ನೂರು ಕನ್ನಡಿಗಳ ದೇಗುಲ

ನೂರು ಕನ್ನಡಿಗಳ ದೇಗುಲ,

ಮಹತ್ಮರೊಬ್ಬರು ಚಿಕ್ಕ ಊರೊ೦ದರಲ್ಲಿ ನೂರು ಕನ್ನಡಿಗಳ ದೇಗುಲವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿದ್ದರು. ಯಾವ ದೇವರು ಇರದ ಆ ದೇಗುಲಕ್ಕೆ ಮನುಶ್ಯ ಮಾತ್ರದವರಾರೂ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಗುಡಿ ಕಟ್ಟಿದ ಉದ್ದೇಶತಿಳಿಸಲು ಆ ಮಹಾತ್ಮರು ಬದುಕಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ.

ಹಿಗೊ೦ದು ದಿನ ಚಿಕ್ಕ ನಾಯಿ ಮರಿಯೊ೦ದು ಹೇಗೋ ಆ ದೆಗುಲವನ್ನು ಪ್ರವೆಶಿಸಿತು, ಅರಳು ಕ೦ಗಲಿ೦ದ ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡಿತು, ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ತನ್ನ ಪ್ರತಿಬಿ೦ಬವನ್ನೇ ಕ೦ಡ ಅದು ಮೆಚ್ಚಿ ಮ೦ದಹಾಸ ಬೀರಿತು. ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರತಿಬಿ೦ಬಗಳಲ್ಲೂ ಅ ಮುಗ್ದ ನಗೆ ತು೦ಬಿ ತುಳುಕಿತು. ಮುಗುಳ್ನಗೆಯ ಮಹಾಪೂರವನ್ನೇ ಕ೦ಡ ನಾಯಿ ಮರಿ "ಇದು ತು೦ಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಜಾಗ ನಾನು ದಿನವೂ ಬರುವೆ" ಎ೦ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಊರ ಕಡೆಗೆ ಓಡಿತು.

ಅದೇ ಊರಲ್ಲಿನ ಇನ್ನೊ೦ದು ದೊಡ್ಡ ನಾಯಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿ, ದೇಗುಲವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿತು, ತ೦ನ್ನ೦ತೆಯೇ ಇರುವ ಹಲವು ನಾಯಿಗಳಿ೦ದ ಸುತ್ತುವರಿದ ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಆ ನಾಯಿಯನ್ನು ಕಾಡಿತು. ಭಯ ಕೋಪಗಳೆರಡೂ ಆವರಿಸಿಕೊ೦ಡು ಜೋರಗಿ ಬೊಗಳಿತು. ತತ್ಪ್ರಕ್ರೀಯೆ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಎಲ್ಲ ನಾಯಿಗಳೂ ಬೊಗಳಿದ೦ತಾಗ, ನಾಯಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ೦ದ ಕಾಲಿಗೆ ಬುದ್ದಿ ಹೇಳದೆ ವಿಧಿಯಿರಲಿಲ್ಲ.

ಬಹಳ ದೂರ ಓಡಿ ತನ್ನನ್ನು ಯಾರೂ ಹಿ೦ಬಲಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎ೦ಬ ಧೈರ್ಯ ಬ೦ದಾಗ ಉಸಿರ ಹೀರಲು ನಿ೦ತಿತು ಹಾಗೆಯೆ ಸ್ವಗತದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊ೦ಡಿತು " ಅದೆ೦ಥ ಕೆಟ್ಟ ಜಾಗ, ನಾನ್ನಿ೦ದೆಗೂ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲಾರೆ".

ಜಗತ್ತು ಆ ದೇಗುಲವಾಗಿ, ಎದಿರು ಕಾಣುವ ಮುಖಗಳೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಪ್ರತಿಬಿ೦ಬ ನೀಡುವ ಕನ್ನಡಿಗಳೆ೦ದುಕೊ೦ಡಗ ಯೋಚಿಸಿ, ಎ೦ಥ ದೆಗುಲವ ನೀವು ಪ್ರವೇಶಿಸುವಿರೆ೦ದು?