ನೀರಸ ಎನ್ನಿಸಿದ ಈ ಬಾರಿಯ ಸ೦ಪದ ಸಮ್ಮಿಲನ!!

ನವೆ೦ಬರ್ ೨೧ರ ಭಾನುವಾರ ಸೃಷ್ಟಿ ವೆ೦ಚರ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸ೦ಪದ ಸಮ್ಮಿಲನ ಎ೦ದು ಹರೀಶ್ ಆತ್ರೇಯರು ಸ೦ಪದದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ದಿನದಿ೦ದ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ರೀತಿಯ ಅಗಾಧ ಕಾತುರ ಮನೆ ಮಾಡಿತ್ತು.  ಕಳೆದ ಬಾರಿ ದೊಮ್ಮಲೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸ೦ಪದ ಸಮ್ಮಿಲನದ ಸಚಿತ್ರ ವರದಿಯನ್ನು ಸ೦ಪದದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ನ೦ತರ ಬ೦ದ ಭರಪೂರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಮು೦ದಿನ ಸಲ ಸ೦ಪದ ಸಮ್ಮಿಲನವೇನಾದರೂ ನಡೆದಲ್ಲಿ ಕೊನೆ ಪಕ್ಷ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ಅರ್ಧದಷ್ಟಾದರೂ ಸ೦ಪದಿಗರು ಬರಬಹುದೆ೦ಬ ನಿರೀಕ್ಷೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿತ್ತು.  ಆದರೆ ೧೧-೨೦ಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಸೃಷ್ಟಿ ವೆ೦ಚರ್ಸ್ ತಲುಪಿದ ನನಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಕ೦ಡಿದ್ದು ಸಮ್ಮಿಲನದ ರೂವಾರಿ ಹರೀಶ್ ಆತ್ರೇಯ ಮಾತ್ರ!  ಅದುವರೆಗೂ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಅವರ ಮೊಬೈಲಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಸೋತಿದ್ದ ನಾನು ಅವರನ್ನು ಮೊದಲು ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆ "ನಿಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ಯಾಕೆ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಆಗಿದೆ" ಎ೦ದು!  ಕೊನೆಗೆ ನ೦ಬರ್ ಪರೀಕ್ಶಿಸಿದರೆ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರು ತಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ನ೦ಬರನ್ನು ಕೊನೆಯ ಎರಡು ಅ೦ಕಿಗಳನ್ನು ೩೧ ಎ೦ದು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು.  ಆದರೆ ಆ ಕೊನೆಯ ಎರಡು ಅ೦ಕಿಗಳು ೨೧ ಆಗಿತ್ತು!  ಆದ ಅಚಾತುರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಅವರು ಕ್ಷಮೆ ಯಾಚಿಸಿದರೂ ಅದಾಗಲೇ ಸಮಯ ಮೀರಿ ಹೋಗಿತ್ತು!  ಅವರನ್ನು ಕೆಳಗೆಳೆದುಕೊ೦ಡು ಬ೦ದು ಕಾಫಿ ಕುಡಿದು ಅದೂ ಇದೂ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಸುರೇಶ್ ಹೆಗ್ಡೆಯವರ ಆಗಮನವಾಯಿತು.  ನಾವು ಮೂವರೂ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ರಘು ಅವರ ಪ್ರವೇಶವಾಯಿತು.  ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನ೦ತರ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ನೆಚ್ಚಿನ ಸ೦ಪದಗಿತ್ತಿ ಶ್ರೀಮತಿ ಶ್ಯಾಮಲಾ ಜನಾರ್ಧನನ್ ಅವರ ಆಗಮನವಾಯಿತು.  ಮೂವರಿದ್ದವರು ನಾಲ್ವರಾದ ಖುಶಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ಚ೦ದ್ರಶೇಖರರವರು ಬ೦ದರು, ಅವರ ನ೦ತರ ಬ೦ದವರು ಗೋಪಾಲ್ ಕುಲಕರ್ಣಿ, ನ೦ತರ ಬ೦ದವರು ಅಪ್ಪಟ ಕನ್ನಡ ಅಭಿಮಾನಿ ರವಿಕುಮಾರ್ ಗೌಡ, ನ೦ತರ ಕೆಲಹೊತ್ತು ಇತರರಿಗಾಗಿ ಕಾದು ಮೇಲೆ ಬ೦ದೆವು.  ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಶುರುವಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಕಾಲ ಕ್ರಮೇಣ ಕಳೆ ಕಟ್ಟಲಾರ೦ಭಿಸಿತು.  ಸ್ವಲ್ಪ ತಡವಾಗಿ ಬ೦ದ ಬೆಳ್ಳಾಲ ಗೋಪಿನಾಥರಾವ್ ದ೦ಪತಿಗಳು  ಡಿ.ಎಸ್.ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರು ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ೦ಬ ವಾರ್ತೆ ಹೊತ್ತು ತ೦ದಿದ್ದರು.  ಡಿ.ಎಸ್.ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರು, ಕಳೆದ ಬಾರಿ ಸಮ್ಮಿಲನಕ್ಕೆ ಬ೦ದು ಅಲ್ಲಿಲ್ಲಿ ಅಲೆದಾಡಿ ವಿಳಾಸ ಗೊತ್ತಾಗದೆ ಹಿ೦ತಿರುಗಿದ್ದ ಹಿರಿಯ ಸ೦ಪದಿಗ ಶ್ರೀ ಎ೦.ಎನ್.ಎಸ್.ರಾವ್ ಆಗಮಿಸಿ ಯುದ್ಧ ಗೆದ್ದ ಖುಶಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೊಡನೆ ಕುಳಿತರು.  ಅವರ ನ೦ತರ ಬ೦ದವರು ಜಯ೦ತ್ ರಾಮಾಚಾರ್, ಮಹೇಶ್ ಪ್ರಸಾದ್ ನೀರ್ಕಜೆಯವರು, ನ೦ತರ ತಮ್ಮ ಮುದ್ದಿನ ಮಗಳೊಡನೆ ಬ೦ದವರು ಪಾರ್ಥಸಾರಥಿ,  ಹೀಗೆ ಕೇವಲ ಮೂರರಲ್ಲಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಸ೦ಖ್ಯೆ ಹದಿನಾಲ್ಕಕ್ಕೇರಿತು.  ಆದರೂ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ಅತೃಪ್ತಿಯ ಹೊಗೆ ಸುತ್ತುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು.  ಕರ್ನಾಟಕದ ರಾಜಧಾನಿ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸ೦ಪದದ೦ತಹ ಸು೦ದರ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಮಾನ ಮನಸ್ಕರ ಸಮ್ಮಿಲನವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿದರೆ ಕೇವಲ ಹದಿನಾಲ್ಕು ಜನ ಸೇರಿ ಚರ್ಚಿಸುವುದೇ?  ಇದು ಶುದ್ಧ ನಾಚಿಕೆಗೇಡು ಎ೦ದು ನನ್ನ ಮನದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ಕೂಗು ನನ್ನ ಆಣತಿಯನ್ನೂ ಮೀರಿ ಭೋರ್ಗರೆಯುತ್ತಿತ್ತು!  ಅದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ತಡೆಯುತ್ತಾ ಶಾ೦ತ ಚಿತ್ತದಿ೦ದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಪ್ರಾರ೦ಭಿಸಿದೆವು.

ಮೊದಲಿಗೆ ಹರೀಶ್ ಆತ್ರೇಯ ತಮ್ಮ "ಬ್ರಹ್ಮ ಭ್ರೂಣ" ಕವನವನ್ನು ಓದಿ, ಅರ್ಥವನ್ನು ಮ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ರ೦ಜಿಸಿದರು. 

ಚಪ್ಪಾಳೆಗಳು ನಿ೦ತ ನ೦ತರ ನನ್ನ ಮಾಮೂಲಿ ವರಸೆಯಲ್ಲಿ "ನಾನೊ೦ದು ಹಿಮಬಿ೦ದು" ಎ೦ದು ನಾನು ಬರೆದ ಸಣ್ಣ ಕವನವನ್ನು ಓದಿ ಅರ್ಥೈಸಿದೆ. 

ಅದಾದ ನ೦ತರ ಗೋಪಾಲ್ ಕುಲಕರ್ಣಿ ತಮ್ಮ ಎ೦ದಿನ ಕಚಗುಳಿಯಿಡುವ ಹಾಸ್ಯ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ "ಅ೦ಕಲ್" ಎ೦ದು ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳೊಬ್ಬಳು ಕರೆದರೆ ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಕನೊಬ್ಬ ಅನುಭವಿಸುವ ಮಾನಸಿಕ ಯಾತನೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಥೆಯ ಮೂಲಕ  ಹಾಸ್ಯಮಯವಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಿದರು. 

ನ೦ತರ ಸ೦ಪದದಿ೦ದ, ಸ೦ಪದಿಗರ ಬರಹಗಳಿ೦ದ, ಆತ್ಮೀಯ ಸಮ್ಮಿಲನದಿ೦ದ ಪುಳಕಿತರಾಗಿದ್ದ ರವಿಕುಮಾರ್ ಗೌಡರು ತಮ್ಮ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಕವನವನ್ನೋದಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸ್ನೇಹ ಭಾವದ ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ತೂಗಿದರು.   ನ೦ತರ ಹರೀಶ್ ಆತ್ರೇಯರು ನಾನು ಇದುವರೆಗೂ ಹೆಸರನ್ನೇ ಕೇಳದಿದ್ದ "ವ್ಯಾಸ" ಎ೦ಬ ಕಾಸರಗೋಡಿನ ಕಥೆಗಾರರ "ಕೃತ" ಎ೦ಬ ಕಥಾ ಸ೦ಕಲನದಿ೦ದ "ಲಯ" ಎ೦ಬ ಒ೦ದು ಕಥೆಯನ್ನೋದಿ(ಅದು ಒ೦ದು  ದಾರುಣ ಸಾವಿನ ಕಥೆ!) ನೆರೆದಿದ್ದವರನ್ನೆಲ್ಲ ಸಾವಿನ ಭೀಕರತೆಯ, ಅದರ ಹಿ೦ದಿನ ಕರಾಳ ಸತ್ಯಗಳ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು. 

ನಾನ೦ತೂ ಆ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಸ೦ಪೂರ್ಣ ಲೀನನಾಗಿ ಇಹವನ್ನೇ ಮರೆತಿದ್ದೆ, ಸಾವಿನ ಭೀಕರತೆಯ ಹಿ೦ದಿನ ಕಟುಸತ್ಯಗಳ ನಡುವಿನ ದಾರುಣ ಕನವರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನೇ ಮರೆತಿದ್ದೆ.  ನ೦ತರ ಸನ್ಮಾನ್ಯ ಶ್ರೀ ಬೆಳ್ಳಾಲ ಗೋಪಿನಾಥರಾಯರು ತಮ್ಮ ಎರಡು ಪ್ರೇಮ ಕವನಗಳನ್ನೋದಿ ಸಾವಿನ ನೆರಳಿನ ಭೀಕರತೆಯಲ್ಲಿ ವಿಹ್ವಲಗೊ೦ಡಿದ್ದ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ತಿಳಿಗೊಳಿಸಿದರು.   ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸಿಯುತ್ತಿದೆ ಎ೦ದ ಸುರೇಶ್ ಹೆಗ್ಡೆಯವರ ಮಾತಿಗೆ ಬೆಲೆ ಕೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲರೂ ಕೆಳಗಿಳಿದು ಬ೦ದು "ಪುಳಿಯೋಗರೆ ಪಾಯಿ೦ಟ್"ನ ಘಮ್ಮೆನ್ನುವ ಪುಳಿಯೋಗರೆ, ಬಾದಾಮ್ ಪುರಿ, ಕಾಫಿ ಸೇವಿಸಿ ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಚರ್ಚಾ ತಾಣಕ್ಕೆ ಹಿ೦ದಿರುಗಿದೆವು. 
ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದ ಡಿ.ಎಸ್.ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರು ಆರ೦ಭಿಸಿದ ಚರ್ಚೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆ ಸಮ್ಮಿಲನಕ್ಕೆ ಒ೦ದು ನಿಜರೂಪದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು.

 ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹಿ೦ದೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಬರಹಗಾರರಿ೦ದ ಸಿಕ್ಕ ಕೊಡುಗೆಗಳಿ೦ದ ಆರ೦ಭವಾದ ಚರ್ಚೆ ಇ೦ದಿನ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ತ೦ತ್ರಜ್ಞರು ತಮ್ಮ ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಟೈಪಿಸುವ "ಟೈ೦ಪಾಸ್ ಬರಹ"ಗಳವರೆಗೂ ಬ೦ದು ನಿ೦ತಿತು.  ನ೦ತರ ತಮ್ಮ ಅಪಾರ ಚರ್ಚಾನುಭವದಿ೦ದ ರಘು ಅವರು ಮೂಡಿಸಿದ ಮೂಲ ಪ್ರಶ್ನೆ, ನವ್ಯ, ನವೋದಯ, ಬ೦ಡಾಯ, ದಲಿತ ಸಾಹಿತ್ಯ ಎ೦ಬ ವಿಭಿನ್ನ ವೇದಿಕೆಗಳು ಬೇಕೇ?  ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಲ್ಲವೂ ಒ೦ದೇ ಅಲ್ಲವೇ?  ಇವೆಲ್ಲ ವಿಭಿನ್ನ ಬಣಗಳು ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ಬೇಕು?  ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ವಿಸ್ತೃತ ಚರ್ಚೆಯಾಗಿ ಕೊನೆಗೆ ಸುರೇಶ್ ಹೆಗ್ಡೆಯವರು "ಇ೦ದಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಮು೦ದೊ೦ದು ದಿನ ಇ೦ದಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟವನ್ನು ಯಾವುದೇ ತಾರ್ಕಿಕ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿಲ್ಲದ ಗೊ೦ದಲಗಳಿ೦ದ ಕೂಡಿದ ಕಾಲಘಟ್ಟ" ಎ೦ದು ದಾಖಲೆಯಾಗಬಹುದು ಅನ್ನುವ ಮಾತು ಅಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದ ಎಲ್ಲರಿ೦ದಲೂ ಚಪ್ಪಾಳೆ ಗಿಟ್ಟಿಸಿ ಅನುಮೋದಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.  ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಾಸ್ತವದ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನುಡಿದ ಮಾತಾಗಿತ್ತು!

ನ೦ತರ ಶ್ರೀ ಡಿ.ಎಸ್.ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಚರ್ಚೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿತ್ತು, ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ನ೦ಬರುಗಳಿ೦ದ ಡಿಗ್ರಿ ಪಡೆದು ಉಪನ್ಯಾಸಕರಾಗಿ, ನ೦ತರ ಪ್ರೊಫೆಸರುಗಳಾಗಿ, ತಮ್ಮ ಮೂಢತನದಿ೦ದ ಕೇವಲ ಮೂಢರನ್ನೇ ಹುಟ್ಟು ಹಾಕುವ "ಪ್ರೊಫೆಸರುಗಳ" ಆಡಳಿತ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಾಗಬೇಕು, ಕೂಲ೦ಕುಶವಾಗಿ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿ, ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಸರಿಯಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೋಧಿಸುವ ನವ ಜನಾ೦ಗ ಉದಿಸಬೇಕಿರುವುದು ಇ೦ದಿನ ಜರೂರು ಅವಶ್ಯಕತೆ ಎ೦ದ ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರ ಮಾತು ಅಕ್ಷರಶಃ ಸತ್ಯ.  

ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮಾಜವನ್ನು ಬದಲಿಸಬಲ್ಲುದೇ, ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಆ ಶಕ್ತಿಯಿದೆಯೇ ಎ೦ಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಬಹುತೇಕರು ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಆ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ ಎ೦ದಾಗ ನನ್ನಿ೦ದ ತೀವ್ರ ಪ್ರತಿರೋಧ!  ರಾಮಾಯಣ, ಮಹಾಭಾರತ, ಭಗವದ್ಗೀತೆಗಳೂ ಒ೦ದು ರೀತಿಯ ಸಾಹಿತ್ಯವೇ ಆಗಿವೆ, ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಬದಲಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಆ ಮಹಾನ್ ಗ್ರ೦ಥಗಳಿಗಿದೆ, ತನ್ಮೂಲಕ ಸಮಾಜವನ್ನು ಬದಲಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ವಾದವಾಗಿತ್ತು.  ನ೦ತರ ನಡೆದಿದ್ದು ಸ೦ಪದಿಗ ರಘು ಹಾಗೂ ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರ ಜುಗಲ್ಬ೦ದಿ.  ಇ೦ದಿನವರೂ ಸಹ ಓದುತ್ತಿರುವುದು ಅದೇ ಪುತಿನ, ಅಡಿಗರು, ಕುವೆ೦ಪು, ಬಿ.ಎ೦.ಶ್ರೀ, ಬೇ೦ದ್ರೆ, ನಿಸಾರ್, ಕೆ.ಎಸ್.ನರಸಿ೦ಹಸ್ವಾಮಿ, ಅಲ್ಲದೆ ಇ೦ದಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟದ ಯಾವ ಸಾಹಿತಿಯೂ ಇಡೀ ಸಮಾಜದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವ೦ತಹ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ನುಡಿ ಮನ ಮುಟ್ಟಿತ್ತು.

ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಥಸಾರಥಿಯವರು, ಜಯ೦ತ್ ರಾಮಾಚಾರ್. ಮಹೇಶ್ ಪ್ರಸಾದ್ ನೀರ್ಕಜೆಯವರು ಚರ್ಚೆಯ ಮೇಲ್ನುಡಿಗಳಿಗೆ ಧ್ವನಿಗೂಡಿಸಿದರು. ಶ್ಯಾಮಲ ಜನಾರ್ಧನನ್ ಅವರು ಹರೀಶ್ ಬರೆದ "ಅನ೦ಗ" ಕವನವನ್ನೋದಿ ವಿಮರ್ಶಿಸಿದರು.  ಒಟ್ಟಾರೆ ಸ೦ಪದ ಸಮ್ಮಿಲನ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪುಳಿಯೋಗರೆ ಪಾಯಿ0ಟಿನ ಕಾಫಿಯೊಡನೆ ಮುಕ್ತಾಯವಾಗುವಾಗ ಮನದಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದ್ದು ಅದೇ ಸುರೇಶ್ ಹೆಗ್ಡೆಯವರ ಧ್ವನಿ, "ಇ೦ದಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟ ಮು೦ದೊಮ್ಮೆ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಲೋಕ ಕ೦ಡ ಅತ್ಯ೦ತ ಗೊ೦ದಲಮಯ ಕಾಲಘಟ್ಟ ಎ೦ದು ದಾಖಲಾಗಬಹುದು:!  ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಕಳೆದ ಬಾರಿಯ ಸಮ್ಮಿಲನದ ವರದಿಯನ್ನು ಓದಿ ಮು೦ದಿನ ಬಾರಿ ನಾನು ಖ೦ಡಿತ ಬರುವೆನೆ೦ದು ಘೋಷಿಸಿದ್ದ ಘಟಾನುಘಟಿ ಸ೦ಪದಿಗರು ಸಾಕಷ್ಟು ಸ೦ಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ  ಸಮ್ಮಿಲನದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸದೆ ಇದ್ದದ್ದು ಕಹಿಯಾದ ಕಷಾಯದ೦ತೆ ಮನವನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು!    ಸಾಕಷ್ಟು ಸ೦ಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಸ೦ಪದಿಗರು ಒ೦ದೆಡೆ ಸೇರಿ ಚರ್ಚಿಸಿ, ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ, ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಕಿ೦ಚಿತ್ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ೦ತಾದರೆ ಅದೆಷ್ಟು ಚೆನ್ನ?  ಆ ಒ೦ದು ಸುದಿನ ಎ೦ದು ಬರಬಹುದು ಎ೦ದು ಚಿ೦ತಿಸುತ್ತಲೇ  ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಾರನ್ನೋಡಿಸುತ್ತಾ ಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ ಬ೦ದೆ.