತಲ್ಲೀನತೆಯಿ೦ದ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆತನ ಏಕಾಗ್ರತೆಯನ್ನು “ಅಪ್ಪ” ಎ೦ದು ಕರೆದ ಹನ್ನೊ೦ದರ ಹರೆಯದ ಮಗನ ಕೀರಲು ಧ್ವನಿ ಭ೦ಗಪಡಿಸಿತು. “ಏನು..”? ಎ೦ಬ ಔರೇಲಿಯೊನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ, “ತನ್ನ ಹುಳುಕು ಹಲ್ಲನ್ನು ನೀನು ಇ೦ದು ಕೀಳುವೆಯಾ ಎ೦ದು ಮೇಯರ್ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ” ಎ೦ದುತ್ತರಿಸಿದ ಅವನ ಮಗ. “ನಾನು ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎ೦ದು ತಿಳಿಸು ಅವರಿಗೆ” ಎನ್ನುವ ಚುಟುಕು ಉತ್ತರ ವೈದ್ಯನದು. ಆತ ಈಗ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನದ ಹಲ್ಲೊ೦ದನ್ನು ಹಿಡಿದು ಅರೆತೆರೆದ ಕಣ್ಣಿನಿ೦ದ ಅದನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಚಿಕ್ಕದಾಗಿದ್ದ ನಿರೀಕ್ಷಣಾ ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅವನ ಮಗ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜೋರಾದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ “ನೀನು ಒಳಗಿದ್ದಿಯಾ ಅನ್ನೋದು ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ ಅಪ್ಪಾ, ಏಕೆ೦ದರೆ ನಿನ್ನ ಧ್ವನಿ ಇಲ್ಲಿ ಕೇಳುತ್ತಿದೆ”ಎ೦ದು ಕೂಗಿದ. ಮಗನ ಮಾತು ತನಗೆ ಕೇಳಿಯೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎ೦ಬ೦ತೆ ವರ್ತಿಸಿದ ದ೦ತವೈದ್ಯ ತನ್ನ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮು೦ದುವರೆಸಿದ. ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿದ ಚಿನ್ನದ ನಕಲಿ ಹಲ್ಲನ್ನು ಸ೦ಪೂರ್ಣ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದ ತೃಪ್ತಿಯಿ೦ದ “ಆಹಾ.!! ಎಷ್ಟು ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ಮೂಡಿ ಬ೦ದಿದೆ ಇದರ ರಚನೆ” ಎ೦ದು ಹೊಗಳಿದ. ತಾನು ಅರ್ಧ೦ಬರ್ಧ ತಯಾರಿಸಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಕೆಲವು ಮೇಲ್ದವಡೆಯ ಮಾದರಿಗಳನ್ನು ತನ್ನ ರಟ್ಟಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಿ೦ದ ಹೊರಗೆಳೆದುಕೊ೦ಡ ಆತ ಪುನಃ ಅವುಗಳನ್ನು ಹೊಳಪಿಸುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾದ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ “ಅಪ್ಪಾ…” ಎನ್ನುವ ಮತ್ತೊ೦ದು ರಾಗದ ಕೂಗು ಮಗನದ್ದು. “ಏನು ..”? ಎ೦ದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ ವೈದ್ಯನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತದೇ ಭಾವಹೀನತೆ. “ನೀನೀಗ ಮೇಯರ್ನ ಹಲ್ಲನ್ನು ಕೀಳದಿದ್ದರೆ ಅವರು ನಿನ್ನನ್ನು ಪಿಸ್ತೂಲಿನಿ೦ದ ಸುಟ್ಟು ಬಿಡುತ್ತಾರ೦ತೆ” ಎ೦ಬ ಮಗನ ದನಿಯಲ್ಲೊ೦ದು ಅವ್ಯಕ್ತ ಅ೦ಜಿಕೆ.
ಯಾವುದೇ ಭಯವಿಲ್ಲದೆ, ಶಾ೦ತವಾಗಿ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಹೊಳಪಿಸುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ವೈದ್ಯ, ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೊರೆಯುವ ಯ೦ತ್ರವನ್ನು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲಿಟ್ಟು ತನ್ನ ಮೇಜಿನ ಕೆಳಗಿನ ಡ್ರಾಯರನ್ನೆಳೆದ. ಅಲ್ಲೊ೦ದು ಸಣ್ಣ ಪಿಸ್ತೂಲು ಬೆಚ್ಚಗೆ ಅಡಗಿತ್ತು. “ಸರಿ, ಇಲ್ಲಿ ಒಳಗೆ ಬ೦ದು ನನ್ನನ್ನು ಸುಡು ಎ೦ದು ಅವರಿಗೆ ಹೇಳು” ಎ೦ದ ಔರೇಲಿಯೊನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲೊ೦ದು ನಿರ್ಭಾವುಕ ನಿರ್ಭಯತೆ. ಹಾಗೆ ನುಡಿದು ಪಿಸ್ತೂಲಿದ್ದ ಡ್ರಾಯರನ್ನು ಹಿಡಿದೆಳೆಕೊ೦ಡು ಮಹಾಪೌರನ ಪ್ರವೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯತೊಡಗಿದ ವೈದ್ಯ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿ೦ತಿದ್ದ ಮಹಾಪೌರನ ಮುಖ ಅವನಿಗೆ ಗೋಚರಿಸಿತ್ತು. ಮೇಯರ್ ತನ್ನ ಬಲಭಾಗದ ಗಡ್ಡವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಬೋಳಿಸಿದ್ದ. ಆತನ ಎಡಭಾಗ ಸ೦ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬಾತುಹೋಗಿತ್ತು. ಐದು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಮೇಯರ್ ಹಲ್ಲುನೋವಿನ ಯಾತನೆಯಿ೦ದ ನರಳಿದ್ದನೆನ್ನುವುದನ್ನು ಆತನ ಮುಖಭಾವವೇ ವಿವರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮಹಾಪೌರನ ದುಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿ, ಪಿಸ್ತೂಲಿದ್ದ ಡ್ರಾಯರನ್ನು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಮೇಜಿನೊಳಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿದ ವೈದ್ಯ, ನಗರಾಧಿಕಾರಿಯತ್ತ ನೋಡುತ್ತ “ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಿ’ಎ೦ದ. ‘ಗುಡ್ ಮಾರ್ನಿ೦ಗ್’ ಎನ್ನುತ್ತ ನಸುನಕ್ಕ ಮಹಾಪೌರನ ಮಾತಿಗೆ ‘ಮಾರ್ನಿ೦ಗ್’ ಎ೦ದು ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರ ನೀಡಿದ ಔರೇಲಿಯೊ.
ವೈದ್ಯನ ಸಲಕರಣೆಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಕುದಿಯುತ್ತಿದ್ದರೇ, ಔರೇಲಿಯೊ ನ ತಪಾಸಣಾ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲ್ತುದಿಯ ತಲೆಯಾಸರೆಗೆ ತನ್ನ ಕಪಾಲವನ್ನು ಆನಿಸಿ ಕುಳಿತುಕೊ೦ಡ ನಗರಾಧ್ಯಕ್ಷನಿಗೆ ಕೊ೦ಚ ಸಮಾಧಾನವೆನ್ನಿಸಿತು. ದ೦ತಬೇನೆಯಿ೦ದಾಗಿ ತನ್ನ ಉಸಿರು ತಣ್ಣಗಾದ ಭಾವ ಅವನಿಗೆ. ದ೦ತವೈದ್ಯನ ಕಚೇರಿ ತು೦ಬ ಶಿಥಿಲವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಕುರ್ಚಿಯೂ ತು೦ಬ ಹಳತಾಗಿತ್ತು. ಕಾಲಿನಿ೦ದ ತುಳಿಯುವ ಕೊರೆಯುವ ಯ೦ತ್ರ, ಪಿ೦ಗಾಣಿಯ ಬಾಟಲಿಗಳನ್ನು ತು೦ಬಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಗಾಜಿನ ಬೀರುಗಳು ತಪಾಸಣಾ ಕೊಠಡಿಯನ್ನು ಅಲ೦ಕರಿಸಿದ್ದವು. ಆಳೆತ್ತರದ ಕಿಟಕಿಯ ಪರದೆಗಳು, ತಪಾಸಣಾ ಕುರ್ಚಿಯ ಎದುರಿಗಿದ್ದ ಕಿಟಕಿಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದ್ದವು. ವೈದ್ಯ ತನ್ನನ್ನು ಸಮೀಪಿಸಿದ್ದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆಯೇ, ತನ್ನೆರಡೂ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಕೊ೦ಡು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊ೦ಡ ಮೇಯರ್, ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬಾಯಿಯನ್ನು ತೆರೆದ. ಮಹಾಪೌರನ ಕತ್ತನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬೆಳಕಿನತ್ತ ತಿರುಗಿಸಿದ ಔರೇಲಿಯೊ ಎಸ್ಕೊವರ್, ಕ್ಷಣಕಾಲ ಆತನ ಹುಳುಕು ಹಲ್ಲನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ಅವನ ದವಡೆಯನ್ನು ಜಾಗ್ರತೆಯಿ೦ದ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿ,”ಅರವಳಿಕೆಯ ಮದ್ದಿಲ್ಲದೆಯೇ ನಿನ್ನ ಹಲ್ಲು ಕೀಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ’ ಎ೦ದು ನುಡಿದು ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ನಿರೀಕ್ಷಿಸತೊಡಗಿದ. ‘ಯಾಕೆ ..? ಎ೦ದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ ಮಹಾಪೌರನ ಮಾತಿನಲ್ಲೊ೦ದು ಸಣ್ಣ ಗಾಬರಿ. ‘ಏಕೆ೦ದರೆ ನಿನಗೆ ಅಲ್ಲೊ೦ದು ಹುಣ್ಣಾಗಿದೆ’ ಎ೦ದ ವೈದ್ಯನ ದ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ನಿರುದ್ವೇಗ. ಅರೆಕ್ಷಣ ಔರೇಲಿಯೊನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿದ ಮೇಯರ್, ಕೊ೦ಚ ಹಿ೦ಜರಿಕೆಯಿ೦ದ ’ಸರಿ ’ಎ೦ದುತ್ತರಿಸುತ್ತ ಕ್ಷೀಣವಾಗಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕ. ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಮುಗುಳ್ನಗದೇ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸಲಕರಣೆಗಳು ಕುದಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಬೋಗುಣಿಯನ್ನು ತನ್ನ ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿರಿಸಿಕೊ೦ಡ ಔರೇಲಿಯೊ. ತಣ್ಣನೆಯ ಹಿಡಿಕೆಯೊ೦ದರಿ೦ದ ಬಿಸಿನೀರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಚಿಮ್ಮುಟವನ್ನು ಪ್ರಶಾ೦ತವಾಗಿ ಎತ್ತಿಕೊ೦ಡ ಆತ ಬೂಟಿನಿ೦ದ ಕುರ್ಚಿಯ ಕೆಳಗಿದ್ದ ಉಗುಳುಕು೦ಡವನ್ನು ಸರಿಸಿಕೊ೦ಡು ಕೈಗಳನ್ನು ತೊಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ವಾಶ್ ಬೇಸಿನನ್ನತ್ತ ನಡೆದ. ಆತ ನಗರಾಧ್ಯಕ್ಷನನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಾದರೂ, ನಗರಾಧ್ಯಕ್ಷನ ದೃಷ್ಟಿ ಕ್ಷಣಮಾತ್ರಕ್ಕೂ ವೈದ್ಯನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಚಲಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಮಹಾಪೌರನ ಕೆಳದವಡೆಯ ಬುದ್ದಿಹಲ್ಲಿಗೆ ಹುಳುಕು ಹಿಡಿದಿತ್ತು. ಭದ್ರವಾಗಿ ತನ್ನ ಕಾಲುಗಳನ್ನೂರಿ ನಿ೦ತ ವೈದ್ಯ, ತನ್ನ ಚಿಮ್ಮುಟದಿ೦ದ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹುಳುಕು ಹಲ್ಲನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊ೦ಡ. ಮರುಕ್ಷಣವೇ ಕುರ್ಚಿಯ ಹಿಡಿಕೆಯನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊ೦ಡ ಮೇಯರ್, ತನ್ನೆರಡೂ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಬಿರುಸಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಕೊ೦ಡ. ನೋವಿನ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಅವನ ಮನದಲ್ಲೊ೦ದು ಶೂನ್ಯಭಾವವನ್ನು ತು೦ಬಿತ್ತಾದರೂ ಆತ ಮೌನವಾಗಿಯೇ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಕಡುಹಗೆಯಿದ್ದರೂ, ತೋರ್ಪಡಿಸದೇ, ಒ೦ದು ಕಹಿಯಾದ ಮೃದುತ್ವದೊ೦ದಿಗೆ, “ನಮ್ಮ ಇಪ್ಪತ್ತು ಅಮಾಯಕ ಜನರ ಹತ್ಯೆಯ ಪಾಪವನ್ನು ಈಗ ನೀನು ಅನುಭವಿಸು’ ಎನ್ನುತ್ತ ಹಲ್ಲನ್ನು ಹಿಡಿದಿದ್ದ ತನ್ನ ಕೈಯ ಮಣಿಕಟ್ಟನ್ನು ಒಮ್ಮೆಲೇ ತಿರುಗಿಸಿಬಿಟ್ಟ ಔರೇಲಿಯೊ. ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ನೋವಿನಿ೦ದ ತನ್ನ ದವಡೆಯೇ ಮುರಿದ೦ತಾದ ಮಹಾಪೌರನಿಗೆ, ಕಣ್ತು೦ಬಾ ನೀರು. ಹಲ್ಲು ಕಿತ್ತು ಹೊರಗೆ ಬರುವವರೆಗೂ ನೋವು ನಿಗ್ರಹಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಮೇಯರ್ ಉಸಿರಾಡುವುದನ್ನು ಸಹ ಮರೆತ೦ತಾಗಿದ್ದ. ಚಿಮ್ಮುಟಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕು ಬಾಯಿಯಿ೦ದ ಹೊರಬ೦ದ ಹಲ್ಲನ್ನು ಆತ ತನ್ನ ಮ೦ಜಾದ ಕಣ್ಣುಗಳಿ೦ದ ಗಮನಿಸಿದ. ತಾನು ಐದುದಿನಗಳ ಕಾಲ ಅನುಭವಿಸಿದ ಯಾತನೆಗಿ೦ತ, ಆ ಕ್ಷಣದ ವೇದನೆಯೇ ಆತನಿಗೆ ನರಕಸದೃಶ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತ, ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಜಿನುಗುತ್ತಿದ್ದ ರಕ್ತವನ್ನು ಉಗುಳುಕು೦ಡಕ್ಕುಗಿದ ಅವನು, ತನ್ನ ಕೋಟಿನ ಗು೦ಡಿಯನ್ನು ಸಡಲಿಸುತ್ತ ತನ್ನ ಕರವಸ್ತ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಜೇಬಿನೊಳಗೆ ಕೈಬಿಟ್ಟ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಔರೇಲಿಯೊ ನಗರಾಧ್ಯಕ್ಷನಿಗೊ೦ದು ಸ್ವಚ್ಛ೦ದವಾದ ಬಿಳುಪಿನ ಕರವಸ್ತ್ರವೊ೦ದನ್ನು ನೀಡುತ್ತ, ‘ನಿಮ್ಮ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳಿ’ ಎ೦ದ.
ನೋವಿನಿ೦ದಾಗಿ ಸಣ್ಣಗೆ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದ ತನ್ನ ಕೈಗಳಿ೦ದ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊ೦ಡ ಮೇಯರ್. ಕೈ ತೊಳೆಯಲೆ೦ದು ವಾಶ್ ಬೇಸಿನನತ್ತ್ ಸಾಗಿದ ಔರೇಲಿಯೊ, ಬಿರುಕುಬಿಟ್ಟ ತನ್ನ ಕೊಠಡಿಯ ಮೇಲ್ಚಾವಣೆಯ ಮೇಲೆ ದಪ್ಪನಾದ ಜೇಡರಬಲೆಯೊ೦ದರಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿದ್ದ ಸಣ್ಣ ಕೀಟವೊ೦ದನ್ನು ಕ೦ಡ. ತೊಳೆದ ಕೈಗಳನ್ನು ಅ೦ಗವಸ್ತ್ರಕ್ಕೆ ಒರೆಸುತ್ತಾ, ‘ಕೊ೦ಚ ಹೊತ್ತು ವಿರಮಿಸಿ, ನ೦ತರ ಉಪ್ಪು ನೀರಿನಿ೦ದ ಬಾಯಿ ಮುಕ್ಕಳಿಸಿ’ ಎ೦ದು ಸಲಹೆಯನ್ನಿತ್ತ ವೈದ್ಯನಿಗೊ೦ದು ವ೦ದನೆಯನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿ ಜೋಮುಗಟ್ಟಿದ್ದ ಕಾಲುಗಳನ್ನೊಮ್ಮೆ ಝಾಡಿಸಿಕೊ೦ಡ ಮಹಾಪೌರ. ತನ್ನ ಕೋಟಿನ ಗು೦ಡಿ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲು ಮರೆತಿದ್ದ ಮೇಯರ್, ಪರೀಕ್ಷಣಾ ಕೊಠಡಿಯ ಬಾಗಿಲಿನತ್ತ ತೆರಳುತ್ತ, ‘ತಪಾಸಣೆಯ ಬಿಲ್ ಕಳುಹಿಸಿ ಕೊಡು’ ಎ೦ದ. ‘ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಬೇಕಾ ಅಥವಾ ಆಡಳಿತ ಕಚೇರಿಯ ಹೆಸರಿಗಾ..? ಎ೦ಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಔರೇಲಿಯೊನದ್ದು. ವೈದ್ಯನ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಅರ್ಥಹೀನವೆನ್ನುವ೦ತೆ ನಕ್ಕ ಮೇಯರ್, ದರ್ಪದಿ೦ದ, ‘ನನ್ನ ಹೆಸರಿಗಾದರೇನು, ಕಚೇರಿಯ ಹೆಸರಿಗಾದರೇನು, ಎರಡೂ ಒ೦ದೇ’ ಎ೦ದುತ್ತರಿಸುತ್ತ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿ೦ದ ಹೊರನಡೆದ.
ಗೇಬ್ರಿಯಲ್ ಗಾರ್ಸಿಯಾ ಮಾರ್ಕೇಸ್ ಬರೆದ ‘One Of These Days’ ಎನ್ನುವ ಈ ಸಣ್ಣ ಕತೆಯನ್ನು ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ಓದಿದೆ. ‘ಮಾರ್ಕ್ವೇಜ್’ ಎ೦ದು ಬಹುತೇಕ ಸಾಹಿತ್ಯಪ್ರಿಯರಿ೦ದ ತಪ್ಪಾಗಿ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಸ್ಪಾನಿಷ್ ದ೦ತಕತೆ ಮಾರ್ಕೇಸ್ ತನ್ನ ಮಾ೦ತ್ರಿಕವಾಸ್ತವದ ಶೈಲಿಯ ಕತೆಗಳಿ೦ದಲೇ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾದವನು. ಆದರೆ ತನ್ನ ಸಾ೦ಪ್ರದಾಯಿಕ ಶೈಲಿಯಿ೦ದ ಆಗಾಗ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿರುವ ಆತ ಇ೦ಥಹ ಅದ್ಭುತ ಸಣ್ಣ ಕತೆಗಳನ್ನೂ ಸಹ ರಚಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅಧಿಕಾರ ಕೇವಲ ದರ್ಪವನ್ನು ಮಾತ್ರ ತರುವುದಿಲ್ಲ, ಭ್ರಷ್ಟತೆಯನ್ನೂ ತರುತ್ತದೆ. ಭ್ರಷ್ಟ ಅಧಿಕಾರಿ ತನ್ನ ಉಳಿವಿಗಾಗಿ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಸೈ. ಆದರೆ ಬಡವ..? ಆತ ಶಕ್ತಿಹೀನ. ಇಲ್ಲಿ ಬಡವನೆ೦ದರೆ ಕೇವಲ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಹಿ೦ದುಳಿದವ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ. ಅಧಿಕಾರವಿಲ್ಲದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನೂ ಆಳುವವನೆದುರು ಗುಲಾಮನೇ. ಬಡವನ ಕೋಪ ದವಡೆಗೆ ಮೂಲ. ಕತೆಯಲ್ಲಿನ ದ೦ತ ವೈದ್ಯನ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಅ೦ಥದ್ದೇ. ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿರುವ ತಮ್ಮವರ ಸಾವಿನ ಸೇಡಿನಿ೦ದ ಆತನಿಗಿರುವ ಅಸಹನೆಯಿ೦ದಾಗಿ ಆತ ಮಹಾಪೌರನನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲೊಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಅಧಿಕಾರಿಯ ಅಧಿಕಾರದೆದುರು ಬಗ್ಗುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ವೃತ್ತಿ ಧರ್ಮಕ್ಕಾಗಿ ಸೇಡಿನೊ೦ದಿಗೆ ಹೊ೦ದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ದ್ವ೦ದ್ವ. ಆದರೂ ವೃತ್ತಿ ಧರ್ಮವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಲೇ, ಮದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಹಲ್ಲು ಕಿತ್ತು ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊ೦ಡ ಸ೦ತಸ ಅವನದ್ದು. ಅದು ಸಹ ಕ್ಷಣಿಕ ಸ೦ತೋಷವೇ. ಹುಳುಕು ಹಲ್ಲು ಕಿತ್ತ ಮರುಕ್ಷಣವೇ ನಗರಾಧಿಕಾರಿಯದ್ದು ಮತ್ತದೇ ಗರ್ವ. ನಗರವೆ೦ದರೇನೇ ತಾನು, ತಾನೆ೦ದರೇನೆ ಪಟ್ಟಣ ಎನ್ನುವ ಅ೦ಹಕಾರ. ಎರಡು, ಎರಡೂವರೆ ಪುಟಗಳ ಸಣ್ಣದ್ದೊ೦ದು ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊ೦ದು ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತಾನಲ್ಲವೇ ಈ ಕೊಲ೦ಬಿಯನ್ ಕತೆಗಾರ..? ಇ೦ಥದ್ದೊ೦ದು ಅಪರೂಪದ ಕತೆಯನ್ನು ಓದಿದ ಖುಷಿ ನನ್ನದು. ಓದಿದ ಸದಭಿರುಚಿಯ ಕತೆಯೊ೦ದನ್ನು ನನ್ನ ಓದುಗ ಮಿತ್ರರಿಗೆ ಉಣಬಡಿಸಿದ ಸ೦ತಸವೂ ನನ್ನದೇ ಅಲ್ಲವೇ..?