ನಮ್ಮ ಜೀವ ಕೇವಲ ನಮಗೆ ಸೇರಿದ್ದೇ?

ಮೊನ್ನೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಲ್ಮೆಟ್‌ ಕಡ್ಡಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ವರದಿಗಳನ್ನ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈ ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ಕಡ್ಡಾಯ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಕಣ್ಣಾಮುಚ್ಚಾಲೆ. ಪ್ರತೀ ವರ್ಷವೂ ತಪ್ಪದೆ ನಡೆಯುವ, ಪ್ರತೀ ಹೊಸ ಸರ್ಕಾರ ಬಂದಾಗಲೂ ಜೀವ ಪಡೆಯುವ ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ಆಟ ಸ್ವಲ ದಿನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಆಹಾರವಾಗಿ, ಹರಟುವ ಬಾಯಿಗಳಿಗೆ ಸ್ನ್ಯಾಕ್‌ ಆಗಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೊದಲ ಪುಟದಿಂದ ಮೂರನೆ ಪುಟಕ್ಕೆ, ನಂತರ ಸಣ್ಣ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡು ಕ್ರಮೇಣ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ಕಡ್ಡಾಯ ಬೇಕೇ ಬೇಡವೇ ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನ ಒತ್ತಟ್ಟಿಗಿರಲಿ. ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟವರು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೊಡೆದಾಡಲಿ. ನಾನೀಗ ಚರ್ಚಿಸಹೊರಟದ್ದು "ನಮ್ಮ ಜೀವ ರಕ್ಷಣೆ ನಮ್ಮ ಜವಾಬ್ಧಾರಿ, ಅದರ ಉಸಾಬರಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಬೇಡ" ಎನ್ನುವ ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ವಿರೋಧಿಗಳ ಒಂದು ವಾದದ ಬಗ್ಗೆ.
ಒಮ್ಮೆ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡಿ. "ಜೀವನ ಬೇಜಾರಾಯ್ತು, ಬದುಕಿದ್ದು ಸಾಕು, ಈಗ ಸಾಯುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಹೊರೆಗಳನ್ನ ಕೆಳಗೆ ಬಿಸಾಡಿ ಹಾಯಾಗಿ ಸಾಯಲು ಎಂದಾದರೂ ಸಾಧ್ಯವೇ? ಮನುಷ್ಯ ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟ ದಿನದಿಂದಲೂ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಗಳನ್ನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತೇ ಬದುಕುತ್ತಾ ಇರುತ್ತಾನೆ. ನಮಗೆ ಇಷ್ಟ ಇರಲಿ ಬಿಡಲಿ, ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ಎಂಬ ಲೋನನ್ನ ಯಾವ ಯಾವ ಬ್ಯಾಂಕಿನಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೋ, ಮರಳಿ ಆ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳಿಗೆ ಪಾವತಿಸಲೇಬೇಕು. "ನಾನು free bird, ಸ್ವಚ್ಛಂದವಾಗಿ ಬದುಕುವುದಕ್ಕೇ ನಾನು ಹುಟ್ಟಿರುವುದು" ಎಂದು ಎಷ್ಟು ಹಾರಾಡಿದರೂ, responsibility ಎಂಬ ಬಲೆ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಮೈಮೇಲೆ ಬಿದ್ದೇ ಬೀಳುತ್ತದೆ. ಅಂತಹುದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಜೀವ ನಮ್ಮ ಸೊತ್ತು ಮಾತ್ರ ಎಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳಲು ಸಾದ್ಯ? ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ಅಲಕ್ಷ್ಯ ಹೊಂದಿದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಂಬಿರುವವರು, ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವವರು, ಇವರೆಲ್ಲರಿಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿದಂತೆ ಅಲ್ಲವೇ? ತಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಎತ್ತಿ ಆಡಿಸುವ ಕನಸು ಹೊತ್ತ ತಂದೆ ತಾಯಂದಿರು, ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಸಾಯಂಕಾಲಗಳನ್ನು ಕಳೆಯುವ ಕನಸು ಹೊತ್ತ ಸ್ನೇಹಿತರು, ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಸಾರ ಮಾಡುವ ಕನಸು ಹೊತ್ತ ಪ್ರಿಯತಮ/ಮೆ ಮುಂತಾದವರ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥವೇ ಇಲ್ಲವೇ?
ನಮ್ಮ ಜೀವದ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರವನ್ನ ನಮಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಮ್ಮ ತಂದೆ ತಾಯಂದಿರು, ಬಂಧುಗಳು, ಸ್ನೇಹಿತರು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನಮಗೇನಾದರೂ ಆಗಿ ನಾವು ಸ್ವರ್ಗವಾಸಿಗಳಾದರೆ(ನಾನು ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೇ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ, ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ) ವೇದನೆ ಅನುಭವಿಸುವವರು ಇವರು. ಮನಸಾರೆ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ, ಪ್ರಿಯತಮ/ಮೆಗೆ "ನಾನು ಸಾಯೋದು ನನ್ನ ಇಷ್ಟ, ನೀನ್ಯಾಕೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆ ಕೆಡಿಸ್ಕೋಬೇಕು?" ಎಂದು ಹೇಳಿ ನೋಡಿ?
ಹೆಲ್ಮೆಟ್‌ ತೊಡದೆ ಇರುವುದಕ್ಕೆ "ಹೇರ್‌ಸ್ಟ್ಯೆಲ್‌ ಹಾಳಾಗುತ್ತದೆ" ಎಂಬ ಬಾಲಿಶ ಕಾರಣವನ್ನ ನಾನು ಬಹುಶ ಒಪ್ಪುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಈ ಮೇಲಿನ ಕಾರಣವನ್ನಲ್ಲ.