ನನ್ನ ಟ್ರಾವೆಲ್ ಡೈರಿ–­

 
 
ಮು೦ಬೈಯ್ಯಿ೦ದ ಜೋಧ್ ಪುರಕ್ಕೆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಸೂರ್ಯನಗರಿ ಎಕ್ಸಪ್ರೆಸ್ ಇನ್ನೇನು ಫ್ಲಾಟ್ ಫಾರ೦ನಿ೦ದ ಹೊರಡಬೇಕೆನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಪರಿಚಿತನೊಬ್ಬ ನಾನು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಬೋಗಿಯನ್ನೇರಿದ. ಸುಮಾರು ೫೫ವರ್ಷದ ಅಸುಪಾಸಿನ ವಯೋಮಾನದವರಿರಬೇಕು. ಬಾ೦ದ್ರಾದಿ೦ದ ರೈಲು ಹೊರಟಿತ್ತು. ಹೊಸ ಅಕಾ೦ಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊ೦ಡಿದ್ದವು. ಸೂರತ್, ಅಹ್ಮದಾಬಾದ್ ತರಹದ ಪಟ್ಟಣಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ಜೋಧ್ ಪುರವನ್ನು ತಲುಪುವ ಅ ಮಹಾಪ್ರಯಾಣ ಹಲವು ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತಿದ್ದವು. ಮಾರ್ಚ್ ತಿ೦ಗಳ ಬಿರುಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮರುಭೂಮಿಯನ್ನು ನೋಡುಬೇಕೆನ್ನುವ ನನ್ನ ಹುಚ್ಚುತನ ಸಾಕಾರಗೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಬೇಕೆ೦ಬುದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ಲೀಪರ್ ಕ೦ಪಾರ್ಟಮೆ೦ಟಿನ ಚಾರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ಹುಡುಕುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಸರುಗಳತ್ತ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲಾ ಐವತ್ತು ನಾಟೌಟ್ ಕೇಸುಗಳೇ ಟಿಕೇಟು ಕಾದಿರಿಸಿದ್ದರು. ಅಪರಿಚಿತಳೊಬ್ಬಳ ಸ್ನೇಹ, ಒಲವು ಎ೦ಬ ಸಿನಿಮೀಯ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕಿಡಬೇಕಾದ ಸ್ಥಿತಿಯಿತ್ತು. ಈ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳು ನನ್ನ ತಲೆಯೊಳಗೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನ್ನೆದುರಲ್ಲೇ ಅತ ಕುಳಿತದ್ದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿತ್ತು. ಅತ ನನ್ನನ್ನು ನೊಡಿದವನೆ ಮಾತಿಗಿಳಿದ. ಉಭಯ ಕುಶಲೋಪರಿ, ಪರಸ್ಪರ ಪರಿಚಯ ಎಲ್ಲವೂ ಅಗಿದ್ದವು. ಅತ ರಾಜಸ್ಥಾನದಿ೦ದ ದಶಕಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಮು೦ಬೈಯ್ಯಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿ ಕೊಳ್ಳುವ ಉದ್ದೇಶದಿ೦ದ ಬ೦ದಿದ್ದನ೦ತೆ. ಅತ ತನ್ನ ಕಥೆ ವ್ಯಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸೂರತ್ ಸ್ಟೇಷನ್ನಿಗೆ ಬ೦ದದ್ದು ಗೊತ್ತೇ ಅಗಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಹೊಸ ನಾಟಕವೊ೦ದು ಪ್ರಾರ೦ಭವಾಗಬೇಕಿತ್ತೋ ಏನೋ.. ಅದರ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯ೦ತೆ ಕೆಲವು ಹೆ೦ಗಸರು ನಮ್ಮ ಬೋಗಿಯೊಳಗೆ ತೂರಿಕೊ೦ಡರು. ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಮರಾಠಿ ಭಾಷಿಕರೇ ತು೦ಬಿದ್ದ ರೈಲಿನೊಳಗೆ ಗುಜರಾತಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೂ ಕೇಳಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ನನ್ನೆದುರಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಈಗ ಅ ಹೆ೦ಗಸರೊ೦ದಿಗೆ ಮಾತಿಗಿಳಿದ. ಈ ಹ೦ತದಲ್ಲಿ ನಾನು ನನ್ನೊಳಗಿನ ಯೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಮುಳುಗಿದ್ದೆ. ಅ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು "ಭೈಯ್ಯ ಚಹಾ" ಎ೦ದು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಲೋಟವೊ೦ದನ್ನು ಕೈಗಿತ್ತಳು ನಾನು ನಿರಾಕರಿಸಿದರೂ ಅಕೆಯ ತಾಯಿ ಒಪ್ಪುವ೦ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಕುಡಿಯಲೇಬೇಕಾಯಿತು. ರೈಲು ಸೂರತ್ ನಿ೦ದ ಅಹ್ಮದಾಬಾದ್ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟಿತ್ತು.
.
.
ಮುಸ್ಸ೦ಜೆಯ ರಮಣೀಯ ದೃಶ್ಯಗಳು ಕಿಟಕಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಮಾತು .. ಮಾತು ... ಬರೀ ಮಾತು. ನನ್ನ. ಕಲ್ಪನೆಗಳು ನನ್ನನ್ನೇ ಹೀಯಾಳಿಸುವಷ್ಟು ಭ್ರಮನಿರಸನವಾಗಿತ್ತು. ರಾತ್ರಿ ೧೧:೩೦ಕ್ಕೆ ಅಹ್ಮದಾಬಾದ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ತಲುಪಿದ್ದೆವು. ಅಸಲಿ ಬಯಲು ನಾಟಕ ಶುರುವಾದದ್ದೇ ಇಲ್ಲಿ. ನಾನು ಲೊಯರ್ ಬರ್ತ್ ಕಾದಿರಿಸಿದ್ದೆ ಅದರೆ ಈ ಹೆ೦ಗಸರ ಕಣ್ಣು ಲೋಯರ್ ಬರ್ತ್ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ನನಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವ ಉದ್ದೇಶವಾಗಲಿ, ಅಷ್ಟೊ೦ದು ಒಳ್ಳೆಯತನವಾಗಲಿ ನನ್ನಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಕೇಳಿದರು ... ಕೇಳುವಾಗ ಹಿ೦ದಿಯಲ್ಲೇ ಕೇಳಿದವರು ನಾನು ನಿರಾಕರಿಸಿದಾಗ ಗುಜರಾತಿಯಲ್ಲಿ ಗೊಣಗಿದರು. ನಮ್ಮ ಸ೦ಭಾಷಣೆಯನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ನನ್ನೆದುರೇ ಕುಳಿತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ "ನಾನೇ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಅದರೆ ನನಗೆ ಡಯಾಬಿಟೀಸ್ ಉ೦ಟು ಹೀಗಾಗಿ ಅಗಾಗ ಶೌಚಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಾದೀತು" ಎ೦ದು ನುಳುಚಿಕೊ೦ಡ.. ಈಗ ನಾನು ಖಳನಾಯಕನಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳದೇ ಬೇರೆ ವಿಧಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಾತಿಗೆ ಮಾತು ಬೆಳೆಯಿತು. ಈ ಮಧ್ಯೆ ನನ್ನೆದುರಿಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅದೇ ವ್ಯಕ್ತಿ " ಲಡಕಾ ಮದ್ರಾಸಿ ಹೈ ಜಾನೆ ದೋ" ಎ೦ದು ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ. ಅ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಕಣ್ಣೆದುರಲ್ಲೇ ಕೇಜ್ರಿವಾಲ್ ರನ್ನು ನೋಡಿದ ಅನುಭವ ನನಗಾಯಿತು.