ಬದಲಾದದ್ದು ಯಾರು?

ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ ಶಾಲೆ, ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ ಊರು, ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ ಮನೆ, ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಸ್ನೇಹಿತರು... ಹೀಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏನೋ ಸೆಳೆತ. ಇರುವಾಗ ಇವುಗಳನ್ನು ನೋಡುವ ಕ್ರಮಕ್ಕೂ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ ನಂತರ ಅವುಗಳನ್ನು ನೋಡುವ ಕ್ರಮಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿರುತ್ತದೆ. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಅತ್ಯಂತ ಮೆಚ್ಚಿನ ಪರಮಾಪ್ತ ಅನ್ನಿಸಿದ ಸಂಗತಿಗಳೆಲ್ಲವೂ ಕಾಲದೊಡನೆ ತನ್ನ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಬದಲಾದೆವೋ ಅದೇ ಬದಲಾಗಿದೆಯೋ ಅಂತೂ ಹಳೆಯ ಊರು, ಹಳೆಯ ಮನೆ, ಹಳೆಯ ಶಾಲೆ ಎಲ್ಲ ಮತ್ತೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಮೊದಲಿನಂತೆ ಖುಷಿ ಕೊಟ್ಟೇ ಕೊಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಸುಳ್ಳಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಮನಸ್ಸು ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೆ ಇಂತಹ ಹಳೆಯದರ ನೆನಕೆಯಲ್ಲೇ ಕಾಲ ಹಾಕಲು ಕಾಯುತ್ತದೆ. ನೆನಹುಗಳು ಇರಬೇಕು ಆದರೆ ಕಳೆದು ಹೋದದ್ದರ ಹಳಹಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ. ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿದಂತೆ ಅವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು ‘ಅರೆ! ಎಷ್ಟೊಂದು ಹೊಸತನಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ’ ಎಂದು ನೋಡುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಸರಿ ಇರಬಹುದೇನೋ. ನೋಡುವ ಕನ್ನಡಕಗಳು ಬದಲಾದರೆ ನೋಟವು ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ ಮನಸ್ಸು ತನ್ನ ಹಿಂದಿನ ದಿನಗಳ ವಾಸ್ತವ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದು ಕಲರ್‍ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅದನ್ನೇ ನಿಜ ಅಂತ ನಮ್ಮನ್ನೂ ನಂಬಿಸಿದ್ದರ ಪರಿಣಾಮವೇ ‘ಅಯ್ಯೋ! ಎಲ್ಲ ಬದಲಾಗಿಹೋಗಿದೆ’ ಅನ್ನೋ ಭಾವಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿರಬಹುದೇನೋ..

ಹಳೆ ನೆನಪಿಗೆ ಒಂದು ಘಮಲಿರುತ್ತದೆಯಲ್ಲ ಅದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟವೇ. ಹಳೆ ಪೇಪರಿನ ವಾಸನೆ, ಹಳೆ ಬಟ್ಟೆಯ ವಾಸನೆ, ಹಳೆ ಪುಸ್ತಕದ ಹಾಳೆಯ ನಡುವಿಟ್ಟ ಹಳೆ ಹೂವಿನ ವಾಸನೆ, ಹಳೆ ಫೋಟೋಗಳ ವಾಸನೆ, ಹಳೆಯ ಸಿನಿಮಾ, ಹಳೆಯ ಹಾಡುಗಳು, ಹಳೆ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ವಾಸನೆ, ಹಳೆ ಗೋಡೆಗಳ ವಾಸನೆ... ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಒಂಥರ ಸೆಳೆಯುವ ಕಾಡುವ ಗುಣವಿರುತ್ತದೆಯಲ್ಲ. ಮೊದಲ ಮಳೆಹನಿ ಭೂಮಿಗೆ ಬಿದ್ದ ತಕ್ಷಣ ಎಳುವ ಮಣ್ಣಿನ ವಾಸನೆಯ ಹಾಗೆ ಇವು ತಟ್ಟಂತ ಯಾವುದರದೋ ನೆನಪನ್ನು ಮನದ ಮುಂದೆ ಹರಡಿ ಹಾಗೇ ಫ್ಲಾಶ್‍ಬ್ಯಾಕ್‍ಗೆ ಸೆಳೆದು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದಿನಗಟ್ಟಲೆ ಇವುಗಳ ಗುಂಗಿನಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಬರಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಳೆಯದಕ್ಕೆ ಅದರದೇ ಆದ ಒಂದು ಕಳೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಬೆಳಕಿರುತ್ತದೆ. ‘ಕಂಡವರಿಗಷ್ಟೇ ಕಂಡದ ಕಂಡವರಿಗಲ್ಲ’ ಅನ್ನೋಹಾಗಿರುತ್ತೆ. ಇವುಗಳ ಸೆಳೆತಕ್ಕೆ ಬೀಳುವುದು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಖುಷಿ ಎನಿಸಿದರೆ ಹಲವೊಮ್ಮೆ ಭ್ರಮನಿರಸನವಾಗೋದು ನಡೆದೇ ಇರುತ್ತಲ್ಲ.