ಪಾಂಚಾಲಿಯ ಹಾಡು

ಶ್ರೀಧರರೆ, ಪೂರ್ಣತೆಗಾಗಿ ಪೂರ್ತಿ 4 ಸಾಲನ್ನು ವಿವರಿಸಿದ್ದೇನೆ - ನಾಗೇಶ ಮೈಸೂರು ದ್ಯೂತದಲಿ ಕೂತವರವರೆ ಐವರು ಹರಿದಂಚಿದರೂ ನನ್ನೇಕೆ ಹೂತರು ಸಾರಾಂಶ: (ದ್ರೌಪದಿಯ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ) - ಜೂಜಿಗೆ ಕೂತ ಈ ಐವರು ಪತಿಗಳಿಗೂ, ನನ್ನನ್ನೆ ಸಮವಾಗಿ ಹರಿದು ಹಂಚಿದೆ ಭೇಧ ಭಾವ ಮಾಡದೆ; ಅಂತಿದ್ದರೂ ನಾನೊಂದು ಜೀವವಿರುವ, ಮನಸಿರುವ, ಘನತೆ, ಗೌರವವಿರುವ ಹೆಣ್ಣು ಎಂಬುದನ್ನೂ ಮರೆತು, ನ್ನನ್ನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣು ಮುಂದೆಯೆ (ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ) ಲೆಕ್ಕಕ್ಕಿಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ಹೂತು ಹಾಕಿಬಿಟ್ಟರಲ್ಲಾ?(ನನ್ನನ್ನು ಜೂಜಿಗೆ ಪಣಕ್ಕಿಡುವ ವಸ್ತುವೆಂಬಂತೆ ಪರಿಗಣಿಸಿ)  ಪಣವಿಟ್ಟರು ಇಡಿಜೀವನ ಮುಡಿಪು ಪಣಕಿಡೆ ಜೂಜಾಟಕೆ ಯಾರೆ ಕಾಪು? ನಾನು ಇಡಿ ಜೀವನವನ್ನು ಇವರಿಗಾಗಿಯೆ ಪಣವಿಟ್ಟರೂ (ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟರು), ಅಂತಹ ಇವರುಗಳೆ ಗಣನೆಯಿಲ್ಲದವರಂತೆ ನನ್ನನ್ನು ಜೂಜಾಟಕೆ 'ಪಣ'ವಾಗಿಟ್ಟರಲ್ಲಾ, ಇನ್ಯಾರು ನನ್ನ ರಕ್ಷಿಸುವರೆಂದು ನಂಬಲಿ ?

ಪಾಟೀಲರಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ. ತಮ್ಮ ಎಂದಿನ ಉತ್ತೇಜನ, ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಹೀಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಕೊಡುತ್ತಾ ಇರಲು ನಿಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯ ಸದಾ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿರಲೆಂದು ಆ ವಿಧಾತನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕೋರಿಕೆ - ನಾಗೇಶ ಮೈಸೂರು

ಸಪ್ತಗಿರಿಗಳೆ ನಮಸ್ಕಾರ,  <<<<<<ಇವರ್ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ತಡವಾಗಿ ಸಂಪದ ಸೇರಿದರು ಎಂದು (ಇಲ್ಲಿಗೆ ಸೇರಿ ೩ ತಿಂಗಳು ಎರಡು ವಾರ ಆಗಿದೆ )>>>>>>> ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ತುಸು ಮುಜುಗರವೆನಿಸುತ್ತದೆ - ನನಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಸಂಪದದಂತಹ ವೇದಿಕೆಯಿದೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೆ ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ. ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ದೇಶದಿಂದಾಚೆಯೆ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದುದ್ದಕ್ಕೊ ಏನೊ, ಅಥವಾ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿನ ಕೆಲಸಗಳು ಮತ್ತು ಇಹ ಜೀವನ ಸಂಘರ್ಷಗಳು ಅಂಟಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯದ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿದ್ದಕ್ಕೊ - ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಬರಹವೆ ನಿಂತು ಹೋಗಿತ್ತು. 2012ರ ಜೂನಿನಲ್ಲಿ (ಏಳನೆ ತಾರೀಖೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ) ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಒಂದು ನಿದ್ದೆ ಬರದ ನಡುರಾತ್ರಿ ಬರೆಯದೆ ಇರಲಾಗದ ಬೇಗುದಿ ಒಳಗಿಂದ ಗುದ್ದಿ ಬಂದು ಕವನವಾಗತೊಡಗಿತು - ಆ ರಾತ್ರಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಕವನವೆ 'ಸಾವೆಂಬ ಸಕಲೇಶಪುರ....' (ಸಂಪದದಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದೇನೆ; ಗೆಳೆಯರೊಬ್ಬರ ಪ್ರಾಯದ ವಯಸಿನ ಬಂಧುವೊಬ್ಬರ ಸಾವಿನ ಸುದ್ದಿಯ ಹಿನ್ನಲೆಯಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಕವನವದು). ಅಲ್ಲಿಂದಾಚೆಗೆ ಆದಷ್ಟು 'ಕನ್ನಡಮ್ಮನ ಸಾಲ' ತೀರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆದಿದೆ. ಸಂಪದದ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮಂತಹವರನ್ನೆಲ್ಲ ತಲುಪುವ ಸೌಭಾಗ್ಯವೂ ಸಿಕ್ಕಿದೆ (ಸಂಪದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಸಂಪದ ನಿರ್ವಹಣ / ಓದುಗ ಬಳಗಕ್ಕೆ ನಾನು ಹೇಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಹೇಳಬೇಕೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ). ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಮಿಕ್ಕಿ ಕವನಗಳನ್ನು ಬರೆಸಿ ಕೈಹಿಡಿದು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಆ ಕನ್ನಡಾಂಬೆಯ ಪ್ರೇರಣೆ, ತಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಉತ್ತೇಜನ, ಪ್ರೋತ್ಸಾಹವೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯ ಮೂಲ :-) 'ಮನದೊರತೆ ಬತ್ತುವವರೆಗೆ ನಿರತ ನಾ ಬರೆವ ಸೋಗೆ' ಮತ್ತೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳೊಂದಿಗೆ - ನಾಗೇಶ ಮೈಸೂರು