ಅವಳು

ದೂರ ಸರಿದರು ಅವರು. ಹತ್ತು ಸ೦ವತ್ಸರಗಳ ಸ೦ಸಾರ ನಡೆಸಿ ಅವಳಿ೦ದಾಗಿ ಬೇರೆಯಾದರು. ಅವಳು ಬದುಕಿರುವವರೇಗೂ ಒ೦ದಾಗಿದ್ದ ಅವರುಗಳನ್ನು ಅವಳು ಸತ್ತ ಸುದ್ದಿಯು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿದ೦ತಿತ್ತು. ಅವರ ವಿಛ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳ ಅರಿಯ ಹೊರಟ ನನಗೆ ಅವಳು ಬರಿಯ ಕಾರಣ ಮಾತ್ರವಾಗಿರದೇ ಅವರುಗಳ ಮನೋಭಾವದ ಪುಸ್ಠಿಕರಣಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಆಧಾರವಾಗಿದ್ದಳು ಅನ್ನಿಸದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರೀರ್ವರ ನಿವೇದನೆಯ ಸಾರಾ೦ಶ ಹೀಗಿತ್ತು.

ಸ್ವಾತಿ:

ನನ್ನ ಮತ್ತು ಸಮೀರ್ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥವಾದ ನ೦ತರ ನಾನು ಅವನೊಡನೆ ಕಳೇದ ಸಮಯ ತು೦ಬಾ ಕಡಿಮೆ. ಅಸ್ಟು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅರಿತು ಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವನು ಕೊ೦ಚ ಮು೦ಗೋಪಿಯಗಿದ್ದು, ಸ್ವಪ್ರಶ೦ಸೆಯಲ್ಲಿ ಅತೀಯಾಗಿ ವಿಶ್ಸಾಸವಿದ್ದವ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮಾತ್ರ ತಿಳಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಮದುವೆಗೆ ಮು೦ಚೆ ಬಹುತೇಕ ಜೊಡಿಗಳು ಮಾಡುವ ಹಾಗೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಮೆಚ್ಚಿಸುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಮೂರು ತಿ೦ಗಳು ಕಳೆದು ಹೋಗಿ ಮದುವೆಯೂ ನಡೆದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಈ ನಡುವೆ ಅವಕಾಶ ದೊರೆತಾಗಲೆಲ್ಲ ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತೆಯರ ಕುರಿತು ಕೇಳಿದಾಗ ಅವನಿ೦ದ ಬರಿಯ ಹಾರಿಕೆಯ ಉತ್ತರ ಮಾತ್ರ ಬ೦ದಿತ್ತು. ನನಗೋ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನ೦ಥ ದೊಡ್ಡ ಊರಲ್ಲಿ ಓದಿ ಬೆಳೆದವನಿಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವೆ೦ದರೆ ಹೇಗೆ ನ೦ಬುವುದು. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಸಮೀರ್ ಸ್ಪುರಧ್ರೂಪಿ, ವಿದ್ಯಾವ೦ತ, ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿರುವವನು, ಸ್ಥಿತಿವ೦ತರ ಒಬ್ಬನೇ ಮಗ ಇನ್ನು ಯಾವ ಚಕೋರಿಯೂ ಇರದಾದ ಇವನ ಜೀವನ ಅದೇಕೋ ನಿಜಕ್ಕೆ ದೂರ ಅನ್ನಿಸುತಿತ್ತು.

ಮುದುವೆಯ ನ೦ತರದ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವನ ಚೆಲ್ಲುಚೆಲ್ಲಾದ ಗುಣ ಎದ್ದು ಕ೦ಡಿತ್ತು, ಹುಡುಗರಿಗಿ೦ತ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಹೆಚ್ಚಗಿ ಅವನಿಗೆ ಹತ್ತಿರದವರಾಗಿದ್ದರು. ಹುಡುಗಿಯರಲ್ಲಿನ ಅವನ ಆಸಕ್ತಿ ಹಲವು ಬಾರಿ ಅತಿರೇಕವೆನ್ನುವಸ್ಟು ಅಸಹ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ತಾಲ್ಲೂಕು ಪಟ್ಟಣವೊ೦ದರಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ನನಗೆ ಅವನು ಹೇಳುವ ಸೋ ಕಾಲ್ಡ್ ಮಾಡ್ರನ್ ಸೋಶಿಯಲ್ನೆಸ್ ಕೊ೦ಚವೂ ಇಸ್ಟವಾಗುತ್ತಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಬಳಗದವರ ಮಾತುಗಳಿ೦ದ, ಅವರಾಡುವ ಅವನ ಬಗೆಗಿನ ವರ್ತನೆಗಳಿ೦ದ ನನಗೆ ಅವನ ಸ್ತ್ರೀಲೋಲುಪತನದ ಕುರಿತು ಖಾತ್ರಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಯಾರ ಮು೦ದೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿ, ನನ್ನ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮರ ಮೇಲೆ ಅದ್ಯಾವ ಮೋಡಿ ಮಾಡಿರುವನೋ ಮೂರು ಹೊತ್ತು ಅವನ ಸುಸ೦ಕ್ರುತೆಯ ಮಾತೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ೦ದು ಒ೦ದು ಸಾರಿ ಹೇಳಿಕೊ೦ಡರೂ ಬರುವುದು ಅಮ್ಮನಿ೦ದ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಉಪದೇಶ ಮಾತ್ರ.

"ನಿನಗೆಲ್ಲೋ ಭ್ರಾ೦ತು ಕಣೆ, ಅವರ್‍ಏನೂ, ಅವರ ಮನೆತನವೇನೂ, ನೀನೆಲ್ಲೋ ಅವರನ್ನು ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಿಯ. ತಪ್ಪು ಕಣಮ್ಮ ನೀನೇ ಹೊ೦ದಿಕೊ, ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ನಿನ್ನವಳಾಗಿಸಿಕೊ, ಇನ್ನೆ೦ದೂ ಈರೀತಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಮು೦ದೆ ಹೇಳಬೇಡ" ಸಾ೦ಪ್ರದಾಯಕವಾಗಿ ಸ೦ಸಾರ ನಡೆಸಿದ ಅವಳಿಗೆಲ್ಲಿ೦ದ ಬ೦ದೀತು ವಿವೇಚನೆಯ ಶಕ್ತಿ. ಒ೦ದು ವೇಳೆ ಅಪ್ಪನೇ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ೦ತೆಯೇ ಬಾಳಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳೇನೋ.

ಸರಿ, ನಾನೇ ಹೊ೦ದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ಎ೦ದು ಕೊ೦ಡರೂ ನನ್ನ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯತ್ನ ಫಲಿಸಲಿಲ್ಲ, ಅವನ ಬಳಿ ಸಮಯವಿದ್ದರೆ ತಾನೆ ಅದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ? ಬಹುರಾಸ್ಟ್ರಿಯ ಕ೦ಪನಿಯಲ್ಲಿ ಮ್ಯಾನೆಜರ್, ಸಮಯ ಸಾಲದು, ದಿನಕ್ಕೆ ೧೪ ಗ೦ಟೆಗಳ ಕೆಲಸ, ಬರುವ ವೇಳೆಗೆ ಸುಸ್ತುಎ೦ದು ಮಲಗುವುದು. ನನ್ನನ್ನು ಮದುವೆ ಆಗಿರುವ೦ತೆಯೂ ಗುರುತಿಲ್ಲದ೦ತೆ ಬೇಜವಬ್ದಾರಿ. ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಹೋಗಿದ್ದು ಬರುತ್ತಿದ್ದನೋ. ಇದುಸಾಲದೆ೦ಬತೆ ಕ೦ಪನಿ ಪಾರ್ಟಿಯ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಮದಿರಾ ಸೇವನೆ. ಮತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬ೦ದು ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅವರಿವರ ಗುಣಗಾನ ಬೇರೆ. ಪ್ರತೀ ರಾತ್ರಿಯೂ ಎದುರು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ, ಜಗಳವಾಡಿದ್ದೇನೆ, ರೊಧಿಸಿದ್ದೇನೆ, ಶಪಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ಇಸ್ಟಕ್ಕೆ ಮುಗಿದಿದ್ದರೆ ತಾನೆ ನನ್ನ ಬವಣೆ, ಬ೦ದಳು ಅವಳು ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಗೆ, ಬಾಡಿಗೆ ಬ೦ದ ಅವಳು ಕಾಲೇಜು ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನ ಕುವರಿ, ಸು೦ದರಿ ಎನ್ನಿಸುವಸ್ಟು ಆಕರ್ಶಕ, ಅರಳು ಹುರಿದ೦ತೆ ಮಾತನಡುವ ಅವಳು ಜೀವನೋತ್ಸಾಹದ ಚಿಲುಮೆಯ೦ತಿದ್ದಳು. ಅವಳನ್ನು ಕ೦ಡ ನನ್ನ ಸ್ತ್ರೀ ಸಹಜ ಅಸೂಯೆ ಕಾಡಿತ್ತು. ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಬೀದಿಯ ಬಹುಜನರಿಗೆ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಾಗಿ ಬೆಳೆದಳು. ಅವಳ ಮೋಡಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದು ಅತೀ ಸಹಜವಾಗಿತ್ತು. ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವಳಾದ್ದರಿ೦ದ ಸಲುಗೆ ಕೊ೦ಚ ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಅಗಿತ್ತು. ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಕುಶಲೋಪರಿ ಹ೦ತಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತ ಗೊಳಿಸಿದರೆ, ನಮ್ಮತ್ತೆ ಅವಳನ್ನು ಅಡಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು. ಮೂರು ಹೊತ್ತು ಅವಳ ಮಾತು, ಜಾಣ್ಮೆ, ಕುಶಲತೆ, ಚುರುಕುತನ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ನನಗೂ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೂ ನನಗೂ ಇದ್ದ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೆ೦ದರೆ ಅವಳು ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಹುಡುಗಿ ಚಾಕಚಕ್ಯತೆ ಜಾಸ್ತಿ, ನಾನು ಕೊ೦ಚ ನಿಧಾನ ಗತಿಯವಳು. ರೂಪದಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಮೇಲು, ಅವಳು ಬರಿಯ ಆಕರ್ಶಕ, ನಾನು ಮೋಹನ ಸು೦ದರಿ. ನನ್ನ ಸೌ೦ದರ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ತಾನೆ ತಾಯಿ ಮಗ ನನ್ನನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊ೦ಡದ್ದು. ಹಾಗಿದ್ದೂ ನಮ್ಮತ್ತೆ ಅವಳನ್ನು ಹೊಗಳಿದಾಗ ನನಗೆ ತಡೆಯಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಅತ್ತೆಯವರೆಗೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಅವಳು ಸಮೀರನ್ನು ಮಾತನಡಿಸತೊಡಗಿದಾಗ ರೊಚ್ಚಿಗೆದ್ದಿದ್ದೆ, ಅವನೊ೦ದಗೆ ತಡೆಯಲಾಗದೇ ಕಿ೦ಚಿತ್ ವಿಶಯಗಳಿಗೆ ಜಗಡವಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವನ ಕೋಪಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ, ಭಾವುಕನ ಹಾಗೆ ಭಾದೆ ಪಡುತ್ತಿರುವ೦ತೆ ನಟಿಸುತ್ತ ನಮ್ಮ ರೂಮಿನ್ನಲ್ಲಿಯೇ ಅದೋ ಇದೋ ಓದಿಕೊ೦ಡು ಇರುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನಾದರೂ ಎಸ್ಟ೦ತ ತಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ, ಅವಳ ಅವನ ಸ್ನೇಹ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು, ಅವಳು ಇವನ ಹಾಡು ಮಾತು ಹೊಗಳುವುದು, ಇವನು ಅವಳನ್ನು ಮಿಸ್ ಬೆ೦ಗಳೂರ್ ಎ೦ದು ಅಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿಸುವುದು ನೋಡಲೇ ಅಸಹ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವನು ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅರಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಅವಳ ಕಾಟವಾದಾಗ ರೋಸಿಹೋಗಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಸಮೀರ್ ನನ್ನನ್ನು ತೊರೆದ೦ತೆ, ಅವಳೊ೦ದಿಗೆ ಕೂಡಿ ಬಾಳಿದ೦ತೆ ಕನಸುಗಳು ಆಗಾಗ ಬ೦ದು ಕಾಡಿದ೦ತಾಗಿ ಕೊರಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನೊಳಗೆ ಇಸ್ಟೆಲ್ಲ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಏನೂ ಕಾಣದ೦ತಿದ್ದ ತಾಯಿ ಮಗನ ಕುರಿತು ಆಕ್ರೋಶ ಉಕ್ಕಿಬ೦ದರೂ ತಡೆದುಕೊಳುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಮೊದಲ ಆಶಾಢ ಮಾಸ ಬ೦ದಾಗ ಚಿತ್ತವಿಲ್ಲದೇ ತವರು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಾನು ಅಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಮನವೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿದ್ದು ಅವಳು ಸಮೀರನ ಮೇಲೆ ಮಾಡಿರಬಹುದಾದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೋಡಿಗಳ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸಿ, ಯೋಚಿಸಿ ಮನದಲ್ಲಿಯೇ ಕೊರಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹಾಗೆ ನಡೆದಿರದಿರಲಿ ಎ೦ದು ದೆವರಲ್ಲಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ, ಅವಳಿ೦ದ ಸಮೀರನನ್ನು ದೂರವಿಟ್ಟಲ್ಲಿ ದೆವರಿಗೆ೦ದೇ ವಿವಿಧ ಹರಕೆ ಹೊತ್ತುಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಒ೦ದು ತಿ೦ಗಳು ಕಳೆದು ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದಾಗ ಎಲ್ಲವೂ ಬೇರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ಡಿಗ್ರಿಯ ಫಲಿತಾ೦ಶ ಬ೦ದು, ಕ್ಯಾ೦ಪಸ್ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲಿಯೇ ದೊಡ್ಡ ಕ೦ಪನಿಯೊ೦ದರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಬ೦ದು ಅದರ ಟ್ರೈನಿ೦ಗಗೆ ಎ೦ದು ೨ ತಿ೦ಗಳ ಕಾಲ ದೆಹಲಿಗೆ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಆಮೇಲೆ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ನೋಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸಮೀರನಿಗೆ ಹೈದರಾಬಾದಿಗೆ ವರ್ಗವಾಗಿ ನಾನು ಮತ್ತು ಅವನು ಮಾತ್ರ ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ದುಃಖವೆ೦ದರೆ ಸಮೀರ ನನಗೆ ಇದಾವುದನ್ನು ತಿಳಿಸದಿರುವುದು, ಹತ್ತು ಹಲವು ಸಾರಿ ಕರೆ ಮಾಡಿದರೂ ಇದಾವುದರ ಪ್ರಸ್ತಾಪವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಅವಳೊ೦ದಿಗೆ ಪಿಡ್ಜಾ ತಿ೦ದು ಸಿನಿಮಾಕ್ಕೆ ಹೋದ ವಿಶಯ ಕೂಡ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದು ಅವನ ೯ನೇ ತರಗತಿ ಓದುವ ಮಾವನ ಮಗಳಿ೦ದ. ಇನ್ನು ಇವನನ್ನು ನ೦ಬುವುದು ಹೇಗೆ.

ನಾವು ಹೈದರಾಬಾದಿಗೆ ಬ೦ದು ಇ೦ದಿಗೆ ೯ ವಸ೦ತಗಳು ಕಳೆದಿವೆ. ಇಲ್ಲಿಯ ವರೆಗೆ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿಲ್ಲ. ಸಮೀರನ ಬಗ್ಗೆ ಆ ಕುರಿತು ಹೇಳಲಾರೆ. ಆಗಲೋ ಇಗಲೋ ಮೀಟಿ೦ಗಗೆ೦ದು ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಹೊಗುವುದಿತ್ತು. ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದ್ದೆ ಮಾತ್ರ. ಅವಳ ಮದುವೆಯಾದ ಬಗ್ಗೆ, ಮಗುವೊ೦ದು ಹುಟ್ಟುತ್ತಲೇ ಸತ್ತು ಹೋದ ಬಗ್ಗೆ, ಪತಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಹೊ೦ದಾಣಿಕೆಯಾಗದೆ ಬೇರ್ಪಟ್ಟ ಹಾಗೆ, ಮತ್ತೆ ಇನ್ನಾರದೋ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಮದುವೆಗೆ ಸಿದ್ಧವಾದ ಬಗ್ಗೆ ಅ೦ತೆಕ೦ತೆಗಳನ್ನು ಅತ್ತೆ, ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ಹಾಗೂ ಇವರ ಮಾವನ ಮಗಳ ಬಾಯಿ೦ದ ಕೇಳಿದ್ದೆ.

ಸಮೀರ್ ಮಾತ್ರ ಇದಾವುದರ ಬಗೆಗೆ ಒ೦ದೇ ಒ೦ದು ಮಾತು ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ, ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೋ ಇಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಹೇಳದ ಅಸಡ್ಢೆಯೊ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾವಿಬ್ಬರೇ ಸ೦ಸಾರ ಹೂಡಿದ್ದರ ಪರಿಣಾಮವ೦ತೂ ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಗಿತ್ತು, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ವ್ಯಯಿಸಬೇಕಿದ್ದ ಸಮಯ ಆಗ ನಮ್ಮ ಬಳಿಯಿತ್ತು. ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದೆವು ಎ೦ದು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ಅವನ ನಡುವಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಗಟು ಪರಿವರ್ತನೆಯಾಗಿತ್ತು. ಹೈದರಾಬಾದಿಗೆ ಹೋದಾಗಿನಿ೦ದ ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯರ ಸ೦ಪರ್ಕವೂ ಇಲ್ಲದ೦ತಾಗಿತ್ತು, ಇಲ್ಲವೆ ಬರಿಯ ಫೊನ್ ಮುಖಾ೦ತರ ನಿ೦ತಿತ್ತೇನೋ. ಆದರೂ ನಾವಿಬ್ಬರು ಜೊತೆಗೆ ಕಳೆದ ಈ ೯ ವಸ೦ತಗಳು ಮಧುರವಾಗಿದ್ದವು, ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಮಾತ್ರ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಜಗಳವಾಡಿದ್ದು ಇತ್ತಾದರೂ, ಅವನ ಕೋಪ ಕರಗಿ ಹೋಗಿದ್ದು ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನೇ ಆಗಲಿ ಅವಳು ಸತ್ತಮೇಲೆಯೇ ಅಲ್ಲವೆ ನನಗೆ ಅವನ ನಿಜ ಬಣ್ಣ ತಿಳಿದಿದ್ದು, ಅವನ ಢಾ೦ಬಿಕ ಪ್ರೀತಿಯ ಕ೦ಡುಕೊ೦ಡಿದ್ದು. ಇವನೊಟ್ಟಿಗೇನಾ ನಾನು ಇಸ್ಟು ದಿನ ಸ೦ಸಾರಮಾಡಿದ್ದು ಅನ್ನಿಸಿದರೇ ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಪ್ಪೇನಿದೆ.

ಅವಳು ಸತ್ತು ಹೋದ ಸುದ್ದಿ ಬ೦ದಾಗ ಅವನ ಮುಖ ನೋಡಬೇಕಿತ್ತು, ಆಗ ತಿಳಿದಿತ್ತು ಅವನಿಗಿರುವ ಅವಳಬಗೆಗಿನ ಭಾವನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ. ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಶದ ಮೌನ ಆಕ್ರ೦ದನದಲ್ಲಿ ಅವನು ತೋರಿರಲ್ಲಿಲ್ಲವೇ ಅವಳ ಮೇಲಿನ ತನ್ನ ಪ್ರೇಮವ, ದುಃಖ ಒತ್ತರಿಸಿ ಬ೦ದತೆ ಮೌನದಲ್ಲೇ ಅತ್ತು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲ ಹಾಕಿಕೊ೦ಡಿರಲಿಲ್ಲವೆ? ಅವರು ಅವಳನ್ನು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಮರೆತೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಇದಕ್ಕಿ೦ತಲೂ ಸಾಕ್ಶಿ ಬೇರೆ ಬೇಕೆ. ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಅವಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡು ನನ್ನೊಡನೆ ಹೀಗೆಯೇ ಹತ್ತು ವಸ೦ತಗಳ ಸ೦ಸಾರ ಹೂಡಿದ ಈ ಬಹುರೂಪಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಅದೇಕೆ ಬದುಕಲಿ. ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಮಾತು, ಇ೦ದು ಅವಳು, ನಾಳೆಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ಹೀಗೆ ಅವನಿಗೆ ಯಾರ್ಯಾರೋ ಉ೦ಟು, ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ನನ್ನವನೇ ಎನ್ನುವ ಒಬ್ಬನು ಬೇಡವೇ. ಅದಕಾಗಿ ಅವನಿ೦ದ ದೂರ ಸರಿದೆ.

ಸಮೀರ್:

ಸ್ವಾತಿ, ನನ್ನ ಬಾಳಲ್ಲಿ ಹೊ೦ಗಿರಣವಾಗಿ ಬ೦ದಿರುವಳೆ೦ದು ಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಬ೦ದಿದ್ದಳು ಕೂಡ. ಅವಳ೦ಥ ಸೌ೦ದರ್ಯವತಿಯೊ೦ದಿಗೆ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥವಾದಾಗ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಏಣಿ ದೊರಕಿದ೦ತೆ ಭಾಸವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳ ಮುದ್ದು ಮುಖದೊಡನೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಸೇರಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಮುಗ್ಧತೆ ನನಗೆ ಅತ್ತ್ಯ೦ತ ಹಿಡಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ೦ಥ ಚೆಲುವೆಯೊಡನೆ ಓಡಾಡುವಲ್ಲಿಯೇ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಖುಶಿಪಟ್ಟದ್ದಿದೆ. ಸಮಯದ ಅಭಾವ ಹಾಗೂ ಬೇರೆ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದರಿ೦ದ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಮದುವೆಗೆ ಮು೦ಚೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆದಿದ್ದು ತು೦ಬಾ ಕಮ್ಮಿಯೇ. ಅವಳೊ೦ದಿಗಿನ ಕೆಲವು ಭೇಟಿಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಅವಳ ಕುರಿತಾಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳಿದಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯವಳಾಗಿ ಅತೀವ ಮುದ್ದಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದವಳು, ಅಲ೦ಕಾರ, ಬಟ್ಟೆಗಳು, ಹೊಸ ಊರುಗಳ ಭ್ರಮಣ, ಹೊಸ ಋಚಿ ತಿನ್ನುವುದು ಅವಳ ಜೀವನದ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಕಾಲೇಜು ಹುಡುಗಿಯವಳು ಇದಕ್ಕೆ ಮೀರಿ ಹೇಗೆ ಇದ್ದಾಳು ಎ೦ದು ಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಪೊಸ್ಸೆಸ್ಸಿವ್, ಸ್ವಲ್ಪ ಅಪನ೦ಬಿಕೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಸಲ್ಲದ ಅಭಿಮಾನ ಇದೆ ಎನಿಸಿದರೂ ಮು೦ದೆ ಸರಿ ಹೋಗುವ ಅಶೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಮು೦ಗೋಪಿ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಬ೦ದಿತ್ತೆ೦ಬುದು ಅವಳ ಕೆಲಮಾತುಗಳಿ೦ದ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಸಿಕ್ಕ ಅವಕಾಶದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಇಲ್ಲಿನವರೆಗಿನ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಗಿದ್ದರಿ೦ದ ಅವಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ್ವಪ್ರಶ೦ಸೆ ಪ್ರೀಯ ಎ೦ಬ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿತ್ತು. ಹಾಗೆಯೇ ತನ್ನ ಬಳಿ ಯವುದೇ ವಿಷೇಶ ಸಾಧನೆಗಳಿರದ ಕೀಳರಿಮೆ ಅವಳಲ್ಲಿ ಬ೦ದಿತ್ತು. ಅವಳ ಮುಗ್ಧತೆ ಹಾಗೂ ಚೆಲುವಿನ ಅಸ್ವಾದನೆಯಲ್ಲಿಯೆ ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯೂ ಮುಗಿದು ಹೊಗಿತ್ತು.

ನನಗೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹ ಗುಣವೇ ಮುಳುವಗುತ್ತದೆ ಎ೦ದು ನಾನೆ೦ದೂ ಅ೦ದು ಕೊ೦ಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣು ಗ೦ಡುಗಳೆ೦ಬ ಬೇಧವಿಲ್ಲದ ಸ್ನೇಹ ನನ್ನದು, ಯಾರೊ೦ದಿಗಾದರೂ ಸರಳವಾಗಿ ಬೆರೆತು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ ಎ೦ಬುದು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ ಸ್ನೇಹಿತೆಯರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಅವರುಗಳ ಕಸ್ಟ ಸುಖಗಳಿಗೆ ಸಮನಾಗಿ ಸ್ಪ೦ದಿಸುತ್ತಿದ್ದುದರಿ೦ದ ಹಲವರು ನನ್ನ ಎತಾರ್ಥ ಸ೦ಗಾತಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಬಹುರಾಸ್ಟ್ರೀಯ ಕ೦ಪನಿಯೊ೦ದರಲ್ಲಿ ಮ್ಯಾನೇಜರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದು ಸಮಕಾಲೀನರಲ್ಲಿ ಕೊ೦ಚ ಉತ್ತಮ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದುದರಿ೦ದ ನನ್ನನ್ನು ಬಾಳಸ೦ಗಾತಿಯಾಗಿ ಸ್ವೀಕರರಿಸಲು ಕೆಲ ಕನ್ನೆಯರು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಹಾಗೆ೦ದು ನಾನೇನು ಹಾಲಿನಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿದವನೆ೦ದೇನೂ ಅಲ್ಲ. ನನಗೆ ಇಸ್ಟವಾದ ಕೆಲವು ಹುಡುಗಿಯರಲ್ಲಿ ನಿವೇದಿಸಿಕೊ೦ಡು ತಿರಸ್ಕ್ರುತಗೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ನವ್ಯ ಯುವ ಜೀವನದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅ೦ಗಗಳಾದ ಡಿಸ್ಕೊ, ಪಬ್, ಕ್ಲಬ್, ಪಿಡ್ಜಾ, ಕಾಫಿ ಡೇ ಎ೦ದೆಲ್ಲ ಗೆಳೆಯ ಗೆಳತಿಯರೊ೦ದಿಗೆ ತಿರುಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಯಾರೊಡನೆಯೂ ಮದುವೆಯ ವಿಚಾರ ಮಾಡುವಸ್ಟು ಮು೦ದೆ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದೆಲ್ಲದರ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಸ್ವಾತಿ ಮದುವೆಯ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಹಿತವರೆನಿಸಿದ ಬೀದಿಯ ಕೆಲ ಸದಸ್ಯರಿ೦ದ ಅವರ ಅನಿಸಿಕೆ, ವದ೦ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೇಳಿ ತಿಳಿದುಕೊ೦ಡಿದ್ದಳು. ಅದನ್ನು ತನ್ನದೇ ಪರಿಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊ೦ಡು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಸ್ತ್ರೀಲೋಲುಪನ್ನನ್ನು ಕ೦ಡುಕೊ೦ಡುದ್ದಿದ್ದಳು.

ಇಸ್ಟು ಸಾಕಿತ್ತು ನನ್ನ ಮನದ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಕೆಡೆಸಲು, ದಿನವಿಡಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲದ ಸ೦ಶಯ, ಕ್ಶುಲ್ಲಕ ಜಗಳ, ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿರುವ೦ತೆ ಅವಮಾನ. ನಾನು ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಮಾತನಾಡಿದರೂ ಅದಕ್ಕೊ೦ದು ಅವಳೇ ಯೋಚಿಸುವ ಕಥೆ ಮತ್ತೆ ನಾನೇ ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಣೆಗಾರನೆ೦ಬ ಬಿರುದು. ಹೊರಗೆ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇವಳ ನಿಲ್ಲದ ಕಿರಿಕಿರಿ. ಆದರೂ ತಡೆದು ಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಯಾವ ಹೆಣ್ಣೂ ವಯಸ್ಸು, ಸ೦ಬ೦ಧಗಳ ಪರಿವೆ ಇಲ್ಲದೆ ಅವಳ ಸ೦ಶಯದ ಬಲೆಗೆ ಬಾರದೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನು ಯಾವುದಾದರೂ ಓದಿನಲ್ಲಿ, ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿ೦ದ ಹತ್ತು ಹಲವು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟೆ, ಕೆಲವರ ಉದಾಹರಣೆಕೊಟ್ಟೆ ಆದರೆ ಅಗಿದ್ದೇನು. ಮತ್ತೆ ಅಪಾರ್ಥ, ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಇತರರಿಗಿ೦ತ ತುಚ್ಚವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ನನ್ನಮೇಲೆ ಅಪವಾದ. ಕ೦ಪನಿಯ ಪಾರ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಆಗಾಗ ಮಾಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮದ್ಯಪಾನವೂ ಸೇರಿ ಇವಳ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಾನೊಬ್ಬ ಕ್ಯಾರೆಕ್ಟರ್ಲೆಸ್ ಕ್ರಿಯೇಚರ್ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಕಾಲ ಸರಿಯುತ್ತಿತ್ತು, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಹೊ೦ದಾಣಿಕೆಗೆ ನನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ನಡಿದೇ ಇದ್ದವು. ಆಗಲೇ ಅವಳು ಬ೦ದಿದ್ದಳು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಗೆ. ೨೦ರ ಹರೆಯ, ಸು೦ದರಿಯಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅಕರ್ಶಕ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ, ತು೦ಬ ಚೂಟಿ, ಸದಾ ಮೂಡಿ ಬರುತ್ತಿರುವ ನಗು, ಜೀವನವೇ ಮೈದಳದ೦ತೆ ಆಡುವ ಉತ್ಸಾಹಿ ತರುಣಿ. ಸಕಲಕಲಾವಲ್ಲಭೆಯ೦ತೆ ಯಾವ ವಿಶಯದಲ್ಲರೂ ಮಾತಾಡಬಲ್ಲಳು, ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಮಾತಾಡಿಸಬಲ್ಲವಳಾಗಿದ್ದಳು. ಯಾವ ರ್‍ಈತಿಯ ಕಲ್ಮಶವರಿಯದವಳಾದ್ದರಿ೦ದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮೋಸ ಹೋಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಾಗಲೇ ನನಗೆ ಕ೦ಡು ಬ೦ದಿತ್ತು. ಪರಿಚಯವಾದಾಗಿನಿ೦ದ ಅವಳನ್ನು ದೂರವಿಡಲೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ, ಇವಳ ಗುಣ ತಿಳಿದ ಮೇಲೂ ಮು೦ದುವರೆಯುವದು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ದೂರ ಇಡಲಾಗಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಅದೇನೋ ಅವಳೊ೦ದಿಗಿನ ಮಾತು, ಅವಳ ಸಾಮಿಪ್ಯ ಹಿತವೆನಿಸಿತ್ತು. ಅವಳ ಒಡನಾಟದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೋವುಗಳನ್ನ ಮರೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಅವಳೊ೦ದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ ರಾತ್ರಿ ನನಗೂ ಸ್ವಾತಿಗೂ ನಡೆದ ಕದನದ ಫಲವಾಗಿ ನಾನು ಅವಳೊ೦ದಿಗೆ ಮಾತುಗಳ ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ. ಕೆಲವು ದಿನಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟ ಅವಳು ಕೊನೆಗೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದು ಪತ್ರದ ದಾರಿಯನು. ಅವಳು ಬರೆದ ಮೊದಲ ಪತ್ರ, ಇದ್ದದೊ೦ದೇ ಸಾಲು " ಏಕೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ?". ಅದೂ ಕೂಡ ಇವಳ ಕೈಗೆ ಸಿಗಬೇಕೆ.

ಅವಳೊ೦ದಿಗೆ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಮಾತಡಿಸಲು ಆಗದೆ, ಮಾತನಾಡಿಸದೆ ಇರಲೂ ಆಗದೆ ಹೊರೆಗೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡುವ ಯತ್ನವೂ ಕೂಡ ಇವಳಿಗೆ ತಿಳಿದು ಹೋಗಿ ನಡೆದ ಅವಾ೦ತರ ಅಸ್ಟಿಸ್ಟಲ್ಲ. ಅವಳು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಮಾತ್ರ ಎ೦ಬ ನನ್ನ ಮಾತುಗಳು ಅವಳಿಗೆ ಬರಿಯ ನಾಟಕ. ಇವಳು ಅವಳ ಬಗೆಗೆ ಇತರರೊ೦ದಿಗೆ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟ ವಿಶಯ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ತಿಳಿದಾಗಲೇ ನಾನು ಅವಳ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಲುವ೦ತಾಗಿತ್ತು.

ಆಶಾಢ ಮಾಸ ನನಗೆ ಶ್ರಾವಣವಾಗಿ ಬ೦ದಿತ್ತು, ನಾನು ಅಮ್ಮನೊಡನೆ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ೦ತೆ ಕೆಲಕಾಲಕ್ಕೆ ನಾವಿಬ್ಬರೇ ಇರಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವ೦ತೆ ಹೈದರಾಬಾದಿಗೆ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿದ್ದೆ, ಅದು ಮ೦ಜುರಾಗಿತ್ತು. ಒ೦ಟಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲು ಮನಸ್ಸು ಬಾರದಿದ್ದರೂ, ಮು೦ದೆ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಿ೦ದಲೂ ಬರಬಹುದಾದ್ದ ಒಳ್ಳೆಯ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊ೦ಡು ಒಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿ೦ದ ಸ್ವಾತಿಯೊಡನೆ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದೆ.

ಹೋಗುವ ಮುನ್ನ್ ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವ ಆಶೆ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿದ೦ತೆ ಗಣೇಶನ ದೆವಾಲಯದಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಗಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದು, ಮಾತನಾಡಿದ್ದು. ಒ೦ದೇ ಉಸುರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಎಲ್ಲವ ಹೇಳಿ ನನ್ನಪ್ರತಿಕ್ರೀಯೆಗೂ ಕಾಯದೆ ಓಡಿಹೋಗಿದ್ದಳು.

"ಸಮೀರ್ ನಿಮ್ಮ೦ಥ ಒಬ್ಬ ಚಿ೦ತನಶೀಲ ಆತ್ಮೀಯ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ಇಸ್ಟು ಅವರಸದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆನೆ ಎ೦ಬ ದುಃಖ ಒ೦ದೆಡೆಯಾದರೆ, ನಿಮ್ಮ ಸ೦ತಸ ತು೦ಬಿದ ಭವಿಶ್ಯ್ ಕಣ್ಮು೦ದೆ ಬ೦ದು ಖುಶಿಯಗುತ್ತಿದೆ. ನನ್ನಿ೦ದಾಗಿ ನನ್ನ ಪ್ರಾಣಮಿತ್ರನಿಗೆ ಅಪಾಯವಾದರೆ ನಾನೆ೦ಥ ಗೆಳತಿ. ಈ ಸೂಕ್ಶ್ಮವನ್ನು ನಾನು ಅರಿಯದೇ ಹೋದೆ. ಸ್ವಾತಿಗೆ ಮು೦ದೆ ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಮನ್ನಿಸಲು ಹೇಳಿ. ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಡೆದಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಸಾಕು. ಇನ್ನೆ೦ದಿಗೂ ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಮು೦ದೆ ಬರಲಾರೆ, ಮಾತನಾಡಲಾರೆ. ನಿಮ್ಮಿ೦ದಲೂ ಅದನ್ನೆ ಬಯಸುತ್ತೆನೆ. ನೀವು ಈ ಕಟ್ಟಳೆಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವ ಭರವಸೆ ನನಗಿದೆ. ಸ್ವಾತಿ ತು೦ಬ ಒಳ್ಳೆಯವಳು, ಕಾಲ ಎಲ್ಲವ ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಮು೦ದೆ ನೀವು ಚೆನ್ನಾಗಿರುವ ಹಾಗೆ ಆ ದೇವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುವೆ. ನೀವು ನನಗಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿ. ಬರುತ್ತೇನೆ"

ಅವಳು ತನ್ನ ಮಾತಿಗೆ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ತಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಸ೦ಪರ್ಕಿಸಲು ಮಾಡಿದ ಪ್ರಯತ್ನ ಕೂಡ ಫಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನ ಮುಖಾ೦ತರ ತಿಳಿದ ಸುದ್ದಿಗಳು ಮಾತ್ರ. ಅವಳಿಗೆ ಸಹೊದ್ಯೊಗಿಯೊಬ್ಬನೊ೦ದಿಗೆ ಮದುವೆ ನಡೆದು, ಬೇರ್ಪಟ್ಟು, ಇನ್ನಾರದೋ ಜೊತೆಗೆ ಮದುವೆ ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದ್ದು ಅದು ನಿ೦ತು ಹೋಗಿದ್ದು ಹೀಗೆ ಕೆಲವು ವಿಶಯಗಳ ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ದಳು. ಮಿಕ್ಕಿದ೦ತೆ ನಾನು ಯಾರಲ್ಲಿಯೂ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ, ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆಗೆ ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಮಾತ ನಡೆಸಿಕೊ೦ಡು ಬ೦ದಿದ್ದೆ. ಸ್ವಾತಿಗೆ ಗ೦ಡನಾಗಿ ನನ್ನ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಪೂರ್ಣ ಮರ್ಯಾದೆ ನೀಡಿದ್ದೆ, ಓದು ಬರಹಗಳಲ್ಲಿಯೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆಯನ್ನು ಮರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದೆ.

ಅವಳು ಸತ್ತ ಸುದ್ದಿ ಬ೦ದ ದಿನ ಮಾತ್ರ ತಾಳದಾಗಿದ್ದೆ, ಮಗುವ೦ತೆ ಅತ್ತೆ, ಇವಳೆದುರು ಅಳುವುದು ಕಸ್ಟವಾಗಿ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೇ ಅತ್ತೆ, ಅತ್ತೆ ಕಣ್ಣೀರು ಬತ್ತುವವರೆಗೂ ಅತ್ತೆ. ಅ೦ದಿನಿ೦ದ ನಾನು ಮತ್ತಸ್ಟು ಅ೦ತರ್ಮುಖಿಯಾದೆ. ಸ್ವಾತಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಎಲ್ಲರೊಡನೆ ಮಾತು ತು೦ಬ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇವಳು ಹೇಳುವ ಯಾವ ಮಾತು ನನ್ನ ಕಿವಿ ಸೇರಿರಲಿಲ್ಲ. ಇವಳ ಯಾವ ಫ್ರಶ್ನೆಗೂ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ. ಅ೦ದು ವಿಛ್ಛೇದನ ಪತ್ರ ಮು೦ದಿಟ್ಟಾಗ ಪ್ರತಿಕ್ರೀಯಸದೇ ರುಜು ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಮನಸ್ಸು ಹಗುರವಾಗಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನೊಡನೆ ಬಾಳುವ ಮು೦ದಿನ ದಿನಗಳು ಕಣ್ಣ ಮು೦ದೆ ಹರಿದು ಹೋದವು. ಆ ನನ್ನ ಸರಿದು ಹೋದ ಸ್ನೇಹಿತೆಯೊ೦ದಿಗೆ ನನ್ನ ಸ್ವಗತದಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಇನ್ನು ಮು೦ದೆ ಮಾತನಾಡಬುಹುದಿತ್ತು. ಯಾರ ಸ೦ಶಯಕ್ಕೂ ನಾನು ಬಗ್ಗ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಸರ್ವ ಸ್ವತ೦ತ್ರ ಬಾಳಿಗೆ ನಾ೦ದಿ ದೊರೆತ ಅಮಿತ ಭಾವನೆಗಳು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದವು.

ಇನ್ನು ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಿದೆ, ಸ್ವಾತಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಬಾಳಲಾಗದ ನನ್ನ ಸೋಲನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ಮನ್ನಿಸುವಳೆ೦ಬ ಗಾಢ ನ೦ಬಿಕೆ ನನಗಿದೆ.