ಗಹಗಹಿಸಿದ ಮೌನ -ಲಕ್ಷ್ಮೀಕಾಂತ ಇಟ್ನಾಳ

ಗಹಗಹಿಸಿದ ಮೌನ
        - ಲಕ್ಷ್ಮೀಕಾಂತ ಇಟ್ನಾಳ

ದುಡಿದು ಹಣ್ಣಾಗಿ, ಬಳಲಿತ್ತು ಬಸುರಿ,
ಸಂತೆಯ ಸಂದಣಿಯಲ್ಲಿ ಮುಖತೂರಿ,
ಕೇಳುತ್ತ ಪುಟ್ಟ ಅಂಗಿಯ ಧಾರಣಿ, 
ಉಡಿಸಲೊಂದು ತನ್ನೊಡಲ ಕುಡಿಗೆ,
ಇವಳ ಧಾರಣಿಗೆ,‘ಪದರಿಗೆ ಬಿದ್ದಿಲ್ಲ’ ಎಂದದ್ದು 
ಕೇಳಿಯೂ ಕೇಳದಂತೆ, ಸರಿದಿದ್ದಳು ಮುಂದೆ,
ಸುಮ್ಮನೆ ಯಾಕೋ ಫಸಗಿ ಬೀಳುವ ಭಯದಿಂದ,
ಫಸಾಸುವ ಜನವೇ ಹರಡಿಹರು ದುನಿಯಾ ತುಂಬ 
ಎಂಬ ಮಾತಿಗೆ ತುಂಬ ನಂಬುಗೆ ಅವಳಿಗೆ!

ಹೊಟ್ಟೆ ಬಟ್ಟೆಯ ಕಟ್ಟಿ ಕೊನೆಗೂ 
ಕುಡಿಯೊಡೆಯದ ಕುಡಿಗೆ, ಕೊಂಡ ಅಂಗಿಯ
ಮೆಲ್ಲಗೆ ನೇವರಿಸಿ, ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ಪುಳಕಾಗಿ, 
ಹಾಕುತ್ತ ರೋಮಾಂಚನದಿ, ಮನೆಯತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ!
 
ಉನ್ಮತ್ತ ಗಂಡಿನ ಕಾಡುವ ಬೇಡಿಕೆಗೆ,
ಬೆಂಕಿ ಕೆನ್ನಾಲಿಗೆಗೆ ಮೈಯೆಲ್ಲ ತತ್ತರ, 
ಬೆಳ್ಳಿ ಮೂಡುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಅಸಾಧ್ಯ ನೋವು, 
ಬಿಗಿಹಿಡಿದ ಉಸಿರಲ್ಲಿ, ಬಸಿದ ರಕ್ತ!

ಮೂಕಮೌನದ ರಾಗದಲಿ, ಒಡಲೆಲ್ಲ ಛಿದ್ರ, 
ಹಕ್ಕಿ ತೊರೆದ ಗೂಡು! ಶೂನ್ಯ ದೃಷ್ಟಿಯ ಹಾಡು!
ಗಹಗಹಿಸಿದ ಮೌನ. 
ಹೃದಯ ಮಮಕಾರದಿ, ತುಂಬುತ್ತಲೇ ಇದೆ ಎದೆಯನ್ನು,
ಬಿರಿದೆದೆಯ ತುಂಬ ಹಾಲು!
ಕೊಡುವುದಷ್ಟೆ ಗೊತ್ತು ಅದಕೆ, ಭುವಿಯ ಹಾಗೆ!
ಹಿಂಡಿ ಹೊರತೆಗೆಯ ಬೇಕಿದೆ, ನೋವು ನೀಡಿ!

ಫಸಾಸಿದ ಇರುಳು, ಉರುಳಾಯಿತು ಕಂದಗೆ, 
ಪುಟ್ಟ ಅಂಗಿ ಮಾತ್ರ  ದೃಷ್ಟಿ ನೆಟ್ಟು ನೋಡುತ್ತಿದೆ,
ಕಿಸಾಗೌತಮಿಯ ಸಾವಿಲ್ಲದ ಸಾಸಿವೆಯ
ಮನೆ ಮನೆಯ ಕಥೆಯ ವ್ಯಥೆಗೆ!