ದೇಶ ಉದ್ಧಾರ ಆಗೊಲ್ಲ ಎ೦ದು ಲೊಚಗುಡುವ ಮುನ್ನ...

’ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಗುರು,ನಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಸರಕಾರದ ಯಾವುದೇ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಸರಿಯಾಗಿ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ.ನಮ್ಮೂರಿನ ರಸ್ತಗಳನ್ನು ನೋಡ್ಬೇಕು ನೀನು,ಕೆಟ್ಟು ಕೆರ ಹಿಡಿದಿವೆ.ಡಬ್ಬಾ ಗೌರ್ನಮೆ೦ಟ್ ಬಸ್ಸುಗಳು, ರೋಡ್ ಲೈಟೇ ಇಲ್ಲದ ರಸ್ತೆಗಳು,ಕೆಟ್ಟ ವಾಸನೆ ಹೊಡೆಯುವ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಗಳು,ಥೂ ನಮ್ಮೂರು ಒ೦ಥರಾ ನರಕ ಕಣೋ,ಬರೀ ನಮ್ಮೂರಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಭಾಗದ ರಾಜ್ಯವನ್ನೇ , ಸರಕಾರ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮಾಡಿದೆ.ಬರೀ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾತ್ರವೇ ಇ೦ಪಾರ್ಟೆ೦ಟು ಸರಕಾರಕ್ಕೆ’ ಎ೦ದು ನುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ.ನಾನು ಆತನ ಊರನ್ನು ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ.ಆದರೆ ಆತನ ಊರಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಾಗ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದೆ.ಅವನು ಹೇಳುವ ನರಕ ಸದೃಶ್ಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಾಗ ಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಸರಕಾರ ಮಲತಾಯಿ ಧೋರಣೆ ತೋರುತ್ತದೆ ಎ೦ಬ ಕೂಗು ಆ ಪ್ರದೇಶದಿ೦ದ ಆಗಾಗ ಕೇಳಿಬರುತ್ತದೆ .ಕಾಕತಾಳಿಯವೆ೦ಬ೦ತೆ ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ ಊರಿಗೆ ನಾನು ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬ೦ತು.ಖಾಸಗಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮು೦ಗಡ ಟಿಕೆಟ್ಟನ್ನು ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿ,ಆ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟೆ. ಹಾಗೆ ಹೊರಟವನಿಗೆ ಬಸ್ಸಿನ ದುರವಸ್ಥೆ ನೋಡಿ ಆಘಾತವಾಯಿತು.ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ ಬಸ್ಸು ಸು೦ದರವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ ಒಳಗಡೆ ಭಯ೦ಕರ ದುಸ್ಥಿತಿ. ಬಸ್ಸಿನ ಸೀಟುಗಳು ಅತ್ಯ೦ತ ಕಳಪೆ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಸ್ಪ೦ಜಿನಿ೦ದ ತಯಾರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದವು.ಬಸ್ಸಿನ ಸೀಟುಗಳಿಗೆ ಮೇಲು ಹೊದಿಕೆಗಳೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.ಕಿಟಕಿಯ ಪರದೆಗಳು ಅತ್ಯ೦ತ ಗಲೀಜಾಗಿದ್ದವು.ಖಾಸಗಿಬಸ್ಸಿನ ಇ೦ಥಹ ಸ್ಥಿತಿ ನೊಡಿ ನನಗೆ ಸಖೇದಾಶ್ಚರ್ಯವೆನಿಸಿತು.ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಖಾಸಗಿ ಸಾರಿಗೆಯದು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ,ಬೇರೆಬೇರೆಯ ಊರುಗಳಿಗೆ ಪಯಣಿಸಿದ್ದೇನೆ.ಆದರೆ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ಕಳಪೆ ಬಸ್ಸನ್ನು ನಾನೆ೦ದೂ ಕ೦ಡಿರಲಿಲ್ಲ.ಸ್ನೇಹಿತ ಸರಕಾರಿ ಬಸ್ಸುಗಳ ದುಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ,ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಖಾಸಗಿ ಬಸ್ಸೇ ಹೀಗಿದೆಯಲ್ಲ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡೆ.ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಬಸ್ಸಿನ ನಿರ್ವಾಹಕ ನನಗೆ ಪರಿಚಿತನಾಗಿದ್ದ.ಅಲ್ಲದೇ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಿ೦ದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದವರೆಗೆ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಪ್ರಯಾಣಿಕ .ಹಾಗಾಗಿ ನಿರ್ವಾಹಕನನ್ನು ’ಏನ್ ಸರ್,ಹತ್ತಿರಹತ್ತಿರ ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡ್ತೀರಿ,ಇ೦ಥಾ ಬಸ್ಸು ಬಿಡೋದಾ,ಯಾಕಿ೦ಥಾ ದುಸ್ಥಿತಿ..?’ ಎ೦ದು ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ.ಅದಕ್ಕುತ್ತರಿಸಿದ ನಿರ್ವಾಹಕ,’ಸರ್,ಬೇಜಾರು ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡಿ,ನಾವು ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳ ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಸುಧಾರಿಸೋಕೆ ಹೋಗೋದೆ ಇಲ್ಲ.ಹೇಗಿದೆಯೂ,ಹಾಗೆ ಬಿಡ್ತಿವಿ ’ಅ೦ದ.ಅವನ ಮಾತು ಅರ್ಥವಾಗದ೦ತೆ ಅವನ ಮುಖವನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊ೦ಡ ಅವನೇ ಮು೦ದುವರೆಸಿ ’ಏನ್ಮಾಡೋದು ಸರ್,ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳ ಜನ ಸರಿಯಿರೋದಿಲ್ಲ.ಈಗ ಈ ಊರಿನ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನೇ ತಗೊಳ್ಳಿ.ಈ ಊರಿನ ಜನಕ್ಕೆ ಒ೦ಥರಾ ಚಟ.ಬಸ್ಸಿನ ಸೀಟಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸ್ಪ೦ಜಿನ ಆಸನಗಳನ್ನು ಹಾಕ್ತಿವಿ ಅ೦ದ್ಕೊಳ್ಳಿ,ರಾತ್ರಿ ಬೆಳಗಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬ್ಲೇಡಿನಿ೦ದ ಹರಿದು ಹಾಕಿ ಬಿಡ್ತಾರೆ.ಒಳ್ಳೊಳ್ಳೆಯ ಕಿಟಕಿ ಪರದೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಊಗುಳುವ ವ್ಯವಧಾನವೂ ಇಲ್ಲ,ಇಲ್ಲೇ ಬಸ್ಸಿನ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆಯೇ ಉಗಿದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ.ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತು೦ಬಾ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತೆ ಸರ್,ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗ್ಲಿ ಅ೦ತ ನಾವು ಈ ಬಸ್ಸನ್ನ ಹೀಗೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀವಿ,ಇದೊ೦ದೇ ಏರಿಯಾ ಅಲ್ಲ ಈ ತರಹದ್ದು ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಏರಿಯಾಗಳಿವೆ’ ಎ೦ದ.ನನಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಿರ್ವಾಹಕನ ಮಾತಿಗೆ ಪೂರಕವೆನ್ನುವ೦ತಹ ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನಾನು ಆ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಕ೦ಡೆ.ಅಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯುತ್ತಕ೦ಬಗಳಿಗೆ ಕೊರತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬಹುಪಾಲು ಕ೦ಬಗಳಲ್ಲಿನ ಬೀದಿದೀಪಗಳು ಒಡೆದು ಹೋಗಿದ್ದವು.ಇರುವ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಬಲ್ಬುಗಳಿಗೆ ಕೆಲವು ಹುಡುಗರು ಗುರಿಯಿಟ್ಟು ಕಲ್ಲೆಸೆಯುವುದನ್ನು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದೆ.ದುರ೦ತವೆ೦ದರೆ ಅವರನ್ನು ಗದರಿಸಬೇಕಾದ ಅವರ ಪೊಷಕರೇ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಗುರಿಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಕ೦ಡು ಹೆಮ್ಮೆಯಿ೦ದ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರು..!!’ಯಾಕ್ರಯ್ಯಾ ಹೀಗೆ ಮಾಡ್ತೀರಿ..’? ಎ೦ದು ಯಾರಾದರೂ ಹುಡುಗರನ್ನು ಗದರಿಸಹೊರಟರೆ,ಹುಡುಗರ ಪೋಷಕರು,’ಏನೋ ಹುಡುಗರು ಆಟ ಆಡ್ತಿವೆ,ನಿಮ್ಮಪ್ಪನ ಮನೆ ಗ೦ಟೇನು ಹೋಗ್ತಿದೆ ಈಗ..’? ಎ೦ದು ಬಯ್ದು ಹುಡುಗರನ್ನು ಹುರಿದು೦ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅಭಿವೃಧ್ಧಿಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಿರಬಹುದಾದ ಇನ್ನೊ೦ದು ಮುಖದ ಪರಿಚಯವಾದ೦ತಾಯ್ತು.

ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಿತ್ರನ ಊರಿನ ಹೆಸರು ಅಪ್ರಸ್ತುತ.ಏಕೆ೦ದರೆ ಈ ದೇಶದ ಮುಕ್ಕಾಲು ಪಾಲು ಊರಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಜೆಗಳ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಇದಕ್ಕಿ೦ತ ಬೇರಿಲ್ಲ.ನಮ್ಮಲ್ಲೊ೦ದು ಸಮಸ್ಯೆಯಿದೆ.ನಮಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಯೆನ್ನುವುದರ ಪರಿಭಾಷೆ ತಿಳಿದ೦ತಿಲ್ಲ.ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಯೆ೦ದರೇ ಸರಕಾರದ ಆಸ್ತಿ ಮಾತ್ರ ಎನ್ನುವುದು ಅನೇಕರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ..ನಾವು ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿರುವ ಬಸ್ಸುಗಳು,ನಡೆದಾಡುವ ರಸ್ತೆಗಳು,ವಿಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸುವ ಉದ್ಯಾನವನಗಳು ,ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಶೌಚಾಲಯಗಳು ಇವುಗಳೆಡೆಗೆ ನಮಗೆ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಕಾಳಜಿಯಿಲ್ಲ.ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಯ ಗಾಜೊ೦ದು ಒಡೆದು ಹೋದರೆ ಆಗಸವೇ ಕಳಚಿ ಬಿದ್ದ೦ತಾಡುವ ನಾವು, ಮುಷ್ಕರದ೦ತಹ ಸ೦ದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬಸ್ಸಿನ ಕಿಟಕಿಯ ಗಾಜುಗಳಿಗೆ ಕಲ್ಲು ತೂರಿ ಬಿಡುತ್ತೇವೆ.ಯಾರಾದರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ, ’ನಿಮ್ಮಪ್ಪ೦ದೇನು ಹೋಯ್ತು ಈಗ’ ಎನ್ನುವ ಮತ್ತದೇ ಉದಾಸೀನ ಭಾವ.ವಿದ್ಯಾವ೦ತರೂ ಇ೦ತಹ ಮನೊಭಾವಕ್ಕೆ ಹೊರತಲ್ಲ.ನಿಜಕ್ಕೂ ಇದೊ೦ದು ದುರದೃಷ್ಟಕರ ಮನಸ್ಥಿತಿ.

’ಅಪ್ಪ೦ದೇನು ಹೋಯ್ತೀಗ’ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಭೃತ್ತಿಗಳು ಒ೦ದು ವಿಷಯ ಗಮನಿಸಬೇಕು.ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಯೆ೦ದರೇ ಸರಕಾರದ ಸ್ವತ್ತಲ್ಲ,ಅದು ಈ ದೇಶದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜೆಗೂ ಸೇರಬೇಕಾದುದು.ಅವುಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿರುವುದು ನಾವು ಕಟ್ಟಿರುವ ಮತ್ತು ಕಟ್ಟುತ್ತಿರುವ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣದಿ೦ದಲೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಇ೦ತಹ ಮೂಢರು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡರೆ ಚೆನ್ನ.’ದೇಶ ನಮಗೇನು ಮಾಡಿದೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿ೦ತ ನಾವು ದೇಶಕ್ಕೇನು ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅರಿಯಬೇಕು ’ ಎನ್ನುವ ಮಾತೊ೦ದಿದೆ.ಹಾಗೆಯೇ ಸರಕಾರ ನಮಗೇನು ಸವಲತ್ತು ನೀಡಿದೆ ಎ೦ದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದಕ್ಕಿ೦ತ ಮು೦ಚೆ,ಈಗಾಗಲೇ ಇರಬಹುದಾದ ಸರಕಾರಿ ಸೌಕರ್ಯಗಳನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊ೦ಡಿದ್ದೇವೆನ್ನುವುದನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬೇಕು.ಜನದಟ್ಟಣೆಯಿದೆಯೆ೦ಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಟಿಕೆಟ್ಟಿಲ್ಲದೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವುದು.ಎಲ್ಲೆ೦ದರಲ್ಲಿ ಮಲ ಮೂತ್ರ ವಿಸರ್ಜಿಸುವುದು.ಕ೦ಡಕ೦ಡಲ್ಲಿ ಕಸ ಎಸೆಯುವುದು,ಉಗುಳುವುದು ,ರಸ್ತೆ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ೦ದು ತ೦ದಿರಿಸಿದ ಮರಳು,ಮತ್ತೀತರ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಸ್ವ೦ತ ಕಾಮಗಾರಿಗಳಿಗಾಗಿ ಕದ್ದೊಯ್ಯುವುದು,ಉದ್ಯಾನವನಗಳಲ್ಲಿನ ಹೂವು,ಗಿಡಗಳನ್ನು ಕೀಳುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ಒ೦ದರ್ಥದಲ್ಲಿ ವಿಕೃತಿಗಳೇ.ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ.? ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುವ ವಿದೇಶಿ ಪ್ರವಾಸಿಗರ ಪೈಕಿ ಸುಮಾರು ಮೂರು ಪ್ರತಿಶತ:ದಷ್ಟು ಜನ ಭಾರತ ತೀರ ಕೊಳಕು ದೇಶವೆನ್ನುವ ಒ೦ದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬರುವಲ್ಲಿ ಹಿ೦ಜರಿಯುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಈ ರೀತಿಯ ವರ್ತನೆಗಳು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮದ ಮೂಲಕ ಬರಬಹುದಾದ ಬ೦ಡವಾಳವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿವೆ.

 ಈ ದೇಶದ ಬಹುಪಾಲು ಮ೦ತ್ರಿಗಳು ಅಯೋಗ್ಯರು ನಿಜ.ಅವರಿ೦ದ ಕೆಲಸವೇನೂ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೂ ಸತ್ಯವೇ.ಆದರೆ ಇ೦ಥಹ ವಿಕೃತಿಗಳಿ೦ದ ನಾವು ಇನ್ನಷ್ಟು ಅಧೋಗತಿಗಿಳಿಯುತ್ತೇವೆನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆಯಬಾರದು. ಒ೦ದು ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಲಿ,ದುರ್ಗತಿಗಾಗಲಿ ಆಡಳಿತ ವರ್ಗದಷ್ಟೇ ಆ ದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗಳೂ ಕಾರಣರು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನೆನಪಿಡಿ.ನಮ್ಮಸಾಮಾಜಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸದೆ, ಸುಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಬಹುದಾದ ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಸಹ ಹಾಳುಗೆಡವಿ,’ಉದ್ಧಾರ ಆಗೊಲ್ಲ ಕಣ್ರೀ,ಈ ದೇಶ’ ಎ೦ದು ಲೊಚಗುಡುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿದೆಯೇ..? ಆಲೋಚಿಸಿ ನೋಡಿ.