ತ೦ಗಾಳಿ ಸೂಸುತ್ತಿತ್ತು ನನ್ನ ನಿಟ್ಟುಸಿರು...

ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ಅವಳು ದಿಟ್ಟಿಸಿದಾಗ

ನನ್ನ ಕಣ್ಣೋಟ ಬೇರೆಡೆಗೆ ಹರಿಸಿದ್ದೆ.

ಗದ್ದ ಹಿಡಿದು ನನ್ನ ಮೊಗ ತನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುವಿ

ಮುಸಿ ಮುಸಿ ನಕ್ಕಿದ್ದಳು ದಿಟ್ಟೆ.

ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಾಗ ನನ್ನ ತೋಳನ್ನು

ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಬಾಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಪ್ರತಿ ಸಾರಿ ನಾ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೆತ್ನಿಸಿದಾಗ,

"ನನಗಿಲ್ಲದ ಆತ೦ಕ ನಿನಗೇನು?" ಎ೦ದು

ಮೊಗವೆಲ್ಲ ಕಣ್ಣಾಗಿಸಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು.

"ನೀನೋ... ಮಹಲಿನ ಉಪ್ಪರಿಗೆಯವಳು,

ನಾನು... ಹಳ್ಳದ ಪಕ್ಕದ ಗುಡಿಸಲಿನವ,

ಒ೦ದು ಗಳಿಗೆಗೆ ಬೆಸೆದ ಈ ಪ್ರೀತಿ,

ಮು೦ದೆ ಹೇಗೋ...?"ಎ೦ದು ನಾ ಕಳವಳಗೊ೦ಡಾಗ,

ತನ್ನ ನಲಿಯುವ ಮು೦ಗುರುಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ,

"ಇದು ಮಹಲಲ್ಲೂ ಗುಡಿಸಲಲ್ಲೂ ಹೀಗೆಯೇ..."

ಎ೦ದು ನಸುನಗುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಅಗೆಲ್ಲ, ತ೦ಗಾಳಿ ಸೂಸುತ್ತಿತ್ತು ನನ್ನ ನಿಟ್ಟುಸಿರು.

ರೇಷಿಮೆ ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯ ನಿದ್ದೆ ತೊರೆದು,

ನನ್ನೆದೆಯ ಮೊನಚು ರೋಮಗಳಿಗೆ,

ಒ೦ದು ದಿನ ಬ೦ದು ಬಿಟ್ಟಳು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ.

ಕ೦ಡಿದ್ದ ಸು೦ದರ ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲವು ಸವಾಲಾದವು.

ಪ್ರವಾಹಕ್ಕೆದರು ಈಸಬೇಕಾಯಿತು.

ಇ೦ದು, ಬಾಳು ಉದ್ಯಾನವನವಾಗಿದೆ.

ಇಲ್ಲಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಮುಗುಳು ನಸುನಗುತ್ತಿದೆ ಘ೦ಮ್ಮೆ೦ದು.

ಇವಳ೦ತೆಯೇ.., ಇವಳ ಜೊತೆ.