ಇರವು

ಇರವು

ನಿನ್ನಿರವು ಹಗಲಿರುಳೂ
ಮರೆಯಿಸಿತು ಇನ್ನೆಲ್ಲವನೂ
ನನ್ನ ಯೋಚನೆಯೆಲ್ಲಾ ಬತ್ತಿಹೋಯಿತು

ಮಾತಿರದ ಮೌನದ ಹಿಂದೆ
ಅಡಗಿದ್ದ ನೋವನು ಮರೆಸಿ
ಮುಗ್ಧ ತುಟಿಗಳ ನಡುವೆ ನಗೆಯ ತಂದಿತು

ಕಾರಣವ ಅರಿತೂ
ಗುಟ್ಟು ಕಾಪಿಡುವಾಗ
ಅರಿತು ಅರಿಯದ ನೋವು ನನ್ನದಾಯಿತು

ನೆರಳ ಕಾಣದೆ ನೀನು
ಮರಗಳನ್ನರಸಿರಲು
ಹಗಲ ಬೆಳಕಿನ ಮುಂದೆ ಮಾಯವಾದೆನು

ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸ ಎರಕದಲಿ
ಎರೆದಿರುವ ಬಣ್ಣವದು
ಉಗುರು-ತುಟಿಗಳ ಮೇರೇ ದಾಟಿಹೋಯಿತು

ನಿನ್ನಿರವನ್ನರಿಯಿಸುವಂಥ
ಆ ಮಧುರ ಕ್ಷಣಗಳಲಿ
ಎದೆಯ ಬಯಕೆಯ ಗಾನ ಲೀನವಾಯಿತು

ದಟ್ಟ ಕಾಡಿನ ನಡುವೆ
ಸುರಿವ ಅಬ್ಬಿಯ ನಡುವೆ
ನಿನ್ನ ಪಟಲವ ಕಂಡು ಮೂಕನಾದೆನು

ಕಾಡಿನಾ ಲತೆಗಳಲ್ಲೂ
ಬೆಳೆದಿದ್ದ ಮರಗಳಲ್ಲೂ
ನಿನ್ನ ಮಾರೊಡಲನ್ನು ಕಂಡು ಬೆರಗುಗೊಂಡೆನು

ನೀನಿರದ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ
ಒಬ್ಬೊಂಟಿಯಾಗಿರಲು
ಒಡಲ ಬೇಗೆಯಲಿದ್ದೇ ಕರಗಿಹೋದೆನು

ಕರ್ಷಣದ ಬಲವ
ಮೊದಲು ಅರಿತವರಾರೋ
ನಿನ್ನ ಕರ್ಷಣ ಬಲದಿ ದೀನನಾದೆನು

ನಿನ್ನ ನಾನರಿಯುವ ಮುನ್ನ
ಮಿತಿಯಿರದ ಕಡಲಾಗಿದ್ದು
ನಿನ್ನನರಿತಾದ ಮೇಲೆ ಆವಿಯಾದೆನು

ನಾನೊರೆದ ಗುಟ್ಟುಗಳ
ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಸದಿರು
ನಿನ್ನ ಲೋಕದ ಇರವ ಅರಿಯಲಾರೆನು

ಕವಿತೆಯನು ಮುಗಿಸಿವ ಮುನ್ನ
ಅಂತ್ಯವನು ಬರೆಯುವ ಮುನ್ನ
ಆವಿ-ಮೋಡದ ಮೇಲೆ ತೇಲಿಹೋದೆನು

ಹೂವು ಬಾಡಿದ ಹಾಗೆ
ಬಾಡಿ ಒಣಗಿದ ಹಾಗೆ
ಈ ಎದೆಯ ಮಲರೆಂದೂ ಬಾಡಿಹೋಗದು

ಕೆಸರ ಕೊಚ್ಚೆಯಲಿ
ಅರಳುವುದು ಕಮಲ
ಈ ಮನದ ಕೊಚ್ಚೆಯಲಿ ಕವಿತೆ ಉದಿಸಿತು

ನದಿ ನಿಂತ ನೀರಲ್ಲ
ನೀನೊಮ್ಮೆ ಹೇಳಿದ ಮಾತು
ಕಾಲವಾಹದಲೆಲ್ಲೋ ಕೊಚ್ಚಿಹೋಯಿತು

ಕಣಕಣದೆ ನೀನಿರುವಾಗ
ನಿನ್ನಿರವ ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟು
ಹುಡುಕುವಾಟದ ನಡುವೆ ಕಳೆದುಹೋದೆನು