ಸಣ್ಣಕತೆಗಳ ಕೊರತೆಯ ನಡುವೆ ನೆನಪಾದವನು ಹೆಮ್ಮಿ೦ಗ್ವೆ...!!

ನಾವಿನ್ನೂ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ಅವನು ನಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ಬ೦ದು ಕಿಟಕಿ ಮುಚ್ಚಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದ.ಅದೇಕೋ ಸುಸ್ತಾದವರ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಆತ ಕೊ೦ಚ ಬಿಳಚಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ.ನಡೆಯುವಾಗಲೂ ತು೦ಬ ನೋವಿನಲ್ಲಿದ್ದ೦ತೆ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆತನ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ನಡುಕವೂ ಕ೦ಡುಬರುತ್ತಿತ್ತು.’ಏನಾಯ್ತು ಸ್ಕಾಟ್ಸ್’ ಎ೦ಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ’ಸಣ್ಣ ತಲೆನೋವು’ಎನ್ನುವ ಚುಟುಕು ಉತ್ತರ ಅವನದು.’ಬರೀ ತಲೆ ನೋವಲ್ಲ ಮಗನೇ,ನೀನು ಹೋಗಿ ಮಲಗಿಕೊ,ನಿನಗೆ ಹುಶಾರಿಲ್ಲದ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ’ ಎ೦ದರೆ,’ಇಲ್ಲ ಅಪ್ಪ ನನಗೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ’ಎನ್ನುವ ಜವಾಬು.’ಊಹು೦ ಮೊದಲು ಹೋಗಿ ಮಲಗಿಕೊ,ನಾನು ಆಫೀಸಿಗೆ ತೆರಳುವಾಗ ಬ೦ದು ನಿನ್ನನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇನೆ’ ಎ೦ದಾಗ ಮರುಮಾತಿಲ್ಲದೆ ಹೊರನಡೆದ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್.ಆದರೆ ನಾನ೦ದುಕೊ೦ಡ೦ತೆ ಆತ ತೆರಳಿದ್ದು ಪುನ:ಮಲಗಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕಲ್ಲ ಎ೦ದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದು ನಾನು ತಯ್ಯಾರಾಗಿ ಪಡಸಾಲೆಗೆ ಬ೦ದಾಗಲೇ.ಪೂರ್ತಿ ಸುಸ್ತಾದವರ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರೂ ಆತ ಶಾಲೆಗೆ ತೆರಳಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ.ನಾನು ಆತನ ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈಯಿಟ್ಟು ನೋಡಿದೆ.ಆತನಿಗೆ ಜ್ವರವಿರುವುದು ನನಗೆ ತಿಳಿಯಿತು.ಭಯಬಿದ್ದಾನೆ೦ಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಜ್ವರದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಸದೆ ’ಹೋಗಿ ಮಲಗಿಕೊ’ ಎ೦ದು ಸೌಮ್ಯವಾಗಿ ಗದರಿಸಿ ,ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನನ್ನು ಅವನ ಕೋಣೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿ ವೈದ್ಯರನ್ನು ಬರಹೇಳಿದೆ.

ಹೇಳಿ ಕಳುಹಿಸಿದ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಮನೆಗೆ ಬ೦ದ ವೈದ್ಯರು ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನ ದೇಹೋಷ್ಣತೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದರು.’ ಜ್ವರ ಎಷ್ಟಿದೆ ಡಾಕ್ಟರ್..’? ಎ೦ದು ಕೇಳಿದ ನನಗೆ ವೈದ್ಯರು,’ನೂರಾಎರಡು’ಎ೦ದಷ್ಟೇ ಉತ್ತರಿಸಿದರು.ತಮ್ಮ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿಸಿದ ವೈದ್ಯರು ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನಿಗಾಗಿ ಮೂರು ಬಗೆಯ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಬ್ರೀಫ್ ಕೇಸಿನಿ೦ದ ತೆಗೆದು ಕೊಟ್ಟರು.ಒ೦ದು ಮಾತ್ರೆ ಜ್ವರವನ್ನು ಇಳಿಸುವ ಮಾತ್ರೆಯಾಗಿದ್ದರೆ,ಇನ್ನೊ೦ದು ಜುಲಾಬುಕಾರಕ ಮಾತ್ರೆ.ಕೊನೆಯದ್ದು ದೇಹದ ಪಿತ್ತ ವೈಪರಿತ್ಯ ನಿಯ೦ತ್ರಕ ಮಾತ್ರೆ.ವೈದ್ಯರ ಪ್ರಕಾರ ಪಿತ್ತವಿಕಾರದಿ೦ದ ಮಾತ್ರ ಇನಪ್ಲುಯೆ೦ಜಾ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವ೦ತೆ.ಅವರು ಸಾಕಷ್ಟು ನುರಿತವೈದ್ಯರೆನ್ನುವುದು ಅವರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲೇ ತಿಳಿದುಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದು ತೀರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ವರ,ತೀರ ನೂರಾನಾಲ್ಕಕ್ಕೆ ಹೋಗದ೦ತೆ ನೋಡಿಕೊ೦ಡರೆ ಸಾಕಷ್ಟೆ,ಅಪಾಯವೇನೂ ಇಲ್ಲವೆ೦ದ ವೈದ್ಯರು ಈ ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಕ೦ಡುಬರುವ ಸಹಜ ರೋಗವಿದು ಎ೦ಬುದಾಗಿಯೂ ತಿಳಿಸಿದರು.ವೈದ್ಯರನ್ನು ಮನೆಯ ಗೇಟಿನವರೆಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಬ೦ದ ನಾನು,ಮರಳಿ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನ ಕೋಣೆಗೆ ತೆರಳಿದೆ.ಮು೦ಜಾಗ್ರತಾಕ್ರಮವೆನ್ನುವ೦ತೆ ಆತನ ದೇಹದ ಉಷ್ಣತೆಯನ್ನು ನಾನು ಸಣ್ಣದೊ೦ದು ಹಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡೆ. ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಕುರಿತಾಗಿ ವೈದ್ಯರು ನೀಡಿದ ಸಲಹೆಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಅದೇ ಹಾಳೆಯ ಮತ್ತೊ೦ದು ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ ಬರೆದುಕೊ೦ಡೆ.

ಕೊ೦ಚ ಸಮಯ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ.ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಕಣ್ಣನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡು ಪಿಳಿಪಿಳಿ ನೋಡುತ್ತ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯ ಮೇಲ್ಛಾವಣಿಯನ್ನೇ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಬೇಸರವಾಗುತ್ತಿರಬಹುದೇನೊ ಎ೦ದೆನಿಸಿ,’ನಿನಗೋಸ್ಕರ ಯಾವುದಾದರೂ ಕತೆ ಓದಲಾ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್..’? ಎ೦ದು ಕೇಳಿದೆ.ಅವನು ಸುಮ್ಮನೇ ನನ್ನನ್ನೊಮ್ಮೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿದ.ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ವಿಚಿತ್ರ ನಿರ್ಭಾವ ಕ೦ಡಿತು.ನಾನೆ೦ದೂ ಕ೦ಡಿರದ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ.ಆಸಕ್ತಿಯೇ ಇಲ್ಲದ೦ತೆ,’ಸರಿ,ನಿಮಗೆ ಓದಬೇಕೆ೦ದೆನಿಸಿದರೆ ಓದಿ ಅಪ್ಪ’ಎ೦ದ.ಅವನ ವರ್ತನೆ ನನಗೆ ಕೊ೦ಚ ಅಚ್ಚರಿಯೆನಿಸಿತು.ಬಹುಶ: ಜ್ವರದ ಪ್ರಭಾವವಿರಬಹುದೆ೦ದುಕೊ೦ಡು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.ಅವನಿಗಾಗಿ ’ಬುಕ್ ಆಫ್ ಪೈರೆಟ್ಸ್’ನಲ್ಲಿನ ಕತೆಯೊ೦ದನ್ನು ಓದಲಾರ೦ಭಿಸಿದೆ.ಅರ್ಧ ಕತೆಯನ್ನು ಓದುವಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ಮಗನಿಗೆ ಕತೆ ಕೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ಆಸ್ಥೆಯೇ ಇಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ಬ೦ದಿತು.ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಮಡಚಿಟ್ಟು,’ಏಕೆ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ಏನಾದರೂ ತೊ೦ದರೆಯೆನಿಸುತ್ತಿದೆಯಾ..’? ಎ೦ದು ಕೇಳಿದೆ.’ಇಲ್ಲಪ್ಪ,ಏನೂ ಇಲ್ಲ’ಎ೦ದ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತದೆ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ. 

ನಾನು ಗಡಿಯಾರನ್ನು ನೋಡಿದೆ.ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನಿಗೆ ಮೊದಲ ಮಾತ್ರೆ ನೀಡಲು ಇನ್ನೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯವಿತ್ತು.ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಸಮಯ ಕಳೆಯಲು ಪುಸ್ತಕವೊ೦ದನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು,ಅವನ ಮ೦ಚದ ಕಾಲ್ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ. ಒ೦ದರ್ಧ ಗ೦ಟೆ ಕಳೆದಿರಬಹುದು,ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನಿದ್ರಿಸಿರಬಹುದೇನೋ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡು ಸ್ಕಾಟ್ಸನತ್ತ ನೋಡಿದರೆ ಆತ ನನ್ನನ್ನೇ ದುರುಗುಟ್ಟುತಿದ್ದ.ನನಗೆ ಅವನ ಈ ಬಗೆಯ ವರ್ತನೆ ತೀರ ಹೊಸದು.ಆತನಿಗೆ ಜ್ವರ ಬ೦ದಿದ್ದು ಇದೇ ಮೊದಲನೆ ಸಲ.ಹಾಗಾಗಿ ಆತ ಕೊ೦ಚ ಆತ೦ಕಿತನಾಗಿರಬಹುದೆ೦ದುಕೊ೦ಡು,’ನೀನೇಕೆ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ನಿದ್ರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬಾರದು ಮಗು..’? ಎ೦ದೆ.ಆತ ಏನನ್ನೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ.ಬದಲಾಗಿ,’ನಿಮಗೆ ತೊ೦ದರೆಯೆನಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಕೊಣೆಗೆ ತೆರಳಿ ಅಪ್ಪಾ’ ಎ೦ದ.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಗ೦ಟೆ ಹನ್ನೊ೦ದಾಗಿತ್ತು.ನಾನು ನಸುನಕ್ಕು,’ಹಾಗೆನಿಲ್ಲ ಮಗು,ಈಗ ನೀನು ಮಾತ್ರೆ ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡು ಮಲಗಿಕೊ’ ಎ೦ದು ಆತನಿಗೆ ಮಾತ್ರೆಯನ್ನು ನು೦ಗಿಸಿ ಮಲಗಿಸಿದೆ.ಬೇಸರ ಕಳೆಯಲೆ೦ದು ಕೊ೦ಚ ಹೊತ್ತು ಮೈದಾನದತ್ತ ತೆರಳಿದೆ.

ಘೋರ ಚಳಿಗಾಲದ ದಿನಗಳವು.ಸ೦ಪೂರ್ಣ ಪಟ್ಟಣವೇಹಿಮಚ್ಛಾದಿತವಾಗಿತ್ತು.ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಡುವುಗಟ್ಟಿದ್ದ ಮ೦ಜುಗಡ್ಡೆಯಿ೦ದಾಗಿ ನಡೆಯುವುದೂ ಸಹ ದುಸ್ತರವೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಇ೦ಥಹ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿಯೇ ಸಣ್ಣಸಣ್ಣ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ತಮ್ಮ ಗೂಡಿನಿ೦ದ ಹೊರಬರುವುದು.ಅ೦ಥದ್ದೊ೦ದು ಅನುಮಾನದಿ೦ದಲೇ ನನ್ನ ಬ೦ದೂಕನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡು ಮೈದಾನಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿದ್ದವನಿಗೆ ತೀರ ನಿರಾಸೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.ನಾನು ಎರಡು ಗೌಜುಗದ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಿದೆ.ಸುಮಾರು ಐದು ಹಕ್ಕಿಗಳು ನನ್ನಿ೦ದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊ೦ಡವು.ಬೇಟೆ ನನ್ನ ತು೦ಬ ಪ್ರಿಯ ಹವ್ಯಾಸಗಳಲ್ಲೊ೦ದು.ಎರಡು ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊ೦ಡು ಸಣ್ಣ ಸ೦ತೋಷದೊ೦ದಿಗೆ ಮನೆಗೆ ತೆರಳಿದೆ.ಮನೆಗೆ ತೆರಳುತ್ತಲೇ ನನಗೆ ಕೇಳಿದ್ದು ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ಬೆಳಗಿನಿ೦ದಲೂ ಏನನ್ನೂ ತಿ೦ದಿಲ್ಲವೆ೦ಬ ದೂರು.ನಾನು ಆತನ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆತನ ಕೊಣೆಗೆ ತೆರಳಿದೆ. 

’ನೀವಿಲ್ಲಿಗೆ ಬರಬೇಡಿ ಅಪ್ಪ,ನನ್ನ ಕಾಯಿಲೆ ನಿಮಗೂ ಬ೦ದೀತು’ಎನ್ನುವ ಹಟ ಸ್ಕಾಟ್ಸನದ್ದು.ಆತ ಕೊ೦ಚವೂ ನಿದ್ರಿಸಿರಲಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದನ್ನು ಆತನ ಮುಖಸ್ಥಿತಿಯೇ ತಿಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಒ೦ದರೆಕ್ಷಣ ನನಗಾತನ ವರ್ತನೆ ಕೋಪ ತರಿಸಿತಾದರೂ ಜ್ವರ ಬ೦ದವನ ಮೇಲೆ ರೇಗಬಾರದೆನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಸುಮ್ಮನಾದೆ.ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆತನ ದೇಹೊಷ್ಣತೆಯನ್ನು ಕ೦ಡುಕೊಳ್ಳಲು ಉಷ್ಣತಾಮಾಪಕವನ್ನು ಅವನ ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟೆ . ಪಾದರಸ ಮು೦ಚಿನ೦ತೆಯೇ ನೂರಾಎರಡು ಡಿಗ್ರಿಯತ್ತ ಸಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಿ೦ತಿತ್ತು.’ಎಷ್ಟಿದೆ..’? ಎ೦ದ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್.’ನೂರು ಚಿಲ್ಲರೆ ಡಿಗ್ರಿಗಳಷ್ಟಿದೆ’ ಎ೦ದು ಅವನಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸಿದೆ.’ನೂರಾ ಎರಡು ಡಿಗ್ರಿ ಅ೦ತ ಹೇಳಿ ಅಪ್ಪ’ ಎ೦ದ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ ನನ್ನ ಮಾತನ್ನೇ ತಿದ್ದಿದ.ನನಗ೦ತೂ ಅವನ ನಡುವಳಿಕೆ ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಗೊ೦ದಲ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿತ್ತು.’ನಿನಗ್ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು..’? ಎ೦ದವನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ.’ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೇಳಿದ್ರಲ್ಲ’ ಎ೦ದುತ್ತರಿಸಿದ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್.ಬಹುಶ; ತನ್ನ ಆರೋಗ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನು ತೀರ ಚಿ೦ತಿತನಾಗಿರಬೇಕೆ೦ದುಕೊ೦ಡು ’ನಿನ್ನ ದೇಹದ ಉಷ್ಣತೆ ಸರಿಯಾಗಿದೆ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್,ಚಿ೦ತಿಸಬೇಡ..’? ಎ೦ದು ಅವನನ್ನು ಸಮಾಧಾನಿಸಿದೆ.ಅವನು ಸುಮ್ಮನಾದ. ಕೊ೦ಚ ಸಮಯದ ನ೦ತರ,’ಅಪ್ಪಾ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದರಿ೦ದ ಏನಾದರೂ 
ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುತ್ತದೆ೦ದು ನಿಮಗನ್ನಿಸುವುದೇ’?ಎ೦ಬ ವಿಲಕ್ಷಣ ಪ್ರಶ್ನೆಯೊ೦ದನ್ನು ಕೇಳಿದ.’ಎ೦ಥ ಹುಚ್ಚು ಪ್ರಶ್ನೆ ನಿನ್ನದು ಸ್ಕಾಟ್ಸ್,ಖ೦ಡಿತವಾಗಿಯೂ ಗುಳಿಗೆಗಳ ಪ್ರಭಾವ ನಿನ್ನ ಮೇಲಾಗಲಿದೆ’ಎ೦ದುತ್ತರಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಸಹನೆಯೂ ಕೊ೦ಚ ಮೀರಿತ್ತು.ಆತ ಪುನ: ಸುಮ್ಮನಾದ. 

ಆದರೆ ಅದು ಅರೆಕ್ಷಣದ ಮೌನವಷ್ಟೇ.’ಅಪ್ಪಾ,ನಾನು ಸಾಯಲು ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಬೇಕು’ ಎ೦ದು ಆತ ಕೇಳಿದಾಗಲ೦ತೂ ನನಗೆ ಅಕ್ಷರಶ; ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿದ ಅನುಭವ.’ನೀನು ಸಾಯುತ್ತಾರೆ೦ದು ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು ನಿನಗೆ..’? ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಧ್ವನಿ ಅಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿಯೇ ಕೊ೦ಚ ತಾರಕಕ್ಕೇರಿತು.ಅದನ್ನು ಅಷ್ಟಾಗಿ ಲಕ್ಷಿಸದ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್,’ವೈದ್ಯರು ನನ್ನ ದೇಹದ ಉಷ್ಣತೆ ನೂರಾಎರಡು ಡಿಗ್ರಿ ಎ೦ದು ಆಗಲೇ ಹೇಳಿದರಲ್ಲ,ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನುಷ್ಯನ ಉಷ್ಣತೆ ಮೂವತ್ತೇಳು ಡಿಗ್ರಿಗಳಷ್ಟೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ’ ಎ೦ಬ ಸಮಜಾಯಿಸಿ ನೀಡಿದ. ಮರುಕ್ಷಣವೇ ನನಗಾತನ ಗೊ೦ದಲಗಳು ಅರ್ಥವಾಗತೊಡಗಿದವು.ಆತ ತನ್ನ ದೇಹದ ಉಷ್ಣತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಭಯ೦ಕರ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಾನೆ,ಬೆಳಿಗ್ಗಿನಿ೦ದಲೂ ತಾನು ಸಾಯಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಭಯದಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ,ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಆತ ಬೆಳಗಿನಿ೦ದಲೂ ಚಿ೦ತಾಕ್ರಾ೦ತನಾಗಿದ್ದಾನೆ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆಯೇ ನನಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ನಗೆಯುಕ್ಕಿ ಬ೦ದಿತು.

’ಅಯ್ಯೊ ಮರುಳೇ,ಇಷ್ಟೊತ್ತು ಅದನ್ನೇ ಚಿ೦ತಿಸುತ್ತಿದ್ದೆಯಾ.? ಉಷ್ಣತಾಮಾಪಕದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಬಗೆಗಳು ಕ೦ದಾ,ನಿನ್ನ ದೇಹೋಷ್ಣವನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದ ಮಾಪಕದಲ್ಲಿ ತೊ೦ಭತ್ತೆ೦ಟು ಡಿಗ್ರಿಗಳೆ೦ದರೆ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಉಷ್ಣತೆ.ಹಾಗಾಗಿ ನೂರಾ ಎರಡು ಡಿಗ್ರಿ ಎನ್ನುವುದು ತೀರ ಸಣ್ಣ ಜ್ವರ ಮಗನೇ,ಕಿಲೊಮೀಟರ್ ಮತ್ತು ಮೈಲುಗಳ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ನಿನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆಯಲ್ಲವೇ.? ಇದೂ ಸಹ ಹಾಗೆಯೇ,ನಿನಗೆ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ,ಚಿ೦ತಿಸದಿರು’ ಎ೦ದು ಅವನನ್ನು ಸ೦ತೈಸಿದೆ.ನನ್ನ ವಿವರಣೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ’ಓಹೋ,ಹೌದಾ,,!! ಹಾಗಿದ್ದರೇ ನಾನು ಸಾಯುವುದಿಲ್ಲವೇ? ನಾನೇ ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊ೦ಡಿದ್ದೇನಾ..’? ಎ೦ದವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದೊ೦ದು ಮ೦ದಹಾಸ ಮಿನುಗಿದ್ದು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದೆ.ಹಾಗವನು ಶಾ೦ತವಾಗುತ್ತಲೇ ಆತನ ದೇಹದ ಖ೦ಡಗಳು ಸಡಿಲವಾದವು.ಮರುದಿನವೇ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಗುಣಮುಖನಾಗಿದ್ದ ಆತ ವಯೋಸಹಜವೆನ್ನುವ೦ತೆ ಸಣ್ಣಸಣ್ಣ ಬಯಕೆಗಳಿಗಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಪುನ: ಕಾಡಲಾರ೦ಭಿಸಿದ್ದ.

ಒ೦ದು ಮುಗ್ಧ ಮಗುವಿನ ಜ್ನಾನದ ಪರಿಮಿತಿ ,ಅದರಿ೦ದ ಉ೦ಟಾಗುವ ನಿರರ್ಥಕ ತಲ್ಲಣಗಳನ್ನೇ ಭಾವವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊ೦ಡು ಎಷ್ಟು ಸು೦ದರ ಸಣ್ಣ ಕತೆ ಬರೆದಿದ್ದಾನಲ್ಲವೇ ಈ ಅರ್ನೆಸ್ಟ್ ಹೆಮ್ಮಿ೦ಗ್ವೆ ಎನ್ನುವ ಮಾ೦ತ್ರಿಕ ಕತೆಗಾರ..? ತನ್ನೆಲ್ಲ ಕತೆಗಳ೦ತೆ ’A Day's Wait' ಎನ್ನುವ ಈ ಸಣ್ಣಕತೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಬೇಟೆಯೆಡೆಗಿನ ತನ್ನ ಆಕರ್ಷಣೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾನೆ ಈ ನೊಬೆಲ್ ವಿಜೇತ ಸಾಹಿತಿ.ತೀರ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಲೋಕಾಭಿರಾಮವಾಗಿ ಹರಟುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ ಸ೦ಪಾದಕರಾದ ಸ್ವಾಮಿಗೌಡರು,’ಯಾಕೋ ಈಗೀಗ ಸಣ್ಣ ಕತೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವವರ ಸ೦ಖ್ಯೆಯೇ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆಯಲ್ಲ ಸರ್’ ಎ೦ಬ ಕಳವಳವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದರು.ಅವರ ಮಾತಿನ ಗು೦ಗಿನಲ್ಲಿಯೇ ಈ ಸಣ್ಣಕತೆಯನ್ನು ನಿಮಗಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದೇನೆ