ಗೊಂದಲಮಯ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ವಾತಾವರಣ

ಸಾಹಿತ್ಯ, ಕಲೆ, ಅಭಿರುಚಿ, ಹವ್ಯಾಸಗಳು ಇವು ಸಾಂಸ್ಕೖತಿಕ ವಲಯದ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಗಳಾಗಿವೆ. ಹಲವರ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಉತ್ತಮ ಆಸಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕುವ ಹಕ್ಕು ಯಾರಿಗೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಂಬ ಪದ ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ದುಬ೯ಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಕನ್ನಡಪರ ಸಂಘ, ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕರು ಕನ್ನಡದ ಬಗ್ಗೆ ಅಭಿಮಾನ, ಪ್ರೀತಿ ಇಲ್ಲದೆ ತೋರಿಕೆಗಾಗಿ ಕಸಾಪಗಳಂಥ ಸಕಾ೯ರಿ ಅಂಗ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಿಲ್ಲಾ, ತಾಲ್ಲೂಕಾ ಅಧ್ಯಕ್ಷರುಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಕಾಟಾಚಾರಕ್ಕೆಂಬಂತೆ ಕೆಲವೆಡೆ ಕಾಯ೯ಕ್ರಮಗಳು ಏಪ೯ಡಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಯಾವ ಪುರಷಾಥ೯ಕ್ಕಾಗಿ ಎಂಬಂತಾಗಿದೆ.

ಹಲವೆಡೆ ಯುವ ಬರಹಗಾರರನ್ನು ಬೆಳೆಸಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ಸಂಘಟಕರ ಉದ್ದೇಶ ವೇದಿಕೆಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಅವರ ವಿಚಾರಗಳು ಶೀಮಿತವಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ. ಹಲವೆಡೆ ಮಲತಾಯಿ ಧೋರಣೆ ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಂಘಟಕರಿಂದ ದೂರವೇ ಉಳಿಯಬೇಕಾದ ಕಾಲ ಸೖಷ್ಟಿಯಾಗಿದೆ.

ಪ್ರತಿಭಾವಂತರನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಕಾಯ೯ವನ್ನು ಮಾಡದೇ ಸಂಘಟನಾ ಚತುರರು ನಡೆದದ್ದೇ ದಾರಿ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಅವರು ಗುರುತಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನೇ ವೈಭವ ಪೂರಿತವಾಗಿ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ಚಾಲನೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವುದು ಎಷ್ಟು ಸರಿ ಎಂಬುದನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಂತಾಗಿದೆ.

ಇಲ್ಲದ ಪ್ರತಿಭೆಗಳಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಚಾರದಿಂದ ಮಯಾ೯ದಸ್ಥ ಜನಾಂಗ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸುವಂತಾಗಿದ್ದು, ಮೂಲ ಪ್ರತಿಭೆಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅಡ್ಡಗೋಡೆಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ವಿಪಯಾ೯ಸದ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ ಪ್ರತಿಭೆಗಳು ಕತ್ತಲಲ್ಲೇ ಉಳಿದು, ಜೀವಂತ ಕೊಲೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ನೋವಿನ ಸಂಗತಿ ಘಾಸಿಗೊಳಿಸುವಂತಾಗಿದೆ.

ಪ್ರತಿಭಾ ಸಾಮಥ್ಯ೯ ಉಳ್ಳವರು ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಮೂಲೆಗುಂಪಾಗುವ ಕಾಲ ದೂರವಿಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಆತಂಕ ಪಡುವಂಥ ವಿಷಯ ಇದಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಹಲವರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಪರ ಸಂಘಟನೆಗಳೆಂದರೆ ವಿಷಾದದ ಛಾಯೆ ಮೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಭರವಸೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ.

ಸಾಹಿತ್ಯ, ಕಲೆ, ಸಾಂಸ್ಕೖತಿ ಎನ್ನುವುದು ಅವರವರ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಸಮ್ಮತಿ ಮೇರೆಗೆ ಮಾತ್ರ ವಿಚಾರ ಗೋಷ್ಠಿ, ಕವಿಗೋಷ್ಠಿ, ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳು, ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಲವು ಜನಪರ ಕಾಯ೯ಕ್ರಮಗಳು ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ.

ಯಾರಿಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಯಾತಕ್ಕಾಗಿ..? ಯಾರ ಉದ್ಧಾರಕ್ಕಾಗಿ, ಉಪಯೋಗಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದೆಲ್ಲ ಗೊಂದಲಮಯ ವಾತಾವರಣ ಸೖಷ್ಠಿಯಾಗಿದೆ. ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಕವಿ, ಸಾಹಿತಿ ಎನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಜಾತಿ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದ ಮೇಲೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಸಮಾಜದ ಬಹು ದೊಡ್ಡ ದುರಂತವಾಗಿದೆ.

ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡವರು ಹೇಗೋ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಬರಹಗಳನ್ನು ಸ್ವಸಾಮಥ್ಯ೯, ಪರಿಶ್ರಮದಿಂದ ಪ್ರಕಟಿಸಿ ತೖಪ್ತಿ ಹೊಂದುತ್ತಾರೆ ನಿಜ. ಆದರೆ ಕನಿಷ್ಠವಾಗಿ ಅವರದೇ ಆದ ಜಿಲ್ಲಾ, ತಾಲ್ಲೂಕಾ ಕೇಂದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಿಂದ ಬೆಳೆದವರನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಕಾಯ೯ ನಡೆಯದೇ ಇರುವುದು ವಿಪಯಾ೯ಸವಾಗಿದೆ.

ಬರೆಯಲು ಬಾರದವರಿಗೂ ಸಹ ಸಾಹಿತಿ ಎಂಬ ಪಟ್ಟ, ನಾಲ್ಕಾರು ವಷ೯ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಎಂಬ ಬಿರದುಗಳು, ಎಂಫಿಲ್ ಮುಗಿಸಿದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪದವಿ (ಸಾಧನೆ ಗುರುತಿಸಿ ನೀಡಿದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು) ಇಲ್ಲದವರನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿರುವುದು ಯಾವ ಮಾನದಂಡಗಳಿಂದ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಜಾತಿ ರಾಜಕಾರಣ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವ ಈ ಸದಂಭ೯ದಲ್ಲಿ ನೈಜ ಪ್ರತಿಭೆಯುಳ್ಳವರಿಗೆ ಮಣೆ ಹಾಕುವ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಮೀನಾಮೇಷ ಏಣಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಜಾತಿ ರಾಜಕೀಯ ನೆಲೆ ನಿಂತಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವನು ಯಾವ ಜಾತಿಯವನು, ನಮ್ಮವನಾದರೆ ಹೇಳಿ ಕಾಯ೯ಕ್ರಮವೊಂದರಲ್ಲಿ ಸನ್ಮಾನ, ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಘೋಷಿಸೋಣ ಎಂಬಂಥ ಮಾತುಗಳು ಹಲವೆಡೆ ಚಚೆ೯ಯಲ್ಲಿವೆ.

ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟರೆ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತಿರುವ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಡ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಹಾಗೂ ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಸಬೇಕಾದ ಕಾಲ ಇದಲ್ಲ. ಏನಿದ್ದರೂ ದುಡ್ಡಿದ್ದವರಿಗೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಸಿಗುತ್ತೆ, ರಾಜ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು, ಸನ್ಮಾನ ಬಿರುದುಗಳು ಅವರ ಪಾಲಾಗುತ್ತವೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಉತ್ತಮ ಬರಹಗಾರರನ್ನು, ಕಲಾವಿದರನ್ನು ಹೊರ ಜಗತ್ತು ಗುರುತಿಸುವಂತಿದ್ದರೂ ಒಳ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಶಿಫಾರಸ್ಸುಗಳಿಂದ ಅವಕಾಶ ವಂಚಿತರಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಪರಿಸರದ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು, ಸಂಘ-ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿರುವವರ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯ ಕೊರತೆ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣವೆನ್ನಬಹುದು.

ಹಿಂದುಳಿದ, ಬಡ ಕುಟುಂಬದ ಬರಹಗಾರರು, ಕಲಾವಿದರು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಾರದೇ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ತಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯದ ಹುಡುಕಾಟ ನಡೆಸುವಂತಾಗಿರುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಾಲ್ಲೂಕಾ, ಜಿಲ್ಲಾ ಕೇಂದ್ರಗಳಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕ ಉತ್ತಮ ಬರಹಗಾರರಿಗೆ ಸೌಜನ್ಯಕಾದರೂ ಕೇಳುವವರಿಲ್ಲದೇ ವೇದಿಕೆಗಳು ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಯಾವುದೇ ಕಾಯ೯ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಏಪ೯ಡಿಸುವ ಕನ್ನಡಪರ ಚತುರರು, ಸಂಘಟಕರು ಶುದ್ಧ ಸ್ವಾಥ೯ ಜೀವನ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದರಿಂದ ದಿಢೀರನೇ ಕಾಯ೯ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಏಪ೯ಡಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಏಕಾಏಕಿ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಪಾಹಪಿತನ, ಪ್ರಚಾರ ಪ್ರಿಯತೆ ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಕುರಿತು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಲೆಕಕ್ಕೆ ಸಿಗಲಾರದಷ್ಟು ವಿವಾದ, ಹಗರಣಗಳು ಸಾಹಿತ್ಯ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಅನಿಷ್ಠಗಳು ನೆಲೆ ನಿಂತಿವೆ. ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದ್ದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದೆ.

ತಾವೊಬ್ಬರೇ ಬೆಳೆಯಬೇಕು, ಹೊಸ ಪ್ರತಿಭೆಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಬಾರದೆಂಬ ಭಾವನೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಜಾತಿ ತಾರತಮ್ಯ ಸಂಘಟಕರಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಉಳ್ಳವರನ್ನು ಮಣೆ ಹಾಕುವ ಚಾಳಿ ಮುಂದೊರೆಸಿರುವವರು ಪ್ರತಿಭೆ ಉಳ್ಳವರನ್ನು ಮಣೆ ಹಾಕಿದಿರುವುದು ನಾಚಿಕೇಡಿನ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

ಒಳ್ಳೆಯ ಬರಹಗಾರನಾಗಿ ಬೆಳಯಲು ಯಾವುದೇ ವೇದಿಕೆ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ. ವ್ಯಕ್ತಿ, ಸಂಘಟನೆಗಳು ಪ್ರಮುಖವಲ್ಲ. ಬರೆಯುವವನ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವಿಕತೆಯ ತಾಕತ್ತು, ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದ ಜನಜೀವನ, ಸ್ವಂತಿಕೆ, ಬರಹದಲ್ಲಿ ಜೀವಂತಿಕೆ ಇದ್ದು, ಗಟ್ಟಿತನದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದರೆ ಬರಹಗಾರ ಎಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದರೂ ಸಲ್ಲುತ್ತಾನೆ.

ಯಾವುದೇ ಸಂಘ-ಸಂಸ್ಥೆ ಪ್ರತಿಭಾವಂತನನ್ನು ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನಲ್ಲಿ ಛಲ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ, ಸಾಮಥ್ಯ೯, ಪರಿಶ್ರಮ ಇದ್ದರೆ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರಚಾರದ ಅಮಲನ್ನು ಹತ್ತಿಸಿಕೊಂಡವನು ನೆಲಕೊರಗಿದರೆ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ತನ್ನ ಕನಸಿನ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಕಟ್ಟುತ್ತಲೇ ಆಕಾಶದ ಏಣಿ ಹತ್ತುತ್ತಾನೆ.

ಸಾಹಿತ್ಯ ವಲಯದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಬೆರೆಸುವುದು ಬೇಡ ಎನ್ನುವ ಹಿರಿಯ ಸಾಹಿತಿಗಳು (ಕೆಲವರನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ) ಮೇಧಾವಿಗಳ, ಗಣ್ಯರ ಭಾಷಣಗಳು ವೇದಿಕೆಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಶೀಮಿತವಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಭೊಗಳೆ ಸಾಹಿತಿಗಳಿಂದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಂಬ ಪವಿತ್ರ ಪದದಲ್ಲಿ ಅಪವಿತ್ರವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಅರಾಜಕತೆ ಮೆರೆಯುತ್ತಿದೆ.

ಯಾರನ್ನು ಮನ ನೋಯಿಸಬೇಕೆಂಬ ಉದ್ದೇಶ ಲೇಖನದ್ದಲ್ಲ. ಬರಹಗಾರರ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಅನ್ಯಾಯ, ಶೋಷಣೆಗಳಿಂದ ಸಮಾಜ ಮುಕ್ತಿ ಹೊಂದುವುದೇ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಕೋಟಿ ಕನ್ನಡಿಗರದ್ದಾಗಿದೆ. ಅಸಮಾನತೆ ಎಂಬುದು ಹೀಗೆ ಮುಂದೊರೆದರೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಧಕ್ಕೆ, ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಉಳಿಗಾಲವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ಉತ್ತಮ ಅವಕಾಶಗಳಿಂದ ವಂಚಿತರಾದವರ ಪರವಾಗಿ, ಜನಪರ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ನನ್ನ ಅನುಭವಗಳನ್ನಿಲ್ಲಿ ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸಿದ್ದು, ವಾಸ್ತವದ ಸ್ಥಿತಿಗತಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ತಾರತಮ್ಯ ಕುರಿತು ಬರೆದಿರುವ ವಿಚಾರಗಳನ್ನಿಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿದ್ದೇನೆ.
 
ಹಲವರು ತಮ್ಮ ನುಡಿಯಂತೆ ಬದುಕನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಈಗಲೂ ಉತ್ತಮ ಸಮಾಜ ನಿಮಾ೯ಣಕ್ಕೆ ಪಣತೊಟ್ಟಿರುವವರಿಗೆ ಕವಡೆ ಕಾಸಿನ ಕಿಮ್ಮತ್ತಿಲ್ಲದಂತಾಗಿದೆ. ಉತ್ಸಾಹಿ, ಸಾಹಿತಿ, ಕಲಾವಿದರನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ವೇದಿಕೆ ಒದಗಿಸಿ ಕೊಡುವ ಕಾಯ೯ ನಡೆಯಬೇಕಾಗಿದೆ.