ನಾನೂ ನಿನ್ನಂತೆಯೇ ಇದ್ದೆ

lpitnal ರವರೇ, ನಮಸ್ತೆ
ನಿಮ್ಮ ಮಾತು ನಿಜ.ಎಂದೋ ಯಾರೋ ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಇಂದು ಮತ್ಯಾರೋ ನೋವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಸ್ಪೃಶ್ಯ-ಅಸ್ಪೃಶ್ಯ ಸಮಸ್ಯೆಯು ಈಗ ಬೇರೆ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ. ತಾರತಮ್ಯ ಮಾಡುವವರು ಅದರ ಫಲ ಅನುಭವಿಸಲಿ, ಆದರೆ ಯಾರು ನಿಜವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರಂತೆ ಇರಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತಾರೋ ಅವರೂ ಸಹ ನೋವು ಅನುಭವಿಸುವಂತಾಗಿದೆ.ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವ ಬದಲು ಅದರ ದುರ್ಲಾಭವನ್ನು ಹಲವರು ಪಡೆದ ಪರಿಣಾಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯು ಇನ್ನೂ ಬಿಗಡಾಯಿಸುವಂತಾಗಿದೆ. ಸತ್ಯವನ್ನು ನುಡಿಯಲು ಅಂಜುವಂತಾಗಿದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಿಲ್ಲ, ಎಂಬ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ. ಎಲ್ಲರ ನಡುವೆ ಸೌಹಾರ್ಧತೆಯನ್ನು ತರುವುದು ಹೇಗೆಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಿಂತಕರಿಗೂ ಚಿಂತೆಯಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಕಾರಣ ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ನಾಯಕತ್ವ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು, ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದ ಆರು ದಶಕಗಳ ನಂತರವೂ ಬಡವನ ಹಸಿವನ್ನು ನೀಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಅಜ್ಞಾನ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಈ ಎರಡು ಕೆಲಸ ಆಗುವವರೆಗೂ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಒಂದು, ನಾವೆಲ್ಲಾ ಬಂಧು, ಎನ್ನುವ ಮಾತಿಗೆ ಕವಡೆ ಕಾಸಿನ ಬೆಲೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ವಿವೇಕಾನಂದರ ಚಿಂತನೆಯೂ ಇದೇ ಆಗಿತ್ತು. ಮುಂದಾದರೂ ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಸರ್ಕಾರದ ರಚನೆಯಾಗಿ ಬಡವನ ಹಸಿವು ನೀಗಿ, ಅಜ್ಞಾನ ದೂರವಾದರೆ ಆನಂತರ ಬ್ರಾತೃತ್ವ ಹೇಳುವವರ ನಾಲಿಗೆಯ ಶಕ್ತಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಸಹಜವಾಗಿ ದೂರವಾಗುತ್ತದೆ. ಬೇರೆ ಏನು ಮಾತನಾಡಿದರೂ ಇಂತಾ ನೂರು ಕವನ ಬರೆದರೂ ಸಮಸ್ಯೆಯು ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ. ನಿಮ್ಮ ಕಳಕಳಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.

ಧನ್ಯವಾದಗಳು ನಾಗರಾಜ್. ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಈ ಮಗುವಿನ ಚಿತ್ರಹಾಕಿದ್ದರು.ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗೊಂದು ಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬಂದುಹೋದ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಅಕ್ಷರಕೊಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದೆ. ಅಷ್ಟೆ. ಒಂದು ವಿಚಾರ ಸತ್ಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ...ಸಾಮಾಜಿಕ ತುಡಿತವಿದ್ದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇಂತಾ ಭಾವನೆಗಳು ಯಾವುದೋ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಕಾಡಿಸದಿರದು,ಅಲ್ಲವೇ?