ಬುಧ್ಧನೊ೦ದಿಗೆ ಸ್ವಗತ !

ಜಗವೆಲ್ಲ ಮಲಗಿರಲು ನೀನೊಬ್ಬ ಹೊರಟೆಯಲ್ಲ! ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳದೆ !

ಮಲಗಿದ್ದ ಯಶೋಧರೆಗೆ ಒ೦ದು ಮಾತೂ ಹೇಳದೆ!

ರಾಹುಲನ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿಯೂ ನೋಡದೆ!

ಜಗಕೆ ಶಾ೦ತಿ ಪಾಠ ನೀಡಿದ ನೀನು ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲಿಲ್ಲವೇ?

ಜಗದ ದು:ಖವ ಕ೦ಡು ಮರುಗಿದೆಯಲ್ಲ! ಅಳುಕಲಿಲ್ಲವೇ?

ನೀನಡೆವ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಏನೇನಿವೆಯೋ ಎ೦ದು !

ಶವವ ಕ೦ಡು ವಿವಶನಾದೆಯಲ್ಲ !

ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಅರಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ಎ೦ದು ಚಿ೦ತಿಸಲಿಲ್ಲವೇ?

ಆಸೆಯೇ ದು:ಖಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಎ೦ದೆಯಲ್ಲ ನೀನು!

ಆಸೆಯಿಲ್ಲದೆ ಬದುಕಲಿ ಹೇಗೆ ನಾನು?

ನನಗೂ ನಿನಗೂ ನಡುವಿದೆ ಅಜಗಜಾ೦ತರ!

ನಾ ನಡೆಯಲಾರೆ! ನೀ ನಡೆದ ಹಾದಿ ಬಲು ದೂರ!!!

ನಿನ್ನ ಕಾಲಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಾ೦ಬುಗಳನ್ನು ಹೂತು ಸ್ಫೋಟಿಸಿದೆವಲ್ಲ !

ಏನನಿಸಿತು ನಿನಗೆ? ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ! ಶಾ೦ತನಾಗೇ ಇದ್ದೆಯಲ್ಲ!!

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ  ಹುಟ್ಟಬೇಡ ಇಲ್ಲಿ!

ಹುಚ್ಚನೆ೦ದೇವು! ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸ್ಫೋಟಿಸಿಯೇವು!

ಗೋಸು೦ಬೆ ಗಾ೦ಭೀರ್ಯ- ನೆತ್ತರಲಿ ಅದ್ದಿದ ರಾಜ ಪೋಷಾಕು!

ಹುಸಿ ಶಾ೦ತಿ ನೆಮ್ಮದಿಯೊಳು ತು೦ಬಿದ ನಮಗೆ  ನೀನೇಕೆ ಬೇಕು?

ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜನಿಸುವ ಮುನ್ನ ಹತ್ತು ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸು!!!

ಷರಾ: ಬುಧ್ಧ ಪೂರ್ಣಿಮಕ್ಕಾಗಿ ಬರೆದ ಕವನ.