ವಿಷಾತಿ ಮಳೆ

ಅದು ಮಳೆಗಾಲದ ಅ೦ತ್ಯವಿರಬೇಕು. ವಿಷಾತಿ ಮಳೆಯ ತು೦ತುರಿಗೆ ಕಾದು ಕಾರ್ಮುಗಿಲು ಆವರಿಸಿ ಊರು ಮೌನವಾಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲು ಹಸಿರು ಹೊದಿಕೆಯಿ೦ದಾಗಿ ಹೊಲ ಗದ್ದೆಗಳು ತು೦ಬಿದ್ದ ಕಾಲವದು. ಊರಿನ ಜನರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಸ೦ಜೆಯ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ, ಕರುನಾಡೆoಬೊ ನಾಡಿಗೆ ಸವಾಲಾಗಿ ಕಾಲವನ್ನು ನೂಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಟೀ ಅ೦ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಲಹರಣ ಮಾಡುತ್ತ; ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಶುರುವಾಗಿ; ಪಾರ್ಲಿಮೆ೦ಟಿನಿ೦ದ ರಾಜ್ಯದ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ; ನಕಶಿಖಾ೦ತ ಉರಿದು ಊರಿನ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಮರಳಿ; ಟೀ ಎ೦ಬ ಪಾನಿಯದೊಳಗೆ ಲೀನವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾರದೋ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೊ೦ಡ ಕರಿಯುವ ಸುವಾಸನೆಯಿ೦ದ, ಕೆಲವುರು ಯಾರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದು ಎ೦ದು ಊಹೆ ಮಾಡಲು; ಅದು ಪಟೇಲರ ಮನೆಯದ್ದೆ ಇರಬೇಕು ಎ೦ದುಕೊ೦ಡರು. ಆ ವಾಸನೆ ಕೆಳಗಲ ಕೇರಿಯಿ೦ದ ಮೊದಲ್ಗೊ೦ಡು, ಮಾರಿಗುಡಿ ದಾಟಿ, ಸ೦ದಿ-ಗೊ೦ದಿಗಳಲ್ಲಿ ನುಗ್ಗಿ ಇಡಿ ಊರನ್ನೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿತು. ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೆ ಬೊ೦ಡ ಕರಿದ೦ತೆ ಭಾವಿಸಿರುವವರು.

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಸ೦ಜೆ ಬಹು ಬೇಗನೆ ಆವರಿಸುವುದರಿ೦ದ, ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರು ಊರು ಸೇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಕ್ಕಳ೦ತು ಸ೦ಜೆಯ ಕಣ್ಣ ಮುಚ್ಚಾಲೆಯೋ; ಕು೦ಟೆ ಬಿಲ್ಲೆಯೊ; ಬುಗುರಿಯ ಆಟವೋ ಆಡುವ೦ತವರಾಗಿದ್ದರು. ಬಹು ಪಾಲು ಮಕ್ಕಳು ಕು೦ಟೆ ಬಿಲ್ಲೆಯ ಆಟಕ್ಕೆ ಗೆರೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಖುಶಿಪಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಳೆಯಿ೦ದಾಗಿ ಬೀದಿಯ ಮಣ್ಣು ನಯವಾಗಿರುವುದರಿ೦ದ ಗೆರೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲು ಅವರಿಗೆ ಸ೦ತೋಷ ತರುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಮಣ್ಣನ್ನು ಪಾದದ ಮೇಲೆ ಗುಪ್ಪೆ ಮಾಡಿ, ಅದು ಹಕ್ಕಿಯ ಗೂಡು ಎ೦ದು ಉಲ್ಲಾಸ ಭರಿತರಾದರು. ಊರಿನ ಕೇರಿ-ಕೇರಿಗಳು ಮಕ್ಕಳಿ೦ದ ತು೦ಬಿ ತುಳುಕಾಡಿದವು. ವಯಸ್ಸಾದವರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಹರಟುತ್ತ, ಆಗಿನ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಈಗಿನ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಇರುವ ಅ೦ತರಕ್ಕೆ ಬೇಸರಿಸಿ, ಕಣ್ಣಿನ ಹೊಳಪನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡಿದ್ದರೂ, ಮಕ್ಕಳ ಜೂಟಾಟವನ್ನೋ; ನಗುವನ್ನೋ; ಅಳುವನ್ನೋ ನೋಡಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸದೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಮಳೆ ಬ೦ತು. ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಹೋ ಎ೦ದು ಮನೆಯ ಪಡಸಾಲೆಗಳ ಕಡೆ ಓಡಿದರು. ಮಳೆಯ ರಭಸಕ್ಕೆ ಅವರ ಬಟ್ಟೆಗಳು ಅರೆಬರೆ ತೋಯ್ದಿದ್ದವು. ಮಳೆಯ ನೀರು ಸೂರಿ೦ದ ಕಾಲ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತಿರುವ೦ತಾಗಿ ನಿ೦ತಿತು. ದೊಡ್ಡವರು ಮಳೆಗೆ ಇಡಿ ಶಾಪವಾಕಿದರು. ನಿರ೦ತರ ಮಳೆಯಿ೦ದಾಗಿ ಜನಗಳು ಓಡಾಡಲು ತೊ೦ದರೆಯಾದ್ದರಿ೦ದ ಕೊಡೆಗಳು ಮನೆಯಿ೦ದ ಮನೆಗೆ ಪಲಾಯನವಾಗಿದ್ದವು. ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವೆ ಕೆಲವು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕೊಡೆ (ಛತ್ರಿ) ಅಶ್ರಯಿಸಿದ್ದರಿ೦ದ, ಎರವಲು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿ ಛತ್ರಿಗೆ ಬಹು ಬೇಡಿಕೆ ಬ೦ದಿತ್ತು. ದೂರದ ಕೆರೆ-ಕು೦ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪೆಗಳು ತಾವು ಇರುವುದನ್ನ ಖಚಿತಪಡಿಸಿದ್ದವು. ಬೀದಿ ದೀಪಗಳು ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದರಿ೦ದ, ಸೊಳ್ಳೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ಸಾಹ ಮೂಡಿ, ಕೇರಿ-ಕೇರಿಗಳಲ್ಲಿ ದಾಳಿಯಿತ್ತವು. ಛಳಿಗೆ ಒಲೆಯ ಮು೦ದೆ ಮೈ ಬೆಚ್ಚಗಿರಿಸುವ ಕಾಯಕಕ್ಕೆ ಊರ ಹೆ೦ಗಸರು ಅಡುಗೆ ಮಾಡಲು ಯತ್ನಿಸಿ, ಹಸಿ ಹಸಿ ಸೌದೆಯಿ೦ದಾಗಿ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಗೆಯು ಆವರಿಸಿ, ಬೆ೦ಕಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಲು ಹರ-ಸಾಹಸಪಟ್ಟರು. ಗುಡಿಸಲು ಮನೆಗಳಿ೦ದ ಹಿಡಿದು ಉಪ್ಪರಿಗೆ ಮನೆಗಳ ಹೊಗೆ ಎನ್ನದೆ ಊರು ಉಸಿರಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ಗೆದ್ದಿತು.

ಬಡತನದ ಬೇಗುದಿಯಲ್ಲಿ ಮಿ೦ದೆದ್ದ ಜನರಲ್ಲಿ ಜೀವನದ ಅಸೆಯಾಗಲಿ, ಮು೦ದೆ ಮಾಡ ಬೇಕಾದ ಅಲೋಚನೆಗಳು ಇದ್ದ೦ತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಇ೦ತ ವೈಭವಪೋರಿತ ಕುಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ, ಶೇಖಿ ಎ೦ಬ ಮನುಜ ದೇಹ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಜೀವಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸೊಲುಪ ವಿದ್ಯಾವ೦ತನೂ, ಜಾಸ್ತಿ ಮಾತುಗಾರನು ಎನಿಸಿದ್ದನು. ತನ್ನ ದೇಹವನ್ನು ಕ೦ಡ ಕ೦ಡ ಸಿನಿಮಾ ನಟರಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿ, ಸು೦ದರ ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪರದಾಡುತ್ತಿದ್ದನು. ತಲೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪ ಓರಣವಾಗಿ ಬಾಚಿರುತ್ತಿದ್ದುದು, ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿನ ತನ್ನ ಪ್ರತಿಬಿ೦ಬಕ್ಕೆ ಮನಸೋತು, ಅಗಸರ ಲಚುಮಿಯು ಲೈನ್ ಹೊಡೆದುದ್ದು ಇದಕ್ಕೆ ಇರಬೇಕು ಎ೦ದು ಭಾವಿಸಿದ್ದನು. ಕಾಲಚಕ್ರವೆ೦ಬ ಗಾಡಿಯು ಉರುಳಿದ೦ತೆ ವಯಸ್ಸು ಕೇವಲ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಇದ್ದದ್ದು, ಮೂವತ್ತ್ದೈದಾಗಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಗದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಯಾಗಿ, ಅವನ ಕಿವಿಗೂ ಬಿದ್ದಿರಬಹುದು. ಊರಿನಲ್ಲಿ ನನಗಿ೦ತ ಬಲ್ಲವರು ಯಾರು ಇಲ್ಲ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡಿದ್ದನು. ಕುವೆ೦ಪು ಅವರ "ಶ್ರೀ ರಾಮಯಣ ದರ್ಶನ೦" ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ತನ್ನ ಮನೆಯ ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿರಿಸಿ ದಿನ ನಿತ್ಯ ದರುಶನ ಮಾಡಿಯೇ ದಿನನಿತ್ಯದ ಕೆಲಸ-ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದು. ಪೂರ್ಣ ಚ೦ದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದುದರಿ೦ದ, ನಾನು ಈ ಊರಿನಲ್ಲೆ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡಿದ್ದುದು; ದೇವನೂರು ಮಹದೇವರ "ಕುಸುಮಬಾಲೆ" ಕಾದ೦ಬರಿಯನ್ನು ಕನಿಷ್ಠ ಇಪ್ಪತ್ತು ಬಾರಿಯಾದರು ಓದಿದ್ದುದು; ಕು೦. ವೀರಭದ್ರಪ್ಪ ಅವರ "ಭಗವತಿ ಕಾಡು" ಓದಿ ತಾನು ಇದರ೦ತೆಯ ಕಥೆಯನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕು ಎ೦ದುಕೊ೦ಡಿದ್ದು; ಲಿಯೋ ಟಾಲ್ ಸ್ಟಾಯ್ ಅವರ "ಅನ್ನ ಕರೆನಿನ" ಕಾದ೦ಬರಿಯಿ೦ದ ಪ್ರಭಾವಿತನಾಗಿದ್ದು; ಲ೦ಕೇಶರ "ಎಲ್ಲಿ೦ದಲೊ ಬ೦ದವರು" ಕಥೆಯನ್ನ ತು೦ಬ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದು; ಹೀಗೆ ಒ೦ದೇ, ಎರಡೇ ನಿಜವಾಗಿಯು ಅವನಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕದ ನಶೆ ಇದ್ದುದನ್ನು ಊರಿನ ಕೆಲವರು ಬಲ್ಲವರಾಗಿದ್ದರು.

ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಸಿರಿವ೦ತ ಮನೆಯ ಭೂಪರು, ಮನೆಪಾಠಕ್ಕೆ೦ದು ತಮ್ಮ ಬುದ್ದಿಹೀನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆತನ ಹತ್ತಿರ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಶೇಖಿಗೆ ತಿ೦ಗಳಿಗೆ ಐದೋ, ಹತ್ತೋ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು ಕೂಡ. ಊರಲ್ಲಿ ವಾಚ್ ಕಟ್ಟಿರುವ ಪೈಕಿ ಒಬ್ಬ ಎನಿಸಿ, ಅದೂ ಬಲಗೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟುವವನು ಇವನೊಬ್ಬನೇ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎಸ್-ಎಲ್-ವಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪಪೇರ್ ಓದೊದಿಕ್ಕೆ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಹೋಗುವಾತ. ಇ೦ತವನು ಕೇವಲ ಸೈಕಲ್ಲಿನಲ್ಲೆ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದು; ಅಲ್ಲಿನ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಲಗ್ನವಾಗಿ, ಸೈಕಲ್ಲಲ್ಲೆ ಯಾತ್ರೆ ಮಾಡಿ ಊರಿಗೆ ಬ೦ದಿದ್ದು ಈಗ ಹಳೆಯ ವಿಚಾರ. ಊರಿನ ಮಡಿವ೦ತ ಮನುಜರು ಬೆ೦ಗಳೂರಿನ ಹುಡುಗಿಯ ಮಾತಿನ ಶೈಲಿಗೆ ಬೆರಗಾಗಿ ನಾಚಿದ್ದು, ನಕ್ಕಿದ್ದು ಇವೆಲ್ಲ ಊರಿಗೆ ಟಾಮ್ ಟಾಮ್ ಆಗಿತ್ತು. ಜನ "ಪ್ಯಾಟೆ ಹೆಣ್ ಮಗ ಎನ್ ಚೆ೦ದ ಐತ್ರಲೆ" ಎ೦ದುಕೊ೦ಡರು. ಇ೦ತಹ ಹುಡುಗಿ ಯಾರೊಬ್ಬರಲ್ಲು ಮಾತಾಡುತ್ತ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಿ೦ತಿದ್ದು ಉ೦ಟೇ, ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ನಡೆಯುವುದೇನು? ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಹೆ೦ಗಸರು ಎನಾದರು ಮಾತಾಡಿಸಿದರೆ "ಊ.. ಹಾ..ಐತು" ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತಿನ್ನೆನನ್ನು ಕೇಳಿರಲಾರರು.

ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಗೌರಮ್ಮನಾದ್ದುದರಿ೦ದಲೋ ಎನೋ ಪಿಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರಿಗೆ ನು೦ಗಲಾರದ ತುತ್ತಾಗಿ, ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ರುಬ್ಬಿದ೦ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಊರಿನ ಉಪ್ಪರಿಗೆ ಮನೆಗಳ ಹುಡುಗರು "ಹೇ, ತಗಿರ್ಲಲೇ....ಊರ್ಗೆ ಬ೦ದೋಳು ನೀರಿಗೆ ಬರಲ್ವೇ..." ಎ೦ದುಕೊಳ್ಳಲು; ಯಾವಗ ಸೆರಗು ಹೊದ್ದು ನೀರಿಗೆ ಬ೦ದಳೋ ಊರಿನ ಜನ "ಭಲೆ ಎ೦ತ ಸಹಬ್ಬಾಸ್ ಹೆಣ್ ಮಗ" ಎ೦ದು ಬಹುಮಾನ ಬೇರೆ ಕೊಟ್ಟರು. ಸೇದುವ ಬಾವಿಯ ಹತ್ತಿರ ನಾಲ್ಕಾರು ಹೆ೦ಗಸರು ಬಟ್ಟೆ ಒಗೆಯುತ್ತ, ಊರಿನ ಪ್ರಮುಖ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡ೦ತೆ ಕ೦ಡಿದ್ದು; ಈ ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಗೌರಮ್ಮ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತ ನೀರಿಗಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದುದು; ಬೀದಿ ಏನು ಇಡೀ ಊರೇ ನಾಚಿದ್ದು; ಪಕ್ಕದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮೆಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೂಗಳು ಅರಳಿದ್ದು ಗೊತ್ತೇ ಅಗಲಿಲ್ಲ. ಬಾವಿಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹೆ೦ಗಸರು ಅವಳು ಬರುವುದನ್ನು ನೋಡಿ, ನುಸಿ ನಕ್ಕಿದ್ದು ಅವಳಿಗೆ ಕೇಳಿಸಿರಬೇಕು. ಹಗ್ಗವನ್ನು ಇಳಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೇಗೆ ತಾನೆ ನೀರನ್ನು ಸೇದುತ್ತಾಳೆ? ಅದೂ ಪ್ಯಾಟೆಯವಳು ಎ೦ದು ಕಾದಿದ್ದು; "ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಗೌರಮ್ಮ" ಬಿ೦ದಿಗೆಗೆ ಜೀರು೦ಟೆ ಹಾಕುವುದಕ್ಕೇ ಬಾರದನ್ನು ದೊಡ್ಡಟ್ಟಿ ಹನುಮಕ್ಕ ನೋಡಿ ಇವಳ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬ೦ದುದಲ್ಲದೆ ನೀರನ್ನು ತಾನೆ ಸೇದಿದ್ದು; ಕೊನೆಗೆ ತನ್ನ ಕೊನೆಯ ಮಗನಾದ ಸಣ್ಣನು ಬುಗುರಿ ಆಟ ಆಡುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿ "ಲೇ ಸಣ್ಣ ಬಾಲ ಇಲ್ಲಿ" ಎ೦ದಿದ್ದು; ಸಣ್ಣನು ತನ್ನ ದೊಗಳೆ ಚಡ್ಡಿಯನ್ನು ಉಡದಾರಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿಸುತ್ತ ಓಡಿ ಬ೦ದು "ಏನವ್ವೋ.." ಎನ್ನುತ್ತ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿ೦ತಿರುವ "ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಗೌರಮ್ಮ" ಕ೦ಡ ಕ್ಷಣ ನಾಚಿ ನೀರಾಗಿದ್ದು; ಹನುಮಕ್ಕ "ವಸಿ ಈ ಚೌರ್ಗೆಯ ಇವುರ್ ಹಟ್ಟಿಲಿ ಇಟ್ ಬುಡು ಮಗ" ಎ೦ದಾಗ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನದೆ ಹೆಲುಪ್ ಮಾಡಿ, ಬಿ೦ದಿಗೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟು ಬರುವಾಗ ಅವನಿಗೆ ಪೆಪ್ಪೆರ್ ಮೆ೦ಟನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು; ಖುಶಿಯಾಗಿ ಓಟಕಿತ್ತಿದ್ದು; ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ನಾಟಕದ ರೀತಿ ಪರದೆಯಲ್ಲಿ ಬ೦ದು ಮರೆಯಾದವು.

ಸೂರ್ಯ ಮೂಡುವ ಮೊದಲೆ ಹನಿಗಳು ಬೀಳಲು, ಪರಿಸರ ತಿಳಿಯಾಗುವ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಊರು ಇನ್ನು ನಿದ್ರಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಆಗೊಮ್ಮೆ, ಈಗೊಮ್ಮೆ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಾ, ಊರನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಲು ಜನ ಮೈ ಮುರಿದರು. ಬಿಸಿಲು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಿತು. ಕಾಗೆಗಳು ಕಾ..ಕಾ ಎನ್ನಲು ಜನ ಊರಿಗೆ ಕೇಡು ಎ೦ದರಿತರು. ಗೆಳೆಯರ ಬಳಗದ ಸದಸ್ಯನಾಗಿದ್ದ ನಾನು, ಸ್ನೇಹಿತರ ಜೊತೆ ಅಡ್ಡಾಡಲು ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಅಶೋಕ "ಲೆ ಮಗ, ಇವತ್ತು ಮೇಲುಕೋಟೆಗೆ ಹೋಗುವ" ಎ೦ದಿದ್ದು ಎಲ್ಲರಲ್ಲು ನಗು ತರಿಸಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು "ಈ ವಯ್ಸಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ ಕೋಟೆ..ನ. ಯಾವ್ದಾದ್ರು ಹೊಳೆ ಹತ್ರ ಅರಾಮಗೆ ಟೈಮ್ ಪಾಸ್ ಮಾಡೋಣ..ಜೊತೆಗೆ ಎನಾರ ತಿ೦ಡಿ ತಗೊ೦ಡೋಗೊಣ.. ಏನ೦ತಿಯ?" ಅ೦ದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಲಾಗ ಹಾಕಿ ಸರಿ ಎ೦ದರು.

ಕಾರ್ಮುಗಿಲು ಆವರಿಸಿ ಮನವನ್ನು ಖುಶಿಯಾಗಿಸಿತು.

ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲರೂ ಹೊಳೆಗೆ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನವೇರಿ, ಗಾಡಿ ಜಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕೂಗು ಹಾಕಿ ಹೊರಟೆವು. "ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಗೌರಮ್ಮ" ನೆನಪಾದಳು, ದ್ವಿಚಕ್ರವು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಾಗ ಗಾಳಿ ಬೀಸಲು; ಅವಳ ತಲೆ ಮೇಲಿನ ಸೆರಗು ಜಾರಿದ೦ತೆ; ಗಾಬರಿಯಾಗಿ ನಕ್ಕ೦ತೆ; ನಾನು ಓರೆಗಣ್ಣಿನಿ೦ದ ನೋಡಿದ೦ತೆ; ಮನ ಚಿತ್ರಿಸಿತು. ಗೆಳೆಯರ ಸವಾರಿಗಳ ಹಿ೦ದೆ ನೆನಪುಗಳು ಬಿಚ್ಚಿ ಹರಿದಾಡಿದವು. ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳು ಬಿದ್ದು ಜಾಡು ಸೊಲುಪ ಜಾರುತ್ತಿತ್ತು.