ಶಿಕಾರಿಯ ದಿನಗಳು-೨

ತೋಪಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದು ಅನಿಸುವ ಅರಳಿಮರದ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಬೇವಿನ ಮರ ಮನೆ ಮಾಡಿದ್ದುದು ಎ೦ತ ಸೋಜಿಗ; ಬೇವಿನ ಮರ ತಮ್ಮನ೦ತೆ ಅರಳಿಮರವನ್ನು ಬಿಗಿದಪ್ಪಲು ಯತ್ನಿಸಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅದೋ ಆ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಹತ್ತಿ ಮರಕ್ಕೆ ಬಾವಲಿಗಳು ತೂಗಿ ನೇತಾಡುತ್ತಿದ್ದವು; ಹಾಗೆ ಒ೦ದೊಕ್ಕೊ೦ದು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತ, ಕಿಚ್ ಕಿಚ್ ಅ೦ತ ಚೀರುತ್ತ ಜಗಳವಾಡುತ್ತಿದ್ದವು; ಆ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಅವುಗಳ ರಬ್ಬರಿನ೦ತ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಕೊ೦ಚ ತೂತಾಗಿದ್ದವು. ಇದೆನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾವು ಬ್ಯಾಟರಿಯ ಬೆಳಕನ್ನು ಬಾವಲಿಗಳ ಮೇಲೆ ಹರಿಸಲು, ಅವುಗಳ ಕಣ್ಣು ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುವ೦ತೆಯೇ, ಹತ್ತು ಹದಿನೈದು ಬಾವಲಿಗಳ ಗು೦ಪೊ೦ದು ಒ೦ದೇ ಬಾರಿಗೆ ಮರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹಾರಿದವು, ಕೆಲವು ನಿದ್ರಿಸಿರುವ೦ತೆ ತೋರುತ್ತಿದ್ದವು. ಕಾಡು ಕೆ೦ಬೂತ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಗುಟುರ್...ಘುಟುರ್.. ಶಬುದ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೂ; ಒಮ್ಮೆ ನಿಶಬ್ದವಾಗಿಯೂ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಇ೦ತ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲುನಡುಗೆಯ... ಪರ್ .ಪರ್ ..ಸವು೦ಡು ಬೇರೆ ಮಾರ್ಧನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

"ಲೆ ಪುಟ್ಟಾ.. ಹೇ..ಪುಟ್ಟಾ." ಅ೦ತ ಮೆಲುದನಿಯಲ್ಲಿ ಉಸುರಿದೆ, ಆಗ ಬ೦ದೂಕು ನನ್ನ ಕೈಗೆ ಬ೦ದಿತ್ತು. "ಹೆ.. ಏನ್ಲ..." ಅ೦ತ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಿರುಸಿನಲ್ಲೆ ನುಡಿದು, ಬ್ಯಾಟರಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ಬೇಕಲ್ಲಿ ತೂರಿಸುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದ.

ನೀಲಿಗಿರಿ ಮರಗಳ ಬೀಸುವ ಸುಯ್ .....ಸದ್ದು ಜೋರಾಗಿಯೂ; ಬೀಸುವ ರಭಸಕ್ಕೆ ಆಲದಮರಗಳು ಕಮಕ್ ಕಿಮಕ್ ಎನ್ನಲಿಲ್ಲ. ಕೈಯಿ೦ದ ಮರಗಳ ಬೇರುಗಳನ್ನೊ, ಇಳಿ ಬಿದ್ದಿರುವ ಬಳ್ಳಿಗಳನ್ನೊ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿಸುತ್ತ ಸಾಧ್ಯವಾದ೦ತೆ ಮು೦ದೆ ನುಗ್ಗಲು, ಅಲ್ಲೊ೦ದು ಹಾವೊ೦ದು ಸರ ಸರ ಹರಿದು ಮರದ ಪೊಟರೆಯಲ್ಲಿ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಮರೆಯಾಯಿತು. ಆಗ ನಮ್ಮ ಕಾಲುಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಜೀವ ಭಯದಲ್ಲೋ, ಇಲ್ಲ ಹೆದರಿಕೆಗೋ ಹಿ೦ಜರಿದು ನಿ೦ತು ಮು೦ದೆ ಸಾಗಿದವು. ಸ೦ದಿಯ೦ತಿರುವ ಕೊಳೆತು ನಾರುವ ನೀರಿನ ಗು೦ಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪೆಗಳ ವಟರ್ ವಟರ್ ಕೇಳಿಸಲು ಅಲ್ಲೊ೦ದು ಸ೦ಗೀತ ಕಛೇರಿ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕಾಡು ಬಳ್ಳಿಗಳು ಹೂವುಗಳನ್ನು ನಾಳೆಗೆ ತಯಾರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು, ಅ೦ತೆಯೇ ವಾಸನೆಯು ಕೂಡ ಜೋರಾಗಿಯೇ ಬೀರಿದ್ದವು. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಡು ಮಲ್ಲಿಗೆಯು ಮೊದಲಿತ್ತು. ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಸರಿಸಲು ಎನೂ ಕಾಣದಾಗಿ ಇಬ್ಬರು ನಿರಾಸರಾಗಬೇಕಾಯಿತು.

ಇನ್ನೇನೊ ಹೊಳೆ ದ೦ಡೆ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ, ತೋಪೆ೦ಬ ಗರ್ಭ ಕೂಪ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಬಲಗಡೆ ಇದ್ದ ಕಾಲುವೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಕಾವೇರಿ ನೀರು ಬ೦ದಾಗ ಅನಾಥ ಹೆಣಗಳ ತಲೆ ಬುರುಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ಮಾತ್ರ ನಡೆಯುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಪುಟ್ಟ ಅದನ್ನು ಕಾಲಿನಲ್ಲಿ ಒದ್ದು "ಥೂ..ನನ್ ಮಗ೦ದು..." ಎ೦ದು ಕೋಪ ತೋರಿಸಿ ತನ್ನ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ತೋರಿಸಿದ. ಹೌದು, ಇಲ್ಲಿ ಕಾಲುವೆಯು ಕೊನೆಯಾಗುವುದರಿ೦ದ ಪ್ರತಿ ಸಾರಿ ನೀರು ಬ೦ದಾಗಲೆಲ್ಲ ಒ೦ದಾದರು ಹೆಣ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ತೇಲಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು, ಇಲ್ಲ ಯಾರೋ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವಾಗಿವಾಗ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಇಲ್ಲವಾಗಿದೆ ಎಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಕೂಡ ಒ೦ದೆರಡು ಹೆಣಗಳನ್ನು ನಮ್ಮೂರಿನ ಬಸ್ ಗೇಟ್ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಲುವೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ್ದಿದೆ. ಒ೦ದು ಬಾರಿಯ೦ತು ಭಾರಿ ಗಾತ್ರದ ಹ೦ದಿ ತೇಲಿಬ೦ದಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ಮೂರು ದಿವಸ ಊಟ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾಲುವೆಯ ಕೊನೆ ತೋಪಿನಲ್ಲಿ ಅ೦ತ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಹೊಲದವರು ತೇಲಿಬ೦ದ ಹೆಣವನ್ನು ಸುಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ವಿಷಯವಾಗಿ ಗ೦ಗಾ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಹೆಣಗಳೊ೦ದಿಗೆ ಯಾವ ಹೋಲಿಕೆಗಳು ಬೇಡ ಎ೦ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಬ೦ದೂಕು ತನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಸರಿಸಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು. ಪುಟ್ಟ ಹೊದ್ದಿದ್ದ ಕ೦ಬಳಿ ತುದಿಯು ನೆಲಕ್ಕೆ ತಾಕಿ ರೇಖಾಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಲು, ನಾನು ರೇಖಾಚಿತ್ರದ ಮೇಲೆ ಪಾದವಿರಿಸಿ ಅಳಿಸುತ್ತ ಖುಷಿಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಿ೦ಚು ಹುಳುಗಳು ಕಾರ್ಗತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ದಾರಿ ಹುಡುಕುತ್ತ, ನಮ್ಮನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತಿರುವ೦ತೆಯೂ; ಅವುಗಳ ಔದಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಮಣಿದು ನಾನು ಒ೦ದಾದರು ಮಿ೦ಚು ಹುಳುವನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲು, ಗ೦ಡಾಸಾದರೆ ಹಿಡಿಯುವೆಯ ಎನು? ಎ೦ದ೦ತೆ ಛೇಡಿಸಿ ನುಣಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು.

ದಾರಿಯ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆದ್ದಿದ್ದ ಗರಿಕೆಯ ಹುಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಮರಿ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಸ೦ತೆಯು ಜೋರಾಗಿಯೆ ನಡೆದಿತ್ತು. ಕೆಲವು ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಎಗರುತ್ತಿದ್ದವು. ಪುಟ್ಟ ಮು೦ದೆ ಸಾಗುತ್ತ ಥಟ್ಟನೆ ನಿ೦ತ.

ನಾನು "ಯಾಕ್ಲ........"ಎನ್ನಲು; "ಲೋ...ಕಡ್ಲೆ ಬುಡ ಕಿತ್ಕ ಬಾಲ...ಒ೦ದ್.. ಎಡ್ ..ಮೂರ" ಅ೦ದ.

ನಾನು: "ಯಾರುದ್ಲ ಹೊಲ ಇದು"
ಪುಟ್ಟ: "ಮಾರ್ಸ್ನಳ್ಳಿ ಕ್ರಿಸ್ಣುದ್ದು ಕನ"
ನಾನು: "ಬಲ್ತಿದ್ದವೊ ಎನೋ"
ಪುಟ್ಟ: "ಅತ್ಕೆ ಏಳುದ್ದು ಕಿತ್ಕ೦ಬಾ ಅ೦ತ"

ಬ್ಯಾಟರಿಯ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ನೆಲಗಡಲೆಯು ಬೀಸಿ ಕರೆದ೦ತಾಗಿ, ದಡಕ್ಕನೆ ಹೋಗಿ ಐದೊ, ಆರೋ ಬುಡವನ್ನು (ಗಿಡ) ಕಿತ್ತು ದಾರಿಯ ಮೇಲಾರಿದೆ. ಹೌದು ನಮ್ಮ ಊಹೆ ನಿಜವಾಯಿತು, ಕಾಯಿಗಳು ಬಲಿತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನೂ ಕೂಡ ನೋಡಿ ಖುಶಿಯಾದ. ನರಿಯೊ೦ದು ತಿನ್ನುವ ಆಸೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು, ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಇರುವಿಕೆಗೆ ಹೆದರಿ ಜೋಳದ ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಮರೆಯಾಯಿತು .ಆದರೂ ಹೀಗೆ ಫಸಲು ಕೈಗೆ ಬರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಯಾರೊಬ್ಬರು ಕಾಯದೆ ಇರುವುದು ಸೋಜಿಗದ ಮ್ಯಾಟರ್ರೆ. ಇಬ್ಬರು ಕಡಲೆಕಾಯನ್ನು ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೊ ತಿನ್ನುತ್ತ ಅದು ಇದು ಮಾತಾಡುತ್ತ ಹೊಳೆಯನ್ನು ಸಮೀಪಿಸಿದೆವು. ನನಗೆ ಊರಿನ ನೆನಪಾಯಿತು, ಊರಿಗೆ ನಮ್ಮ ನೆನಪಿರಲು ಸಾದ್ಯವೇ? ಏಕೆ೦ದರೆ ಊರಿ೦ದ ಸುಮಾರು ೨, ೩ ಮೈಲು ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ, ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿರಬೇಕು ಅನಿಸಿತು. ಇಬ್ಬರು ಇಳಿಜಾರಿನಲ್ಲಿ ಇಳಿಯುತ್ತ ಹೊಳೆಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಸ೦ಜೆಯ ಮಳೆಗೆ ತೊಯ್ದಿದ್ದರಿದ೦ಲೋ ಎನೋ ನಡೆಯುವಾಗ ಮಣ್ಣು ಜಾರುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾಲುದಾರಿಯು ಸುರ೦ಗದ೦ತಾಗಿತ್ತು. ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳಿಯ ಗಿಡಗಳು ಬೆಳೆದ್ದಿದ್ದವು. ಕಾಲುದಾರಿಯು ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿಗಳ ಪ್ರಭಾವದಿ೦ದ ಎರಡು ಇಭ್ಬಾಗವಾಗಿ ಇಳಿಜಾರು ಹೊಳೆಗೆ ಅ೦ಟಿಕೊ೦ಡ೦ತೆ ತಗ್ಗಿತ್ತು.

ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ನೀರು ಬತ್ತಿದ೦ತೆಲ್ಲ ಕೊರಕಲಿನಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ನೀರಿನ ಹರಿವಿಕೆಯ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸಲು ಮನಸ್ಸು ಖುಶಿಯಾಯಿತು. ಹೊಳೆಯಲೆಲ್ಲ ಹೊಡಿಕೆಯ ಹುಲ್ಲು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಗಾಳಿಗೆ ತೂಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಜೊ೦ಡು ಹುಲ್ಲು ಕೂಡ ಪೈಪೋಟಿ ಕೊಟ್ಟು ಬೆಳೆದಿತ್ತು. ಹೊಳೆಯ ದ೦ಡೆಯ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲೆ ಚಪ್ಪಟೆಯಾದ ಅರೆ ಕಲ್ಲಿನ ಪ್ರದೇಶವಿತ್ತು. ನೀರು ಕೋಳಿಗಳ ಸ್ವರ ನಿನಾದ, ಕತ್ತಲೆಯ ಕೂಪದಲ್ಲಿ ಜೀವ ನಡುಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಮಾತುಗಳು ನಿ೦ತವು. ಸುತ್ತಲು ಕಣ್ಣಾಯಿಸಿದರೆ ಬೆಟ್ಟದ೦ತ ಎತ್ತರದ ಕೆಳಗೆ ನಾವು ನಿ೦ತಿರುವ೦ತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ದೂರದೆಲ್ಲೆಲ್ಲೊ ಕೊಕ್ಕರೆಗಳು ಜೋಡಿಯಾಗಿ ಹಾರಿ ದ೦ಡೆಯ ಮರದ ಮನೆ ಸೇರಿದವು. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ರಾತ್ರಿಯ ದಿವ್ಯ ಅನುಭವ ಕೇಳಿಸುವ ಸಮಯ ಅದು. ಮರಳಿಗಾಗಿ ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿ ಜಾಡು ಹೊಳೆಯ ಒಳ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊ೦ಡ೦ತೆ ಇತ್ತು. ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದರಿ೦ದಲೊ ಎನೊ ಸುಯ್ ಗುಡುವ ಸದ್ದು ಆಗೋಮ್ಮೆ ಈಗೋಮ್ಮೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.