ನನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ಮದುವೆ

ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನು ೧೮ ಜನರಿದ್ದರು. ಇದ್ದದ್ದು ಇನ್ನು ಕೇವಲ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ, ಟಿಕೆಟ್ ಸಿಗುವುದೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ಹಾಗೇ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಮುನ್ನುಗ್ಗುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಕೊನೆಗೂ ಟಿಕೆಟ್ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಆಗತಾನೇ ಹೊರಟಿದ್ದ ರೈಲನ್ನು ಹತ್ತಿದ ನನಗೆ, ಪಂದ್ಯದಲ್ಲಿ ಪದಕ ಗೆದ್ದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಕೈಲಿದ್ದ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ತಿರುವು ಹಾಕುತ್ತಾ ಇದ್ದಂತೆ, ತುಮಕೂರು ನಿಲ್ದಾಣ ಬಂದಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಇಡ್ಲಿ ವಡೆ ರುಚಿ ನೋಡಿದ ನಾನು, ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತ ಇದ್ದಂತೆಲ್ಲಾ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ರೈಲು ತಿಪಟೂರು ಬಿಟ್ಟು ಅರಸೀಕೆರೆಯತ್ತ ಮಂದಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಹಾದು ಹೋದ ಆ ಚೆಲುವೆ, ನನಗೆ ನನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ನೆನಪು ತಂದಳು. ನನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯು ನನ್ನ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನೊಡನೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಗಲೇ ಒಂದು ಬಿಳಿಯ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ಈ ನನ್ನ ಕವನವನ್ನು ಗೀಚಿದ್ದೆನು. ಇದು ಸರಿಸುಮಾರು ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಮಾತು, ಅದನ್ನು ಈಗ ಸಂಪದ ಓದುಗರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

    "ನನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ಮದುವೆ"

ಅದೆಂದು ಬರೆದಳೋ ನನ್ನ ಬಾಳಲಿ ಅವಳು ತನ್ನಯ ಹೆಸರನು
ಕೇಳಲಾದರು ಎಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯವೋ, ಅಂಜೋ ಮನವು ನನ್ನದು
ಕೇಳಲು ನಾನು, ಒಲ್ಲೆ ನೀನು ಎಂದರೆನಗೆ ಬೇಸರ
ಅವಳ ನೋಡುತ ನಗುತಲಿಹೆನು ಏಕೆ ಮಾಡಲಿ ಅವಸರ

ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಮನದ ತುಂಬಾ ಅವಳದೊಂದೇ ಬಿಂಬವು
ಏನೇಯಾದರು ಅವಳಿಗಂತೂ ಭಾರಿ ಭಾರಿ ಜಂಭವು
ಹೇಳಲು ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊರಟೆ ನಾನು ಆಹೊತ್ತು
ಕೇಳಲು ಎನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಮಾತು ಆಕೆಗೆಲ್ಲಿದೆ ಪುರುಸೊತ್ತು

ಬರಲು ಅವಳು ಪತ್ರ ಹಿಡಿದು ಅಂದು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ
ನನ್ನ ಮನವು ಅಂದು ಮಾತ್ರ ನಗುವ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಚಂದಿರ
ಬರಲು ಬೇಕು ನೀನು ಮದುವೆಗೆ ಎಂದು ನನ್ನಲಿ ಹೇಳಲು
ಬರುವೆನೆಂದೆನು ತೋರಿ ಹುಸಿನಗು ಅಲ್ಲೇ ಕುಸಿದು ಬೀಳಲು

ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯ ನೂರು ಅರ್ಥವ ಅಂದೇ ನಾನು ಅಳಿಸಿದೆ
ಹೋಗಿ ಮದುವೆಗೆ ಹರಸಿ ಅವಳನು ಮೂರು ಅಕ್ಷತೆ ಹಾಕಿದೆ.