ಪತ್ರಿಕೆಯ ಓದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಆಹಾ! ಎನಿಸುವಂತಿರಲಿ

ಈ ನವೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಉದಯವಾಣಿ ಪತ್ರಿಕೆಯು "ಬೆಳೆ ಕನ್ನಡ" ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಡಿ ಕನ್ನಡ ನಾಡು-ನುಡಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ವಿಶೇಷ ಲೇಖನ ಸರಣಿಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿದೆ. ದಿನಕ್ಕೊಬ್ಬರಂತೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಬರಹಗಾರರಿಂದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಅನುಭವ-ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಆಧಾರಿತ ಲೇಖನಗಳು. ಈ ಸರಣಿಗೆ ಒಂದು ಲೇಖನ, 600 ಪದಮಿತಿಯದು, ಬರೆದುಕೊಡುವಂತೆ ಅಂಕಣಕಾರರಾದ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀವತ್ಸ ಜೋಶಿಯವರನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದ್ದರು. ಅದರಂತೆ ಅವರು ಬರೆದಿರುವ ಲೇಖನ, ಈಗಿನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಬಳಕೆ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಬಗೆಗಿನದು, ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಉದಯವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. ಕಳೆದ ಐದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅವರು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಸ್ವಚ್ಛ ಭಾಷೆ ಅಭಿಯಾನದ ಛಾಯೆ ಇದರಲ್ಲಿದೆ. ಉದಯವಾಣಿ ಪತ್ರಿಕೆಯವರು ಜೋಶಿಯವರ ಲೇಖನಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ವಿಷಯ ಸಹ ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದೇ ಆಗಿತ್ತು. ಅಂದಹಾಗೆ, ಉದಯವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಜೋಶಿಯವರದ್ದು ಮೊತ್ತ ಮೊದಲ ಲೇಖನ! ಜೋಶಿಯವರ ಬಾಲ್ಯವನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಲೇಖನ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆಯೆನ್ನುವುದು ಅವರಿಗೆ ತುಸು ಹೆಚ್ಚೇ ಸಂಭ್ರಮದ ಸಂಗತಿ. ಬಿಡುವಿದ್ದರೆ ನೀವೂ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಓದಿ. 

***

ಬದಲಾವಣೆ ಜಗದ ನಿಯಮ. ನಮ್ಮ ಶರೀರದ ಜೀವಕೋಶಗಳೇ ಪ್ರತಿಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುತ್ತವಂತೆ. ಅಂದಮೇಲೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪ್ರಪಂಚ, ಅದರೊಂದಿಗಿನ ನಮ್ಮ ವ್ಯವಹಾರ, ಸಂವಹನ ವಿಧಾನಗಳು ಬದಲಾಗದೇ ಇರುತ್ತವೆಯೇ? ಹಾಗಾಗಿ, ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುವ ಭಾಷೆ, ಪದಬಳಕೆ, ಶೈಲಿ ಸಹ ಕಾಲದಿಂದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿಯೇಆಗುತ್ತವೆ. 180 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಬಾಸೆಲ್ ಮಿಷನ್‌ನ ಹರ್ಮನ್ ಮೋಗ್ಲಿಂಗ್ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ‘ಮಂಗಳೂರು ಸಮಾಚಾರ’ ವೃತ್ತಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗಿದ್ದ ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಉದಯವಾಣಿ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ  21ನೆಯ ಶತಮಾನದ ಕಾಲುಭಾಗ ಮುಗಿಯುತ್ತ ಬಂದಿರುವ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಸ್ಪಷ್ಟ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ! ‘ನಿಜ ಸಮಾಚಾರದ ಸಂಗ್ರಹವನ್ನು ಕೂಡಿಸಿ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ವೊಂದು ಕಾಗದವನ್ನು ಛಾಪಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕ್ರಯಕ್ಕೆ ಜನರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಶೇರಿಸಬೇಕೆಂಬದಾಗಿ ನಿಶ್ಚಯಿಸಿಯದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ವೂರ ವರ್ತಮಾನ, ಅನ್ಯರ ನಡ್ತೆಗಳು, ಆಶ್ಚರ್ಯ ಸುದ್ದಿಗಳು, ಸುಬುದ್ಧಿಗಳು, ಕಥೆಗಳು ಇರುತ್ತವೆ...’ ಎಂದು ಮಂಗಳೂರು ಸಮಾಚಾರದ ಮೊತ್ತಮೊದಲ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿತ್ತಂತೆ. ವಿದೇಶೀ ಪಾದ್ರಿಯೊಬ್ಬ ಕನ್ನಡ ಕಲಿತು ಬರೆದ ರೀತಿಯದು. ಹಳೆಯ ಚಂದಮಾಮ, ಕಸ್ತೂರಿ, ತಾಯಿನಾಡು ಮುಂತಾದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ  ಜಾಹಿರಾತುಗಳಲ್ಲಿ, 1950-60ರ ಯಕ್ಷಗಾನ ಬಯಲಾಟ ಕರಪತ್ರಗಳಲ್ಲೂ ಅದೇಥರದ ಭಾಷೆ ಬಳಕೆಯನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬಹುದು. ಈಗಿನ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನೂ ಗಮನಿಸಬಹುದು. 

ಆದರೆ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಜಗ್ಗದ ನಿಯಮವೂ ಒಂದಿದೆ. ಅದೇನೆಂದರೆ ಭಾಷೆ, ಪದಬಳಕೆ, ಶೈಲಿ ಎಷ್ಟೇ ಬದಲಾದರೂ ಹೆತ್ತತಾಯಿಗೆ ಸಮಾನವಾದ ಭಾಷೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಗೌರವ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಾರದು. ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಸಡ್ಡೆ ಉಡಾಫೆಗಳು ನುಸುಳಬಾರದು. ಇದನ್ನು ಕನ್ನಡದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಎಷ್ಟು ಪಾಲಿಸಿವೆ, ಎಲ್ಲಿ ಸೋತಿವೆ ಎಂಬೊಂದು ಸ್ಥೂಲ ನೋಟವಿದು.  

ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಆಗಿಹೋದ ಪತ್ರಕರ್ತರಲ್ಲಿ ಖ್ಯಾತನಾಮರೆನಿಸಿದ ಡಿ.ವಿ.ಗುಂಡಪ್ಪ, ಪಿ.ಆರ್.ರಾಮಯ್ಯ, ಬೆಟಗೇರಿ ಕೃಷ್ಣಶರ್ಮ, ತಿರುಮಲೆ ತಾತಾಚಾರ್ಯ ಶರ್ಮ, ರಂಗನಾಥ ದಿವಾಕರ, ಸಿದ್ಧವ್ವನಹಳ್ಳಿ ಕೃಷ್ಣ ಶರ್ಮ, ಕಡೆಂಗೋಡ್ಲು ಶಂಕರಭಟ್ಟ, ಮೊಹರೆ ಹನುಮಂತರಾವ್, ದಿನಕರ ದೇಸಾಯಿ, ಖಾದ್ರಿ ಶಾಮಣ್ಣ, ವೈಎನ್‌ಕೆ, ಬನ್ನಂಜೆ ಆಚಾರ್ಯದ್ವಯರು ಮುಂತಾದವರನ್ನೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು. ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕಾ ಭಾಷೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ, ಭಾಷೆ ಸರಳವೂ ಪ್ರಬುದ್ಧವೂ ಆಗಿರುವುದಕ್ಕೆ, ಏಕರೂಪತೆಗೆ ಇವರೆಲ್ಲರ ಶ್ರಮ-ಸಾಧನೆಗಳು ತುಂಬ ನೆರವಾಗಿವೆ. ಆಡುಮಾತಿನ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಾದರೆ ಭೌಗೋಳಿಕವಾಗಿ ಪ್ರತಿ 10-15 ಮೈಲು ಕ್ರಮಿಸಿದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಆಡುಮಾತಿನಲ್ಲಿ ವಾಕ್ಯರಚನೆ, ಪದಬಳಕೆ, ಉಚ್ಚಾರ ಶೈಲಿ ಆಯಾ ಪ್ರದೇಶಗಳದಿದ್ದರೇನೇ ಮಾತಿಗೆ ಸೊಗಸು, ಸೊಗಡು. ಆದರೆ ಬರಹದ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ, ಪಾರಿಭಾಷಿಕ ಶಬ್ದಗಳ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿ, ಆಡುಮಾತಿನಷ್ಟು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾಡಿನ ಎಲ್ಲ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಪಾರಿಭಾಷಿಕ ಶಬ್ದಗಳು ಏಕರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಯೋಗವಾಗಬೇಕು. ಹೊಸಹೊಸ ಆವಿಷ್ಕಾರಗಳು, ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬಂದಂತೆಲ್ಲ ಹೊಸಹೊಸ ಪದಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅದರಲ್ಲೂ, ಜನಸಾಮಾನ್ಯರನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಮುಟ್ಟುವ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ- ರಾಜಕಾರಣ, ಆಡಳಿತ, ಕಾನೂನು, ವಿಜ್ಞಾನ, ವಾಣಿಜ್ಯ, ಕೃಷಿ, ಕ್ರೀಡೆ, ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮ, ಮನೋರಂಜನೆ ಮುಂತಾಗಿ ಹತ್ತುಹಲವು ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ತಾಜಾ ಸುದ್ದಿ ಹೊತ್ತು ತರುವಂಥವುಗಳಿಗೆ- ಒಂದೇ ಸ್ವರೂಪದ ಪರಿಭಾಷೆ ತೀರ ಅಗತ್ಯ. ಇದಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕಾರಂಗದ ಪೂರ್ವಸೂರಿಗಳು ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟ ಭದ್ರಬುನಾದಿ ಮತ್ತು ಇಂದಿಗೂ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ದುಡಿಯುತ್ತಿರುವ ಅನೇಕ ಹಿರಿಯರೂ ಕಿರಿಯರೂ ಸೇರಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಸರ್ವತೋಮುಖ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಸರ್ವಥಾ ಶ್ಲಾಘನೀಯವೇ.

ಅಂದಮಾತ್ರಕ್ಕೇ ಏಕರೀತಿ, ಏಕರೂಪಗಳು ಏಕತಾನತೆ ಮೂಡಿಸಬಾರದಲ್ಲ? ಪತ್ರಿಕಾಸಾಹಿತ್ಯವೆಂದರೆ ಅವಸರದ ಹೆರಿಗೆ ಹೌದಾದರೂ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿಯೇ ಕಾಣಬೇಕಲ್ಲ? ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹೊಸತನಕ್ಕೆ, ಪ್ರಯೋಗಶೀಲತೆಗೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಲಂಕೇಶ್ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ‘ಬಂ’, ‘ಗುಂ’ (ಅನುಕ್ರಮವಾಗಿ ಬಂಗಾರಪ್ಪ ಮತ್ತು ಗುಂಡೂರಾವ್) ಹ್ರಸ್ವ ರೂಪಗಳೂ ಅಂಥದೊಂದು ಪ್ರಯೋಗವೇ. ಲಂಕೇಶ್‌ದಾದರೋ ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ಪತ್ರಿಕೆ, ಆದರೆ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯ ಗಂಭೀರಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ‘ಯಡ್ಡಿ’, ‘ಸಿದ್ದು’, ‘ಪರಮೂ’ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರು. ‘ಪರಂ ಗರಂ’, ‘ಗೌಡರ ಗುಟುರು’ ಅಂತೆಲ್ಲ ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ಛಾಯೆ ವ್ಯಾಪಿಸಿತು. ತಲೆಬರಹದಲ್ಲಿ ಅತಿ ಕಡಿಮೆ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಅತಿಹೆಚ್ಚು ವಿಷಯ ತುಂಬುವ ಸವಾಲಿರುವುದರಿಂದ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ‘ಸುಕೋ’ ಆಯ್ತು, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ‘ಮಹಾ’ ಆಯ್ತು. ಈಗ ಪ್ರಮುಖ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಪುಟಗಳೆಲ್ಲ ವರ್ಣರಂಜಿತ. ತಲೆಬರಹದಲ್ಲಿ ಪದಭಾಗಕ್ಕೆ ಬೇರೆಬೇರೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಸಿ ಶ್ಲೇಷೆಯ ನಲಿದಾಟ. ಒಂದು ಮಿತಿಯೊಳಗೆ ಇವೆಲ್ಲ ಚಂದವೇ. ಆದರೆ ನವಿಲು ಕುಣಿಯಿತೆಂದು ಕೆಂಬೂತ ತಾನೂ ಕುಣಿದರೆ ಆಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆಂದು ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು. 

ಒಂದು ಕಾಲವಿತ್ತು, ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಅಸೆಂಬ್ಲಿ ಆದಮೇಲೆ ಆವತ್ತಿನ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯ ಮುಖ್ಯ ತಲೆಬರಹಗಳನ್ನೋ, ಸಂಪಾದಕೀಯವನ್ನೋ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಿಂದ ಓದಿಸುವ ಕ್ರಮವಿತ್ತು. ಇದು ಲೋಕಜ್ಞಾನವರ್ಧನೆಗಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಭಾಷೆಯ ಕಲಿಕೆಗೂ. ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಭಾಷೆಯೆಂದರೆ ಅಷ್ಟು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಗುಣಮಟ್ಟದ್ದು, ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೇ ಕಲಿತರೆ ಒಳ್ಳೆಯದೆಂಬ ಭಾವನೆಯಿತ್ತು. ಏನಾಯ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಬಗೆಗಿದ್ದ ಆ ಗೌರವ ಕ್ಷೀಣಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಟಾ ಅಕ್ಷರರೂಪದ ಅಚ್ಚಿನ ಮೊಳೆಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಮುದ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೂ ಒಂದೇಒಂದು ಕಾಗುಣಿತ ದೋಷ, ವಾಕ್ಯರಚನಾ ದೋಷ, ಲೇಖನಚಿಹ್ನೆಗಳ ಮಾಯವಾಗುವಿಕೆ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಯಾವುದೇ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಯಾವುದೇ ಪುಟ ತೆರೆದರೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವ ಕನಿಷ್ಠ ಐದಾರು ತಪ್ಪುಗಳು- ಆಧುನಿಕ ಡಿಟಿಪಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷರಗಳ ನಿಜರೂಪವೇ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಗಣಕಯಂತ್ರದೊಳಗೆ ಸಂಕಲನ/ಸಂಪಾದನ ನೂರುಪಟ್ಟು ಸುಲಭ ಆಗಿದ್ದರೂ! ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಆ-ಹಾಕಾರದ (‘ಗ್ಯಾಸ್ ಸಿಲಿಂಡರ್ ಬೆಲೆ ಹಗ್ಗ’; ‘ತಾನೇ ಎಣೆದ ಬಲೆಗೆ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡ ಯುವತಿ’) ತಾಂಡವ; ಅಲ್ಪಪ್ರಾಣ-ಮಹಾಪ್ರಾಣಗಳ ಪರಸ್ಪರ ಕಿತ್ತಾಟ; ವಿಭಕ್ತಿಪ್ರತ್ಯಯಗಳ ಅಸಮರ್ಪಕ ಬಳಕೆ ಅಥವಾ ಪೂರ್ಣತಿಲಾಂಜಲಿ; ‘ಸೊಸೆ ಕೊಂದ ಮಾವನ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ’ಯಂಥ ತಲೆಬರಹಗಳಲ್ಲಿ ಯಾರು ಯಾರನ್ನು ಕೊಂದದ್ದೆಂದು ಯಮಕಿಂಕರರಿಗೂ ಗೊಂದಲ; ಅತಿಪರಿಚಿತ ಕನ್ನಡ ಪದಗಳಿದ್ದರೂ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನ ಡೌಲು. ‘ಬಾಲಕಿ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ ಐಟಿ ದಂಪತಿ’ ಎಂಬ ತಲೆಬರಹವನ್ನಷ್ಟೇ ಓದಿದರೆ ಬಾಲಕಿಯೇ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ್ದೆಂದು ಅರ್ಥೈಸಬೇಕು, ಸುದ್ದಿಯ ವಿವರ ಓದಿದರೆ ‘ಕೋಪಗೊಂಡ ದಂಪತಿ ರೋಲಿಂಗ್ ಪಿನ್ (ಚಪಾತಿ ರೋಲ್)ನಿಂದ ಬಾಲಕಿಯ ತಲೆಗೆ ಹೊಡೆದುಕೊಂದಿದ್ದಾರೆ’ ಅಂತೆ. ಅಂದರೆ ಲಟ್ಟಣಿಗೆ ಸಹ ಈಗ ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡ ಪದ ಅಂತಾಯ್ತು! 

ಏಕೆ ಹೀಗೆ? ಇದಕ್ಕೆ ಅವಸರ ಕಾರಣವೇ? ಅಜ್ಞಾನವೇ? ಅಸಡ್ಡೆಯೇ? ಉಡಾಫೆಯೇ? ಅಥವಾ ಎಲ್ಲದರ ಮಿಶ್ರಣವೇ? ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಮನೆ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೊಂದಿಷ್ಟು ಸಲಹೆಗಳು:

1.  ಒಳ್ಳೆಯದೊಂದು ಶಬ್ದಕೋಶವನ್ನು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಆಗಾಗ (ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಬೇಕಾದಾಗಿನ ತುರ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಬಿಡುವಿನಲ್ಲೂ) ತೆರೆದು ಓದಿ. ನಿಮ್ಮ ಬರಹವನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಲು ಓದುಗರು ನಿಘಂಟು ಬಳಸಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಾರದಿರಲಿ.

2.  ನೀವು ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಒಂದೆರಡು ಸಲ ನೀವೇ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟೂ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಓದುಗರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಓದಿ ನೋಡಿ. ತಿದ್ದಿತೀಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ. ಆರೇಳು ಪದಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾದರೆ ಒಂದು ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಚಿಕ್ಕದಾದ ಎರಡು ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನಾಗಿಸಿ. 

3.  ಬರೆದಿದ್ದು ವ್ಯಾಕರಣಬದ್ಧ ಆಗಿರಬೇಕು ನಿಜ, ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಿಖರ, ಸ್ಪಷ್ಟ, ಆಭಾಸರಹಿತ, ಒಂದೇ ಅರ್ಥ ಕೊಡುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿರಬೇಕು. ವ್ಯಾಕರಣಕ್ಕೂ ಮನ್ನಣೆ ಕೊಡಬಯಸುತ್ತೀರಾದರೆ ಮೊದಲಿಗೆ ವಿಭಕ್ತಿಪ್ರತ್ಯಯಗಳ ಸರಿಯಾದ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಕಲಿತುಕೊಳ್ಳಿ.

4.  ಸುದ್ದಿವಾಹಿನಿಗಳ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಅನುಕರಿಸಬೇಡಿ. ಪ್ರತಿವಾಕ್ಯವನ್ನೂ ‘ಇನ್ನು’ ಅಥವಾ ‘ಹಾಗೇನೇ’/‘ಜೊತೆಗೆ’ ಎಂದು ಆರಂಭಿಸುವುದು, ‘ಎಲ್ಲೋ ಒಂದುಕಡೆ’, ‘ಆಗಿರುವಂಥದ್ದು’, ‘ಹೇಳಿಕೆ ಕೊಟ್ಟಿರುವಂಥದ್ದು’ಗಳನ್ನು ಅನಗತ್ಯ ತುರುಕಿಸುವುದು ಬೇಡ.

5.  ದ-ಧ, ಬ-ಭ  ಅಲ್ಪಪ್ರಾಣ-ಮಹಾಪ್ರಾಣ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಅರಿಯಲು ‘ಭೇದಿಯ ಬಾಧೆ ತಟ್ಟದಂತೆ ಭೇದ ಇಲ್ಲದೆ ಬುಧವಾರ ಬೋಧನೆ’ ಮಂತ್ರವನ್ನು ದಿನಾ ಐದು ಸಲ ಬರೆದು ಪಠಿಸಿರಿ. ಅ-ಕಾರಕ್ಕೆ ಹ-ಕಾರ (ಮತ್ತು ಅದಲುಬದಲು) ಆಡುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬಹುದು; ನಾಟಕಗಳಲ್ಲಿ, ಕಥೆ-ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಬೇಕಾಗಬಹುದು; ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿ, ವರದಿಗಳ ಶಿಷ್ಟ ಬರವಣಿಗೆ ಆ-ಹಾಕಾರದಿಂದ ತತ್ತರಿಸದಿರಲಿ. ಪತ್ರಿಕೆಯ ಓದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಆಹಾ! ಎನಿಸುವಂತಿರಲಿ.

-ಶ್ರೀವತ್ಸ ಜೋಶಿ, ವಾಷಿಂಗ್ಟನ್ ಡಿ.ಸಿ.

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ತಾಣ