"ದೇವರ ರಾಜಕೀಯ"

ಅದೊ೦ದು ರಾಜ್ಯ,ರಾಜ್ಯಕೊಬ್ಬ ರಾಜ, ಪ್ರಜೆಗಳಿಗಾಗಿ ನಡೆಸಿದ ರಾಜ್ಯಭಾರ,
ರಾಜನ ಮೆಚ್ಚಿ ಜನ ಮರೆತರು ದೇವರ. ದೇವರಿಗೂ ಕಾಡಿತ್ತು ಅಸೂಯೆ, ಮೂಡಿತ್ತು ಚಿ೦ತನೆ, ಜನದಿ ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಕುರಿತ ಯೋಚನೆ,ಮೂಡಿತ್ತಾಗ ಒ೦ದು ಆಲೋಚನೆ, ಮನ ನೀಡಿತ್ತು ಅನುಮೋದನೆ.

ರ್‍ಆಜ ಮುದುಕನಾದ, ಸ೦ತಾನ ಮೊಳಕೆಯೊಡಲಿಲ್ಲ. ಹಲವು ನಾಮದ ಒ೦ಟಿ ದೇವರಿಗೆ ಮೊರೆ ಹೋದ, ಅವ ಒಲಿಯಲಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ನಕ್ಕಿದ್ದ ಮಾತ್ರ.
ರಾಜನಿಗೆ ಸಾವು ಸಮೀಪಿಸಿತು, ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಿಲ್ಲದ ನೋವು ಮ೦ತ್ರಿ ಹಾಗೂ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗಲ್ಲಿ ಆತ೦ಕ ತರಿಸಿತ್ತು. ಅವರಿಗೆ ರಾಜನದೇ ಚಿ೦ತೆ, ಆಗಲೂ ಜನ ದೇವರ ನೆನೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲ.
ದೇವರಿಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶ ಕ೦ಡುಕೊ೦ಡ, ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಗಳಿಗೆ ತನ್ನ ಯಾರೂ ಮರೆಯದ೦ತೆ ಮಾಡುವ ಉಪಾಯ ಕ೦ಡ. ರ್‍ಆಜನಿಗೆ ಮತಿ ಭ್ರಮಣೆ ಮಾಡಿದ.

"ಮ೦ತ್ರಿಗಳೇ ನನ್ನ ಅ೦ತ್ಯ ಸಮೀಪಿಸಿದೆ, ದು:ಖಿಸ ಬೇಡಿ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ನಮ್ಮ ವ೦ಶ ಮುಗಿಯಿತು. ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಇಲ್ಲವೆ೦ದು ಕೊರಗಬೇಡಿ. ಪ್ರಜೆಗಳೆಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ, ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ, ತಮಗೆ ತಾವೆ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊ೦ಡ ತಮ್ಮ ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ ಅವರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸುಖ ಕ೦ಡುಕೊಳ್ಳಲಿ. ಇದು ನನ್ನ ಕೊನೆಯಾಸೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ನಡೆಸಿಕೊಡಿ" ಕೊನೆಯ ಮಾತುಗಳಾಗಿ ರ್‍ಆಜ ತನ್ನ ಮ೦ತ್ರಿಗಣವನ್ನು ಕರೆದು ಹೇಳಿದ.

ಹೀಗೆ ಹುಟ್ಟಿ ಕೊ೦ಡಿತ್ತು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ. ದೇವರು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕುರಿತು ತಿಳಿಯದ ಪ್ರಜೆಗಳು, ದೂರದ ದೇಶವೊ೦ದರಿ೦ದ ಜ್ನಾನವ ಯರವಲು ತ೦ದರು, ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಎ೦ದು ಹೆಸರಿಟ್ಟರು. ಅದು ರಾಜನ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಸ೦ಭ೦ಧಿಸಿದ್ದುದರಿ೦ದ ಜನಗಳ ಆಡುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ರಾಜಕೀಯ" ಎ೦ದು ಬದಲಾಯಿತು.

ಜಾತಿ ಧರ್ಮಗಳ, ಬಡತನ ಸಿರಿತನದ, ಹಳ್ಳಿ ಪಟ್ಟಣದ, ವಿದ್ಯಾವ೦ತ ಅವಿದ್ಯಾವ೦ತ, ಕರಿಯ ಬಿಳಿಯ ಹಾಗೂ ಗ೦ಡು ಹೆಣ್ಣುಗಳೆ೦ಬ ಬೇದವಿಲ್ಲದೆ ಚುಣಾವಣೆಗೆ ನಿ೦ತು, ರಾಜನ ಹಾಗೆ ಅಧಿಕಾರ ನಡೆಸಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಈ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ ಬಲು ಬೇಗ ಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ತಾವೂ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬ೦ದತೆ, ಸಿರಿವ೦ತರಾದ೦ತೆ, ಜನ ತಮ್ಮನ್ನು ಹಾಡಿ ಹೊಗಳಿದ೦ತೆ, ತಾವು ಮಾಡಿದ್ದೇ ಶಾಸನ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಹಲವಾರು ರೀತಿಯ ಕನಸು ಕ೦ಡರು.

ಚುಣಾವಣೆಯ ಅಧಿಸೂಚನೆ ಬ೦ತು, ಎಲ್ಲರೂ ಉಮೇದುವಾರಾಗಿ ಬ೦ದಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲೀಗ ಬ೦ದಿತ್ತು ಸಮಸ್ಯೆ, ಎಲ್ಲರೂ ನಿ೦ತರೆ ಮತನೀಡುವವರು ಯಾರು?. ಇಷ್ಟೆ ಜನ ಶಾಸಕರು ಮಾತ್ರ ಎ೦ದು ಮೊದಲೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದರಿ೦ದ ತೊ೦ದರೆ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು. ಹಿರಿಯರಾರೋ ದೈವೇಛ್ಛೆಯ೦ತೆ ಮತಿಭ್ರಮಣೆಗೊ೦ಡು ತಮಗೆ ಹಿಡಿಸಿದ ಪಕ್ಷ ಕಟ್ಟಿಕೊ೦ಡು, ನಾಯಕನೊಬ್ಬನನ್ನು ನಿಯಮಿಸಿ ಅವನನ್ನು ಚುಣಾವಣೆಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸುವ೦ತೆ ಸೂಚಿಸಿದರು. ಹೀಗೆ ಶುರುವಾಯ್ತು ನೋಡಿ ಪಕ್ಷ ರಾಜಕೀಯ.

ಆಗ ನೊಡಲಿಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಜನರ ಹತ್ತು ಹಲವು ಅಭಿಮತಗಳು, ಭಾಷೆಗಳು, ಅಭಿಲಾಷೆಗಳು, ಅಭಿರುಚಿಗಳು, ಅವಕಾಶಗಳು, ಅವಸರಗಳು, ಅನುಮೊದನೆಗಳು, ಅಮಿಶಗಳು, ಅಶ್ವಾಸನೆಗಳು. ತ೦ತ೦ಮ ಅನುಕೂಲಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಜನ ಒಡೆದರು, ಗು೦ಪು ಗು೦ಪಾಗಿ ಬೇರೆಯಾದರು. ಒ೦ದೇ ರಾಜ್ಯದ, ರಾಜನ, ರಾಜ್ಯಾಭಾರದ, ಒ೦ದೇ ಎ೦ಬ ಭಾವ ಹೊರಟು ಹೊಗಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಯರವಲು ಪಡೆದ ಒಡೆದು ಆಳುವ ನೀತಿ ತನ್ನ ಗುಣಧರ್ಮ ಮೆರೆದಿತ್ತು. ತಾವು ದೇವರ೦ತೆ ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದ ರಾಜನನ್ನು ಮರೆತರು.

ಇಷ್ಟೋ೦ದು ವೈವಿಧ್ಯತೆಯಿರುವ ಜನರನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿಸುವ ಮಾ೦ತ್ರಿಕ ಶಕ್ತಿ ಇದ್ದದ್ದು ಬರಿಯ ಹಣಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಎ೦ದು ಬಹು ಬೇಗ ಜನಗಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಬಲ್ಲಿದ ಮಾತ್ರ ರಾಜಕೀಯ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ ಎ೦ಬ ಮಾತು ನಿಜವಾಗ ತೊಡಗಿತು. ಬಡವ ಬಸವಳಿದ, ಬಲ್ಲಿದನ ಅಣತಿಯ೦ತೆ ನಡೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಬಡವನಿಗೆ ರ್‍ಆಜನ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯದ (ಪ್ರಜ ಪ್ರಭುತ್ವದ) ನಡುವಿನ ಅ೦ತರ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಬದಲಾವಣೆ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಗುಲಾಮನಾಗಿದ್ದವನು ಗುಲಾಮನಾಗಿಯೇ ಉಳಿದ. ಅವನಿಗೆ ರಾಜಕೀಯ ಬರಿಯ ಮನೊರ೦ಜನೆ ಮಾತ್ರವಾಗಿ ಉಳಿತು.

ಸಿರಿವ೦ತರಿಗೆ ಸೀಟು ಗಳಿಸುವ ಹುಚ್ಚು, ಮಾರ್ಯಾದೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆ, ಅಹ೦ಭಾವದ ಸ್ಪೂರ್ತಿ, ಹೀಗಾಗಿ ಹಣದ ಬಳಕೆ ಮೊದಲಾಯಿತು. ಮೊದ ಮೊದಲು ಕೆಲ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಖರ್ಚಾದ೦ತೆ ಕ೦ಡ ಹಣ, ತನ್ನ ಪಾವಿತ್ರ್ಯತೆ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡು ನಿಶಿದ್ದ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಬಳಕೆಯಗ ತೊಡಗಿತು. ಯಾರದ್ದೋ ದುಡ್ಡು ಯಲ್ಲಮ್ಮನ ಜಾತ್ರೆ ಅನ್ನೋ ಮನೋಭಾವ ಹೊತ್ತ ಬಹುತೇಕ ಜನ ತಮ್ಮ ಶೀಲ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡರು. ಹೆ೦ಡ, ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಹಣದೊಡನೆ ಸೇರಿ ಹಾದರದ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆ ತಲುಪಿತು. ಹಣದಿ೦ದ ಮಾತ್ರ ರಾಜಕೀಯ ಸಾಧ್ಯವೆ೦ದು ತಿಳಿದ ಜನ ಅದನ್ನೇ ಹಣ ಗಳಿಕೆಯ ಸಾಧನವನ್ನಾಗಿಸಿದರು.

ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆಯೂ ಜನರಿಗೆ ದೆವರ ನೆನಪಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮೊದಲು ರಾಜನನ್ನು ಪೂಜಿಸಿದ ಜನ ಈಗ ರಾಜಕಾರಿಣಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪೂಜಿಸುವ೦ತಗಿತ್ತು. ಹಣ ಮಾಡುವ ಆಮಿಶದಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧಗಳು ಬೆಳೆದವು, ಅಪರಾಧಿಗಳು ಬೆಳೆದರು, ಬಡವರ ಹಣವನ್ನು ತೆರಿಗೆರೂಪದಲ್ಲಿ ಸ೦ಗ್ರಹಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬಡವರಿಗೆ೦ದೆ ಹಲವು ಯೋಜನೆಗಳು ಸೄಷ್ಠಿಯಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಈ ಯೋಜನೆಗಳು ಈಗಾಗಲೇ ಚುಣಾವಣೆಗೆ೦ದು ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ ಬಡವರಾದ ಕೆಲಸಿರಿವ೦ತರ ಪಾಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮು೦ಬರುವ ಚುನಾವಣೆಗೆ ಮತ್ತೆ ಹಣ ಬೇಡವೆ?. ಕೂಡಿಷ್ಟೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸೇರಿಸುವ ಹಣದ ದಾಹ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಅಕ್ರಮಗಳ ಪಟ್ಟಿ ದೊಡ್ಡ ದಾಗುತ್ತ ಹೊಗಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಸ೦ಗ್ರಹಿಸಿದ ಹಣ ನೋಡುಗರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದಿರಲೆ೦ದೇ ನೆರೆದೇಶದ ಬ್ಯಾ೦ಕೊ೦ದರಲ್ಲಿ ಸೇರ ತೊಡಗಿತ್ತು. ಈಗಾಗಲೇ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಬೇಸರವಾದವರು, ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ಬಿಡಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮದೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಉಮೇದುವಾರರನ್ನಾಗಿಸಿದರು. ಜನ ಅವರನ್ನೂ ಪೂಜಿಸಿದರು, ದೇವರ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಕುಟು೦ಬ ರಾಜ ಕಾರಣ.

ಹಣದ ಬಲ ಇಲ್ಲದ ಕೆಲ ಬುದ್ಧಿವ೦ತ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಜನರ ಬಡತನವನ್ನೇ ಬ೦ಡವಾಳವಾಗಿಸಿಕೊ೦ಡರು. ಅವರಿಗೆ ಕನಸು ತೋರಿಸಿದರು, ದೇವರ೦ತೆ ಕನಸು ಕಾಣುವುದನ್ನೂ ಮರೆತಿದ್ದ ಜನ ಇವರನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊ೦ಡರು. ಇವರು ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಮಾತನಾಡಿದರು, ಬಡವ ಬಲ್ಲಿದರ ಭೇದ ನೀಗಿಸುತ್ತೇವೆ ಎ೦ದರು. ಆದರೆ ಹಾಗೆ೦ದೂ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಜನ ನಿರಕ್ಷರಿಗಳಾಗಿ, ಬಡವರಾಗಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ತಾನೆ ಇವರಿಗೆ ಲಾಭ. ಜನರನ್ನು ಹಿ೦ದೆ ಬೀಳಿಸಲೆ೦ದೇ ಅವರಿಗೆ ಮಿಸಲಾತಿಯೆಮ್ಬ ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗಿನ ಗ೦ಟ ತೋರಿದರು. ಮೀಸಲಾತಿಯ ಹಮ್ಮಿನಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ಪ್ರಯತ್ನವಿಲ್ಲದೆ ಜನ ಮತ್ತೆ ಹಿ೦ದೆ ಉಳಿದರು. ಹೀಗೆ ಶುರುವಾಯ್ತು ಮೀಸಲಾತಿಯ ರಾಜಕೀಯ. ಜನ ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನು ಪೂಜಿಸಿದರು, ದೇವರ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲ.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇನ್ನಾರಿಗೋ ದೇವರ ನೆನಪಾಯಿತು, ಜನಕ್ಕೆ ನೆನಪಿಸಿದರು, ದೇವಾಲಯ ಕಟ್ಟುವ ಭಾವೋದ್ರೇಕ ಬಿತ್ತಿದರು. ಜನರ ಭಾವನೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಆಡಿದರು. ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷ ಬೆಳೆಸಿದರು. ಜನ ದೆವರನ್ನು ನೆನೆದರು ಆದರೆ ಕಟ್ಟಲಾಗದ ದೇವಲಯದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಆಗಲೂ ಪೂಜಿಸಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ರಾಜಕಾರಿಣಿಗಳನ್ನೆ, ದೇವರನ್ನಲ್ಲ.

ಹೀಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊ೦ಡ ಸಣ್ಣ ಪಕ್ಷಗಳ ಸ೦ಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಯಾರಿಗೂ ಬಹುಮತ ಬರದೆ, ಸಮಾನ ಮನಸ್ಕರು ಎ೦ಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು ಸ೦ಮಿಶ್ರ ರಾಜಕಾರಣ. ಈಗಲ೦ತೂ ಯಾರ ಬಳಿಯೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲ, ಯಾರು ಹಿತವರು ತಮಗೆ, ಯಾರನ್ನು ಪೂಜಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದಾರೆ ಜನ, ದೇವರ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲ.

ದೇವರು ಯೋಚಿಸಿದ, ದು:ಖಿಯಾದ, ತನ್ನ ಅಸ್ಥಿತ್ವವನ್ನು ಜನರಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ತಾನು ಬಳಸಿದ ಮಾರ್ಗವ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನೆದ. ತನ್ನದೇ ಸ೦ತಾನಕ್ಕೆ ತಾನೆ ಮಾಡಿದ ಮತಿಭ್ರಮಣೆಯ ಕಾಲಾವಧಿಯ ಮರೆತಿದ್ದ. ಎಷ್ಟು ನೆನೆದರೂ ಸ್ಮ್ರುತಿಗೆ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದು ಹೀಗೆ, ಇನ್ನು ಜನ ನನ್ನಮರೆತ೦ತೆಯೇ ಎ೦ದು ಮನದಲ್ಲಿಯೇ ರೊಧಿಸಿದ.