' ಬದುಕಿನ ದಿವ್ಯ ಕ್ಷಣ '

ಸಾವು

ಬದುಕಿನ ಒಂದು ದಿವ್ಯ ಕ್ಷಣ

ಅದು ದೊಡ್ಡವ ಸಣ್ಣವ

ಬಡವ ಬಲ್ಲಿದ ಆ ಜಾತಿ ಈ ಜಾತಿ

ಆ ದೇಶದವ ಈ ದೇಶದವ

ಜ್ಞಾನಿ ಅಜ್ಞಾನಿ ಎನ್ನುವ ಬೇಧ ಅದಕಿಲ್ಲ

ಅವರು ಯಾರೆ ಇರಲಿ

ಜವರಾಯ ಬಂದೆರಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾನೆ ಆತ

ಜೀವಾತ್ಮಗಳನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸುತ್ತಾನೆ

ಹೀಗಾಗಿ ಅದೊಂದು ‘ದಿವ್ಯ ಕ್ಷಣ’

ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ

ಕೊಲೆ ಅಪಘಾತದ ಸಾವು ಅದು

ಯಾವ ಸಾವೆ ಇರಲಿ ಅದು

ಶೂನ್ಯವನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವಂತಹುದು

ಆದರೆ ದೈನಂದಿನ ಬದುಕು !

ಆ ಶೂನ್ಯವನು ತುಂಬುತ್ತ

ಸಾಗುವಂತಹುದು

ಸಜ್ಜನರ ಸಾವು

ಒಂದು ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟ

ಆ ಸಾವಿನ

ನಿರ್ವಾತವನು ತುಂಬುವುದು ಕಷ್ಟ

ಆದರೆ ದುಷ್ಟರ ಸಾವಿನ ನಿರ್ವಾತ

ಬಹು ಬೇಗ ತುಂಬಿ ಬಿಡುತ್ತೆ

ಸಾವಿಗೆ ಯಾವುದೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ

ಅದು ಬದುಕಿನ ನಿರಂತರತೆಗೆ

ವ್ಯತ್ಯಾಸವನು  ತಂದೊಡ್ಡುವಂತಹುದು

ನಮ್ಮ ಅವಲಂಬಿತರು

ಗತಿಸಿ ಹೋದಾಗ ಒಂದು ತರಹದ

ಮಂಕು ಆವರಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ

ನಾವೂ ಸತ್ತು ಹೋಗಿ ಬಿಡೋಣವೆ

ಎಂಬ ಭಾವ ಸುಳಿದು

ಯಾತನೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುತ್ತೆ

ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣಗಳು ಹಲವು ವಿಧ

ಅದಕೆ ವಯೋಬೇಧ ಲಿಂಗಬೇಧ

ವರ್ಣಬೇಧ ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ

ಕಾಲವೆಂಬುದು ಸಾವಿನ ದುಃಖದ

ಪರಮೌಷಧಿ

ಭಾವ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ

ಸಾವು ಒಂದು ಮರೆಯಲಾಗದ

ಆಘಾತ ! ಆದರೆ ನಿರ್ಭಾವುಕ ಕ್ರಮೇಣ

ಆ ನೋವಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದು

ಬದುಕಿಗೆ ಹೊಂದಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಸುಖ

ದುಃಖಗಳೆರಡೂ ಆ-ಜನ್ಮ ಬಂಧುಗಳು

ಜನನ ಸಾವಿನ ದುಃಖವನ್ನು

ಮರೆಸಿ ಬಿಡುತ್ತೆ ಸಾವು

ಜೀವನದ ನಶ್ವರತೆಯ ದರ್ಶನ

ಮಾಡಿಸುತ್ತೆ ಬದುಕು ಜನನ ಮರಣಗಳ

ಒಂದು ನಿರಂತರ ‘ಜೀವನ ಚಕ್ರ’

ಜೀವನದ ನಶ್ವರತೆಯ ಅರಿವಿದ್ದೂ

ಮನುಷ್ಯ ನಾನು ನನ್ನದು ಎನ್ನುವ

ಅಹಂನಲ್ಲಿಯೆ ಬದುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಾನೆ

ಇದೊಂದು ಜೀವನ್ಮುಖಿ ಧೋರಣೆ

ಉತ್ಸಾಹ ಬದುಕಿನ ಧೋರಣೆಯಾಗಬೇಕು

ಆಗ ಮಾತ್ರ ಅದು ಸಹನೀಯ

ವಯಸ್ಸು ಆದಂತೆ ಮನಸು

ಮಾಗಿದಂತೆ ಯೌವನ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿದಂತೆ

ಬದುಕಿನ ಜಿಜ್ಞಾಶೆ ಕಾಡ ತೊಡಗುತ್ತೆ

ಯಾಕೆ ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ !

ಇದು ಸಾವಿನ ಭಯದಿಂದ

ಹುಟ್ಟಿದ ವೇದಾಂತವೆ ? ಅದು

ಬದುಕಿನ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಜೊತೆಗೆ

ಜೀವನಾನುಭವ ಕೂಡ ಅದು

ಕೊಡಮಾಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ

ಜೀವನದ ಊರುಗೋಲು !

ಜೀವಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು

ಋತುವೂ ಮಹಾನ್ ಋತುವೆ

ಒಂದೊಂದು ಚಣವೂ

ದಿವ್ಯಾನುಭೂತಿಯ ಚಣ !

ಆವರಿಸುವ ವಯಸ್ಸು

ದೇಹಕ್ಕೆ ಹೊರತು ಮನಸಿಗಲ್ಲ

ಸಾವು ತನ್ನ ಕಪ್ಪು ಚಾದರವನ್ನು

ಹರಡುವ ಚಣದ ವರೆಗೂ

ಸಂತಸದಿಂದ ಬದುಕಿ ಬಿಡಬೇಕು

ಯಾಕೆಂದರೆ ಜೀವನ ನಶ್ವರವಾದರೂ

ಬದುಕಿನಲಿ ಬರುವ

ಒಂದೊಂದು ಕ್ಷಣವೂ ದಿವ್ಯ ಕ್ಷಣ !

        ***

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ : ಗೂಗಲ್ ಇಮೇಜ್ ನಿಂದ