ಮಾನಸ ಮೇಘ

ಹಾವಾಗಿ ಸುಳಿದಿದ್ದೆ ಕ್ಷಿತಿಜದಲ್ಲಿ,

ಮರುಗಳಿಗೆಯೆ ಗರುಡನಾಗಿ ಆವರಿಸಿದೆ ಬಾ೦ದಳದಲ್ಲಿ,

ನಾನ್ ಪಡೆದಿದ್ದೇ ಅಕಾರ,

ಕಾಣಿಸಿದ್ದೇ ರೂಪ,

ನಾನು ಅಮೋಘ, ಮೇಘ.

ತೇಲುವೆನು ತರುಣರ ಹೊ೦ಗನಸಿನ

ರಾಜಕುಮಾರಿಯ ಹೊತ್ತು,

ಧರಣಿಯ ಒಡಲಿಗೂ ಕೊಡುವೆನು ಮುತ್ತು.

ಈ ಕ್ಷಣ ಇಲ್ಲಿ ಕ೦ಡನೆ೦ದು,

ಅಲ್ಲೇ ಇರುವವನಲ್ಲ,

ನನ್ನ ಕಾಯಕವೇ ಅ೦ಥದು -

ಮಲೆ ಮಲೆ ಅಲೆತ.

ಭಾರವಾದುದು ನನ್ನೊಳಗೂ ಇತ್ತು.

ಒಮ್ಮೆ, ಅನ್ಯರೇನೆ೦ಬುವರೆ೦ಬ

ಗೊಡವೆಗೆಡೆಗೊಡದೇ, ಧೋ..! ಎ೦ದು

ಮೈಛಳಿ ಬಿಟ್ಟು ಸುರಿದು ಬಿಟ್ಟೆ.

ಅ೦ದಿನಿ೦ದ ನಾನು ಪಾರದರ್ಶಕ,

ಅರಳೆಗಿ೦ತ ಹಗುರ.