" ನಾದ ಗಾರುಡಿಗ "

ಹೊಟ್ಟಪಾಡಿಗಾಗಿ ದುಡಿಯುವ ಈ ಮಂದಿಯ ಕರ ಕೌಶಲ್ಯ ನಿಜಕ್ಕೂ ಪ್ರಶಂಶನಿಯ. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವ ಇಂಥಹ ದುಡಿಮೆಗಾರರನ್ನು ಅನೇಕ ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ನೋಡಬಹುದು..
ಗುಲಾಬಿಬಣ್ಣದ ಬೊಂಬಾಯಿ ಮಿಠಾಯಿ ಮಾರುವ ಜನ,
ತೆಂಗಿಕಾಯಿಯ ಗೆರಟೆಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಪಿಟಿಲಿನಿಂದ ಸಿನೇಮಾಹಾಡನ್ನು ಬಾರಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುವವ.
ಬಲೂನ ಗಳನ್ನು ಉದ್ದ ಕೋಲಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಮಾರುವನನು.
ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಒಪ್ಪತ್ತಿನ ಕೂಳಿಗಾಗಿ ದುಡಿಯುವ ಈ ಮಂದಿಗೆ ನಾವು ಸಹ ಸಹಕರಿಸಿದರೆ.ಸೋಮಾರಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ ಆಗಬಹುದಲ್ಲವೆ?
ಉತ್ತಮ ಕವನ ಪಾಟೀಲರೆ,ನಮಸ್ಕಾರ.

ಪಾಟೀಲರೆ, ಇಂತಹ ಕೊಳಲು, ಕಾಮತರು ಹೇಳಿದ ತೆಂಗಿನ ಕಾಯಿ ಗೆರಟೆಯ ಪಿಟೀಲು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ, (ಹಾಗೇ ನಂತರ ದೊಡ್ಡವನಾದ ಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಕೊಡಿಸಿದ್ದೆ). ಅವನು ಕೊಟ್ಟ ಕೊಳಲಲ್ಲಿ ಸ್ವರ ಬಾರದೇ, ಅವನು ಬಾರಿಸಿದ ಕೊಳಲೇ ಕೇಳಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ :) ನಿಮ್ಮ ಕವನ ಕೊಳಲು ಮಾರುವವನ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತು.ಕವನ ಸೂಪರ್.

ಅವರ ಕುಶಲತೆ ಅನನ್ಯ. ಅವರ ಕೈಯಲ್ಲಿ (ಬಾಯಲ್ಲಿ) ಎಂತಹುದಾದರೂ ಮಧುರ ಸ್ವರ ಹೊರಡಿಸುತ್ತದೆ.ನಾವು ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ವಾದ್ಯದಲ್ಲೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿಯಾದರೂ ಸ್ವರ ಹೊರಡಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ. ಶ್ರಮ ಮತ್ತು ಸಾಧನೆಯ ಪ್ರತೀಕರಾದ ಅವರುಗಳನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಿರುವುದಕ್ಕೆ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು, ಪಾಟೀಲರೇ.

ಪಾಟೀಲರೆ ನಮಸ್ಕಾರ. ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ಆಗಾಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಎದುರಿನಲೊಂದು ಅದ್ಭುತ ಮೈ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಎದುರು ಮನೆಯಾಕೆಯೊಬ್ಬರು ಕಣ್ಣು ಕಾಣದ ಕುರುಡನೊಬ್ಬನನ್ನು ತಮ್ಮ ಜಗುಲಿಯ ಮುಂದಿನ ಕಾಂಕ್ರೀಟು ನೆಲದಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿ, ತಾವು ಅವನೆದುರು ಜಗುಲಿಯ ಮೆಟ್ಟಿಲಲಿ ಕೂತುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಂತರ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ದೈವೀಕವಾದ ಕೊಳಲ ಗಾನ. ಆ ಕಲಾಶ್ರೇಷ್ಠ ಅಂಧನೆನ್ನುವುದು ಪರಿವೆಗೆ ಬಾರದಂತೆ, ಆ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳು ಕೇಳಿದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹಾಡನ್ನು - ಚಲನ ಚಿತ್ರ, ಭಕ್ತಿ ಗೀತೆ, ದಾಸರ ಪದ.. ಹೀಗೆ ಇನ್ನೆಷ್ಟೊ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೊಳಲಿನಲ್ಲೆ ಮರುಕಳಿಸುತ್ತ ತನ್ನದೆ ಒಂದು ಕಲಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಸೃಜಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ... ಅದರಲ್ಲೂ ರಾತ್ರಿಯೂಟ ಮುಗಿಸಿ, ಬೀದಿಯ ಸುಮಾರು ಜನ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ಜಗುಲಿಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಮಿಸುತ್ತ ಕೂತ ಹೊತ್ತಲಿ, ಎಲ್ಲರಿಗು ಈ ಗಾನವನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುವ ಸೌಭಾಗ್ಯ. ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ, ಒಂದು ಗಂಟೆಯ ಬಳಿಕ ಮನತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ಕೊಟ್ಟಷ್ಟು ಭಕ್ಷೀಸು ಪಡೆದು ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಆತನ ಮಸುಕು ಚಿತ್ರ ಇಂದಿಗೂ ಕಣ್ಣು ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟ. ನಿಮ್ಮ ಕವನ ಓದಿದಾಗ ಮತ್ತೆ ಅವೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಯ್ತು. ಅವನ ರಾಗ ಮೀಟಿದ್ದ ಕಂಪನಗಳನ್ನೆ ನಿಮ್ಮ ಕವಿತೆ ಮರುನುಡಿಸಿತ್ತು!