ಯಶೋಧೆಯ ಸ್ವಗತ

ಕರುಳ ಬಳ್ಳಿಗಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಸಂಬಂಧವೊಂದು
ಬಂಧಿಸಿತ್ತು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರನ್ನು
ಪ್ರೀತಿ ಒಲುಮೆ ಮಮಕಾರಗಳೆಂಬ
ಸರಪಳಿಯಿಂದ..
ನಾನು ಅವನನ್ನೆಷ್ಟೇ ಬೈದರು
ಮನದೊಳಗೆಲ್ಲ ಅವನೊಬ್ಬನಷ್ಟೇ ..
ಊರ ಮುಂದೆಲ್ಲ ಅವನನ್ನು ಹಂಗಿಸಿದರು
ಮನದೊಳಗಿನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಕೊನೆಯುಂಟೆ?

ಎಂದಿದ್ದರು ಎಂತಾದರು ಅವನೆಂದು ನನ್ನವನೇ
ನಾ ಇರದೇ ಅವನು ಬದುಕುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ?
ಎಂದು ನಾ ತಿಳಿದದ್ದು ಭ್ರಮೆಯೇ
ಅಥವಾ
ನಾ ಇಷ್ಟು ದಿನ ಕಂಡದ್ದು ಕನಸೇ…

ಕನಸೋ ನನಸೋ ನಾ ಕಾಣೆ
ನಾ ಇರದೇ ಅವ ಬದುಕಬಲ್ಲನಾದರು
ಅವನಿರದೆ ನಾ ಇರಲಾರೆ

ನಾ ಎಂದೂ ಎಣಿಸದ ದಿನ ಬರುವುದು ನಾಳೆ
ನನ್ನವನು ನನ್ನಿಂದ ದೂರ ಹೋಗುವನಂತೆ
ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ನೆನಪು
ಅವನ ಕಾಡದೇ ಇರುವುದೇ?
ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ನಾನಿರಲಾರೆ ಎಂದು
ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಮಡಿಲ ಸೇರನೆ?

ಅವನನ್ನು ಸಾಕಿದವಳು ನಾನಾದರೂ ನನ್ನವನು ಎಂದು
ಹೇಳಲು ನನಗೆ ಹಕ್ಕಿದೆಯೇ?
ಆದರೂ ಈ ಮಾತನ್ನು ನನ್ನ ಹೃದಯ ಒಪ್ಪುತಿಲ್ಲವೇಕೆ..
ಇದು ಮೋಹವೇ ಅಥವಾ ಮಮಕಾರವೇ?
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆಗುವುದಾದರೂ ಏಕೆ
ನನ್ನವನು ನನ್ನ ಬಳಿಯೇ ಉಳಿಯ ಬಾರದೇಕೆ…..
ಹೇ ಪ್ರಭು ನನ್ನವನು ನನ್ನ
ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗದಂತೆ ನೀ ತಡೆಯಬಾರದೇಕೆ?