ಮಳೆ

ಮಳೆ ಅಂದರೆ ತಕ್ಷಣ ಎಲ್ಲರಿಗು ಯಾವುದಾದರು ಒಂದು ಬಿಂಬ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತೆ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಈ ಮಳೆ ನಮ್ಮ ಅಂತರಾಳವನ್ನೇ ಬಿಂಬಿಸುತ್ತೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆಂದು ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾರವನೆಲ್ಲಾ ಕಳೆಯೋಣ ಅನ್ಸುತೆ, ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಸಲ ಈ ಮಳೆನಾ ಕೈ ಬಿಚ್ಚಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಿ ನಮ್ಮಲ್ಲೆ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ ಅನ್ಸುತೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಅಯ್ಯೋ ಈ ಮಳೆ ನಿಂತರೆ ಸಾಕಪ್ಪ ಅಮೇಲೆ ಹೊರಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅನ್ಸುತೆ. ಮಳೆಗೆ ನಾನ್ಯಾರು ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಮಳೆ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ. ಆದು ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯ, ನನ್ನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರಿತಿರೋ ಗೆಳೆಯ. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾರವನ್ನರಿತು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಬರುವ ಗೆಳೆಯ. ನಾನು ಅಷ್ಟೇ ಯಾರು ಇಲ್ಲದ ಖಾಲಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕೈ ಬಿಚ್ಹಿ ಅವನನ್ನು ಬಿಗಿದಪ್ಪುತ್ತೇನೆ. ಮನದಾಳದ ಮಾತನ್ನು ಅವನಿಗೆ ಕೇಳುವಂತೆ ಹೇಳಿ ಅಳುವುದು ಉಂಟು. ಈ ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ಮಾತಿಗು ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತಾ ನನ್ನನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಂತಸದೆಡೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಮಳೆ ನನ್ನ ಹಿತೈಷಿಯು ಕೂಡ ಔದು.

ಮಳೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ತಂಪಾಗಿಸಲು ಬಂದರು ಸಹ, ಅವನು ತುಂಬ ಜನರ ಮನದ ನೋವನ್ನು ಕರಗಿಸುತ್ತಾನೆ.ಸೂರ್ಯನ ಕಠೋರ ಕಣ್ಣಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾದರೂ ಬೇಕಾದ ಛತ್ರಿ, ಮಳೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿಕ್ಕರೆ ಬೇಡವಾದೀತು ನಂಗೆ. ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೇರಿ ಮತ್ತು ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಾ ಮಳೆಯನ್ನು ಆನಂದಿಸುವುದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಭ್ರೃಹತ್ತಾದ ಆಸೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೆನ್ನಬಹುದು. ಹೊಳೆಯ ನೀರ ಮೇಲೆ ಬಳೆಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸುವ ಮಳೆ ಹನಿಗಳು, ಮಣ್ಣ ಮೆಲೆ ಬಿದ್ದು ಘಮಗುಟ್ಟುವುದು ಉಂಟು. ಇಷ್ಟೊಂದು ವೈಖರಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮಳೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನೆನ್ನಲು ನನಗಂತು ತುಂಬ ಹೆಮ್ಮೆಯೆ ನಿಜ. ನನ್ನ ಮತ್ತು ಮಳೆಯ ನಂಟಸ್ಥಿಕೆ ತುಂಬ ವರ್ಷದ್ದು. ಆದನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಸುವ ಇಚ್ಹೆಯಂತು ಇದೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ.