ಸ್ಟೇಟಸ್ ಕತೆಗಳು (ಭಾಗ ೭೧೯) - ಕಲಾವಿದ

ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ತಾನು ಮೌನವಾಗಬೇಕೋ, ಇದ್ದು ಸಾಧಿಸಬೇಕೋ, ಎಲ್ಲವ ತೊರೆದು ಹರಡಬೇಕೋ, ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಸರ್ವರನ್ನ ನಗೆಗಡಲಿನಲ್ಲಿ ತೇಲಿಸಿ ಚಪ್ಪಾಳೆಯನ್ನು ಗಿಟ್ಟಿಸಿ ಅದ್ಭುತ ಅಭಿನಯ ಎಂದು ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಂದು ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತು ಕಣ್ಣೀರುಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ತಾನು ಮುದ್ದಿನಿಂದ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಮಡದಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿದು ತನ್ನ ಮಗುವಿನ ಆಗಮನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಜೊತೆಗೆ ನಿಲ್ಲಬೇಕು ಎಂದು ಹಲವಾರು ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದವನಿಗೆ ಆ ದಿನ ನಾಟಕದ ವೇದಿಕೆಯೂ ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು, ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಕೋಣೆಯೂ ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಮುದ್ದಿನ ಮಡದಿಯ ಕೈಹಿಡಿದು ಜೊತೆಗೆ ನಿಲ್ಲಬೇಕೋ, ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಾಸರಸ್ವತಿಯ ಆರಾಧನೆ ಮಾಡಬೇಕೋ ಒಂದಷ್ಟು ತಾಕಲಾಟಗಳು. ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಕೂಸು ಜಗತ್ತನ್ನ ನೋಡುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಮುದ್ದಿಸಬೇಕೆನ್ನುವ ಆಸೆಯನ್ನ ಗಟ್ಟಿ ಹಿಡಿದು ಮಡದಿಯ ಹಣೆ ಸವರಿ ಇಳಿಯುವ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ತಡೆಹಿಡಿದು ಹಾಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದ್ದಾನೆ. ವೇದಿಕೆಯ ಕಡೆಗೆ ದಾರಿಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಮಗುವಿನ ಜನನದ ಸುದ್ದಿಯು ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದ ತಕ್ಷಣ ಜೀವಕೊಂದಿಷ್ಟು ಧೈರ್ಯ. ಆದ್ರೆ ಅವನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯಲಾಗಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಪುಟ್ಟ ಕೊರಗು. ರಂಗ ಮಂಚದಲ್ಲಿ ಅದ್ಭುತ ಅಭಿನಯದಿಂದ ಮನಸೂರೆಗೊಂಡವ ಮತ್ತೆ ಧಾವಿಸಿ ಬಂದದ್ದು ಅದೇ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಒಳಗೆ. ತನ್ನ ಮಗುವನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಪುಟ್ಟ ಪಾದವನ್ನು ಮೈಗಾನಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಅದೇನೋ ಸಂಭ್ರಮ. ಆದ್ರೆ ಆತನ ಮನದೊಳಗೆ ಕೊರಗೊಂದು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ತನ್ನನ್ನ ನಂಬಿ ಬಂದವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಜೊತೆಗೆ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಆಕೆಯ ನೋವಿನ ಯಾತನೆಯ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸಿ ನಾನಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನುವ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಜಂಜಾಟಗಳು ಹೋರಾಟಗಳು ರಾತ್ರಿ ಹಗಲೆನ್ನದೆ ತಿರುಗಾಟಗಳು ಯಾಕೆ? ಮನೆಯವರ ಜೊತೆಗಿನ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬದುಕಿಗಲ್ಲವೇ. ಕಲಾವಿದ ಅಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಒಳಗೆ ನುಂಗಿಕೊಂಡು ತಾನಲ್ಲದ ಇನ್ನೊಂದು ಬದುಕನ್ನ ಬದುಕುವ ಅದ್ಭುತ...

-ಧೀರಜ್ ಬೆಳ್ಳಾರೆ

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ತಾಣ