ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜಿಯೊಬ್ಬಳು ವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಕರುಣಾಮಯಿ. ಹಾಗಾಗಿ ಹಳ್ಳಿಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆಲ್ಲ ಅಜ್ಜಿಯೆಂದರೆ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು.

ಅದೊಂದು ದಿನ, ಸೂರ್ಯ ದಿಗಂತದಲ್ಲಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾದೊಡನೆ ಅವಳು ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ಅದನ್ನು ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕ ಇಟ್ಟಳು. ಅನಂತರ ತನ್ನ ಮುಖವನ್ನು ಶಾಲಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ತಾಜಾ ಗಾಳಿ ಸೇವನೆಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಅವಳು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಳು.

ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಅಜ್ಜಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಸಣ್ಣಗೆ ಮಳೆ ಹನಿಯಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ಮಳೆ ಹನಿಗಳಿಂದ ಒದ್ದೆಯಾದ ಮನೆಗಳ ಮಣ್ಣಿನ ಗೋಡೆಗಳ ಹಿತವಾದ ವಾಸನೆ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತು.

ನಾನು ಯಾರೆಂದು ತಿಳಿದಿರಬೇಕಲ್ಲ! ಹೇಗೆ ಮರೆಯೋಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಅಲ್ವಾ? ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಸದಾ ಇರುವವಳು ನಾನೇ ತಾನೇ? ಹೇಗಿದ್ದೀರಾ? ಆರಾಮವಾಗಿದ್ದೀರಾ?ಅಥವಾ ಚಿಂತಾಕ್ರಾಂತರಾಗಿ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಇದ್ದೇವೆ ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆಯಾ? ಹುಂ... ಗೊತ್ತು ಬಿಡಿ. ನಿಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಯಾವ ಹಂತಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದೆ ಅಂತ.

ಹಿಂದಿನಿಂದಲೇ "ಸಂಸ್ಕ್ರತಿ, ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಆಚಾರ-ವಿಚಾರ, ಕೃಷಿಯೇ ಪ್ರಧಾನ ಕಾಯಕ" ಅಂತ ನಂಬಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಪದ್ಧತಿ ನಮ್ಮದು. "ಪ್ರಕೃತಿಯೇ ದೇವರು"ಯಾಕೆಂದರೆ ಸಕಲ ಚರಾಚರ ಜೀವರಾಶಿಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಸಮಾನವಾಗಿ ಬಾಳಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟೆ.ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಮಳೆ, ಬೆಳೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬರುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು.ಹಾಗಾಗಿ ನೀವು ನನ್ನನ್ನು ದೇವರು ಎಂದು ಕರೆದಿರಿ.

ಹಪ್ಪಳ ಪಪ್ಪಡ ತಿನ್ನದವರೂ ಕೇಳಿರಬಹುದಾದ ಹೆಸರೆಂದರೆ ಲಿಜ್ಜತ್ ಪಾಪಡ್. ಬಹಳ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಲಿಜ್ಜತ್ ಪಾಪಡ್ ಅವರ ಜಾಹೀರಾತು ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಒಂದು ಮೊಲದ ವೇಷ ಹಾಕಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನ ಎರಡೂ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಪಡ್ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಲಿಜ್ಜತ್ ಪಾಪಡ್ ಎಂದು ಹೇಳುವ ದೃಶ್ಯವಂತೂ ಎಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಚ್ಚು ಮೆಚ್ಚು. ಇದೇನು ಲಿಜ್ಜತ್ ಪಾಪಡ್? ಏನಿದರ ಒಳಲೋಕ ಬನ್ನಿ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳೋಣ.

ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಾತಿದೆ ‘ಆಟವಾಡದೇ ಬರೀ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಜಾಕ್ ನನ್ನು ಚುರುಕುತನವಿಲ್ಲದ ಹುಡುಗನನ್ನಾಗಿಸಿತು’ (All work and no play makes Jack a dull boy). ಇಲ್ಲಿ ಜಾಕ್ ಎಂಬ ಹುಡುಗನ ಹೆಸರು ಕೇವಲ ನಿಮಿತ್ತ ಮಾತ್ರ. ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಜಾಕ್ ಗಳಿದ್ದಾರೆ. ನಾವಿಂದು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕೇವಲ ಯಶಸ್ಸಿನ ಹಿಂದೆ ಓಡಲೇ ಬೇಕಾದ ಕುದುರೆಗಳಂತೆ ತಯಾರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಮಗು ಹುಟ್ಟಿ ೩ ವರ್ಷವಾಗುವಾಗಲೇ ಅವರನ್ನು ನಾವು ಬೇಬಿ ಸಿಟ್ಟಿಂಗ್ ಎಂಬ ಕೂಪಕ್ಕೆ ದೂಡುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅವಿಭಕ್ತ ಕೂಡು ಕುಟುಂಬಗಳು ಕಮ್ಮಿ ಆಗುತ್ತಿವೆ. ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿ, ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ-ದೊಡ್ಡಪ್ಪ, ಮಾವ-ಅತ್ತೆ ಹೀಗೆ ಸಂಬಂಧದ ಅರಿವೇ ಕಮ್ಮಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ.

(“ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರ ನೆನಪುಗಳು” ಒಂದು ಅಪರೂಪದ ಪುಸ್ತಕ. ಇದರಲ್ಲಿ ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಜೀವನದ ೩೦ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ನವಿರಾದ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ದಿಟ್ಟತನದಿಂದ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ ನಿವೃತ್ತ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ಎ. ವೆಂಕಟ ರಾವ್.

ಕರ್ನಾಟಕ ಸರಕಾರದ ಕಾನೂನು ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾಗಿ ನಿವೃತ್ತರಾದ ನಂತರ, ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ ದಿ. ಎ. ವೆಂಕಟ ರಾವ್ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ, ಸಜ್ಜನ, ಧೀಮಂತ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಅವರು ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ನುಡಿದಂತೆ ನಡೆದವರು. ಈ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಮೊದಲು ಮೈಸೂರಿನ ಸಂಜೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಅಂಕಣವಾಗಿ ಬರೆದರು. ಅವುಗಳ ಸಂಕಲನ ೨೦೦೬ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ “ಮೆಮೊಯರ್ಸ್ ಆಫ್ ಎ ಜಡ್ಜ್”. ಅದರ ಕನ್ನಡಾನುವಾದವೇ ಮೈಸೂರಿನ ಕರ್ನಾಟಕ ಮುಕ್ತ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ೨೦೦೯ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಈ ಪುಸ್ತಕ.

ನೀವು ಚಲನಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುವಿರಾದರೆ ನಿಮಗೆ ಈ ವಿಷಯ ತಿಳಿದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಹಾಸ್ಯ ನಟರಿರುತ್ತಾರೆ ಅವರು ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಯ ಉಕ್ಕುತ್ತದೆ. ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೇ ಅವರ ಆಂಗಿಕ ಅಭಿನಯವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಹಾಸ್ಯಲೋಕಕ್ಕೆ ತೆರೆದಿಡುತ್ತೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಾದರೆ ನರಸಿಂಹರಾಜು, ದ್ವಾರಕೀಶ್ ಇವರ ಹಾಸ್ಯ ನಟನೆ ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆ. ಅದೇ ಬಾಲಿವುಡ್ ಚಿತ್ರಲೋಕಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಜಾನಿವಾಕರ್, ಕೇಷ್ಟೋ ಮುಖರ್ಜಿ, ಜಗದೀಪ್ ಮುಂತಾದವರ ಮುಖಗಳು ಎದುರಿಗೆ ಬರುತ್ತವೆ. ಮೊದಲಾದರೆ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಯ ಪಾತ್ರಗಳಿಗೇ ಮೀಸಲಾದ ನಟರು ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರಿಂದು ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ.